Το «ΗΡΩΙΚΑ ΧΑΜΕΝΟΙ» είναι έργο που μπορεί και να ενθουσιάσει σε καλοκαιρινές (κι όχι μόνο) διαστάσεις μια και πρόκειται για κωμωδία ή μάλλον για ΣΑΤΙΡΑ, αλλά τι κωμωδία. Με κοινωνική βάση, εντελώς πτυχιούχα της ιταλικής σχολής που μετακόμισε στην Αργεντινή. Από το πρόβλημα της Οικονομικής Κρίσης, της Οικονομικής Καταστροφής του 2001, που διέλυσε τη χώρα, εμπνέονται οι δημιουργοί της και με όπλο το γέλιο και βασικά τη σάτιρα (όχι το γέλιο το τρανταχτό) κάνουν μια ταινία που βλέπεται με φοβερή ανακούφιση, όπου η κάθαρση λειτουργεί διαρκώς…

Κι ο κόσμος ταυτίζεται τόσο πολύ με τους ήρωες, συμπάσχει, θέλει να πετύχουν σε αυτό που φαινομενικά μοιάζει με απάτη αλλά στην πραγματικότητα είναι απόδοση δικαιοσύνης ούτε καν εκδίκηση. Όμως ο τρόπος με τον οποίο τίθενται τα πράγματα ξεσηκώνει τον θεατή και θέλει το καλό τους.

Σενάριο με ξεκάθαρους ιδεολογικούς στόχους αλλά και με Ηθική (όχι ηθικολογία) που είναι ζητούμενο κι ορισμός στην Τέχνη, με προσεκτική διερεύνηση του σεναρίου και εντελώς ακομπλεξάριστο, όπως είναι οι περισσότερες κινηματογραφίες στην Ευρώπη αλλά και στον λατινοαμερικάνικο κόσμο.. Και το λέω αυτό επειδή, στο σενάριο, στο δεύτερο μέρος, η αναφορά της υπόθεσης και του κεντρικού ζητήματος  είναι η κωμωδία του ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΓΟΥΑΪΛΕΡ «Πως ΝΑ ΚΛΕΨΕΤΕ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΔΟΛΛΑΡΙΑ» με την ΩΝΤΡΕΫ ΧΕΠΜΠΟΡΝ και τον ΠΗΤΕΡ Ο’ΤΟΥΛ, κάτι που δεν θα βλέπαμε ποτέ σε εγχώρια ταινία, την ταινία ή την υποτιμούν ή την αγνοούν. Εδώ γίνεται στοιχείο σεναριακής αναφοράς και μίμησης στον τρόπο διεξαγωγής της ληστείας. Μίμησης από μεριάς  χαρακτήρων, όχι  σεναριογράφου ή σκηνοθέτη.. Οι ήρωες γουστάρουν την ταινία του Γουάιλερ και επιχειρούν να προχωρήσουν στην ληστεία με τις μεθόδους εκείνου του φιλμ.

Και πάμε στην υπόθεση, αφού ξεκαθαρίσω με τη μία και μοναδική ένσταση μου, ότι ο τρόπος με τον οποίο δηλώνεται το κοινωνικό-πολιτικό πλαίσιο, κρίνει ως δεδομένο μόνο το κοινό της Αργεντινής και δεν λαμβάνει υπόψη το διεθνές κοινό στο οποίο θα απευθυνθεί το οποίο  χρειάζεται λίγη περισσότερη πληροφόρηση ώστε να μπει 100 ο/ο στην κοινωνική αφετηρία των ηρώων.. Αυτό είναι ένα μείον που του στερεί κάποιες δυνατότητες.  Αν αυτό το σημείο είχε προσεχθεί, η ταινία θα είχε μεγάλη διεθνή καριέρα. Ισως αυτό να της στέρησε την Υποψηφιότητα για το Ξενόγλωσσο Οσκαρ , αφού επρόκειτο για την επίσημη υποβολή της Αργεντινής.

Και φτάνουμε στο «δια ταύτα», στην υπόθεση.

Σε μια μικρή, επαρχιακή πόλη, το 2001, με την οικονομική καταστροφή, ένα πρώην ποδοσφαιριστής κι η γυναίκα του επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα συνεταιρισμό, αγοράζοντας ένα εγκαταλειμμένο σιλό, ώστε να αρχίζουν να ξανατρέχουν δουλειές στην περιοχή. Στο παιχνίδι του συνεταιρισμού βάζουν κι άλλους και τελικώς αυτή η παράξενη «κοπερατίβα» που δημιουργείται περιλαμβάνει ‘ο,τι βάλει ο νους, από Περονιστή μέχρι αναρχικό οπαδό του Μπακούνιν..Ομως η Κρίση έχει προχωρήσει βαθιά ή μάλλον προέρχεται από βαθιά διότι περιλαμβάνει μπόλικη Διαφθορά. Ετσι λοιπόν, ο Τραπεζίτης της πλησιέστερης όλης, στον οποίο πάνε να βάλουν τα λεφτά τους, εξυπηρετεί ένα μεγαλοκαρχαρία όπου πάνω στην υποτίμηση του νομίσματος , έχει πάρει τα λεφτά των εταίρων, τα έχει μετατρέψει σε αμερικάνικα δολάρια κι έχει αδειάσει την Τράπεζα. Επικρατεί χάος, που φτάνει κι ως την ανθρώπινη απώλεια κι όλα τα στοιχεία είναι δραματικά, είναι για να φτιάξεις κοινωνικό δράμα.

Ελα, όμως, που τι έχουμε πει για την κωμωδία; Πως είναι η διόγκωση της πραγματικότητας και το γέλιο είναι η άλλη όψη του νομίσματος για να πεις αυτά που θέλεις να πεις. Αρκεί , βεβαίως, να έχεις την ικανότητα, και να είσαι προικισμένος με το ταλέντο εκείνο που μπορεί και μεταβάλει το δράμα σε σκώμμα .

Κι έτσι ξεκινά «Η οδύσσεια των ανοήτων» που είναι ο πρωτότυπος, ισπανόφωνος τίτλος , οι οποίοι οργανώνονται σιγά σιγά ώστε να διαπράξουν ληστεία , με στόχο τον μεγαλοκαρχαρία που τους έφαγε τα λεφτά και κάπου τα έχει μεταφέρει, κάπου τα έχει κρύψει, ζεστά και ζωντανά…

Το εκπληκτικό σενάριο, τίποτε από όλα αυτά δεν τα κάνει «ξαφνικά», δεν τα αποφασίζει απότομα. Τα περνάει από διαδικασίες εξαιρετικής δραματουργίας, από θαυμάσιες σκηνές που ξετυλίγουν χαρακτήρες, που δείχνουν τις αντιδράσεις του καθενός και που όμως όλες , η κάθε μια στη σειρά της, πάνε την ιστορία παρακάτω, μαστόρικα και μαεστρικά, μέσα στο δράμα της πρώτης εντύπωσης αρχίζει να παρεισφρέει και το κωμικό στοιχείο, λίγο λίγο, καθώς αυτό που ετοιμάζεται θα λειτουργήσει καλύτερα, όπως δείχνει ότι αντελήφθησαν, αν το έργο αρχίζει να κλείνει το μάτι προς την κωμωδία και προς τον θεατή ότι τωρα θα σε κάνουμε να περάσεις καλά διότι σε φτιάξαμε αρκετά με οργή για όλο αυτό που συνέβη στους ήρωες και κατεπέκταση στην ίδια τη χώρα. Διότι μέσα από το ξετύλιγμα του κάθε χαρακτήρα διαφαίνεται σιγά σιγά κι η Καθολικότητα.

Κι από και πέρα στήσιμο, εξέλιξη, πλοκή και κάθαρση φτιάχνουν τον τέλειο συνδυασμό με απόλυτα κερδισμένο τον θεατή.

Ο σκηνοθέτης τους φιλμ ΣΕΜΠΑΣΤΙΑ’Ν ΜΠΟΡΕΝΣΤΑΪΝ, έχει συνυπογράψει το σενάριο του φιλμ σε συνεργασία με το συγγραφέα του μυθιστορήματος από το οποίο προέρχεται , τον ΕΔΟΥΑΡΔΟ ΣΑΤΣΕΡΙ, κι εδώ τι είναι η Σκηνοθεσία; Δύο πράγματα. Αφενός η μετατροπή του σεναρίου σε δράση μέσω εικόνων (από τη στιγμή που το σενάριο το αναλαμβάνει ο ίδιος ο σκηνοθέτης- συνήθως στη σεναριακή διασκευή και λιγότερο στη σκηνοθεσία πιστώνεται ένα τέτοιο εγχείρημα) κι η υποστήριξη  αυτού του εγχειρήματος μέσω της τέλειας  ΔΙΑΝΟΜΗΣ όπου εδώ αρχίζει και λειτουργεί περισσότερο ο όρος Σκηνοθεσία. Κι η διανομή στο φίλμ είναι ΤΕΛΕΙΑ!!!!Με τον εθνικό χαμαιλέοντα της Αργεντινής, τον ΡΙΚΑΡΝΤΟ ΝΤΑΡΙΝ, ο οποίος δίνει και πάλι ένα μάθημα αβίαστου παιξίματος  και λιτού τρόπου περάσματος από είδος σε είδος, μα κι οι υπόλοιποι. Ο καθένας βγάζει ασπροπρόσωπη την επιλογή που του έγινε, προωθώντας τη σκηνοθεσία με τις ανάλογες αποχρώσεις που του προϋποθέτει αλλά και που του απαιτεί ο ρόλος.

Το μοντάζ είναι ένα υψηλό δείγμα ισορροπίας στο να κρατηθεί ο τόνος που πρέπει ώστε να μην ξεφύγει κι η φωτογραφία μας έχει μεταφέρει σε αυτή την επαρχία με τρόπο πονηρό, ότι δεν θα δούμε δράμα, αλλά κι αυτό έχει να κάνει με τη σκηνοθεσία όπου ναι μεν κατεστραμμένοι και φτωχοί οι άνθρωποι αλλά χωρίς ίχνος μιζέριας στην οθόνη, άρα  στόχος ήταν άλλος κι έχει επιτευχθεί.

Εξαιρετική κι η σκηνογραφική απόδοση των χώρων εκείνων που θα παίξουν καταλυτικό ρόλο στο σενάριο, όπως το γραφείο του μεγαλοκαρχαρία όπου έχει στηθεί με τρόπο τέτοιο ώστε να υπογραμμίζει την παρουσία της κοπέλας  και λιγότερο το χώρο του κτήνους. Θαυμάσια κι η καταπακτή που κρύβονται τα κλεμμένα κι όλη η υπαίθρια περιοχή  για να φιλοξενηθεί ιδιάζουσα , κοινωνική ληστεία.