Το «WEST SIDE STORY» του σκηνοθέτη ΡΟΜΠΕΡΤ ΓΟΥΑΪΖ και του χορογράφου ΤΖΕΡΟΜ ΡΟΜΠΙΝΣ, στον οποίο είχε δώσει credit συν-σκηνοθέτη ο σοφός Ρόμπερτ Γουάιζ, σκεφτόμενος κι ως παραγωγός κι όχι μόνο εγωιστικά ως σκηνοθέτης , είναι στην κυριολεξία το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ. Είναι το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ και δεν περιορίζεται μόνο στο είδος αλλά αποτελεί και μια από τις ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ εν γένει, Ολων των Εποχών.

Είναι κάτι σαν το «Οσα παίρνει ο άνεμος» του Μιούζικαλ. Μπορείς αυτά τα έργα να τα αγγίξεις; Επιτρέπεται να τα αγγίξεις; Κι αν τα αγγίξεις, τι επιδιώκεις; Να τους δείξεις ότι εσύ μπορείς να τα κάνεις καλύτερα;

Την απάντηση,  στα παραπάνω τη δίνει ο ΣΤΗΒΕΝ ΣΠΗΛΜΠΕΡΓΚ. Με αυτό που παρουσίασε στο remake του «WEST SIDE STORY» κι η απάντηση είναι αποστομωτική: Όχι, δεν πάω να τα κάνω καλύτερα- το αντίθετο. Δεν τολμώ καν. Είναι ένα αριστούργημα που το σέβομαι απεριόριστα. Όμως είναι κι ένα μιούζικαλ θεατρικής προέλευσης, που κάθε τόσο επιδέχεται καινούργια ανεβάσματα. Σε μερικές περιπτώσεις των νεων ανεβασμάτων προσπερνούν και τη χορογροφία του Τζέρομ Ρόμπινς που κατάγεται κι αυτή από το θέαατρο. . Σεβομαι, λοιπόν, αυτό το μνημείο, συνεχίζει ο Σπήλμπεργκ, όμως, ‘έχω κι εγώ το δικαίωμα ως καλλιτέχνης να θελήσω να ασχοληθώ κάποια στιγμή μαζί του. Εχω 50 χρόνια στο σινεμά, έχω κάνει κάποια πράγματα, έχω κάποια οράματα, νομίζω το δικαιούμαι. Θέλω να πω ένα δικό μου λόγο πάνω σε αυτό το αριστούργημα, και δεν πάω να αποδείξω ούτε ότι γέρασε ούτε να τηρήσω τη θεμελιώδη αρχή ενός remake η οποία συνοψίζεται στο ότι ένα remake, έχει νόημα μόνο αν πηγαίνει το έργο κάπου παραπέρα από εκεί που το άφησε το προηγούμενο.

Ε, ο Σπήλμπεργκ το καταργεί αυτό. Δεν κάνει remake για να το πάει παραπέρα, διότι αυτό που έρχεται να αποδείξει είναι ότι το «WEST SIDE STORY» εκείνο , είναι απλά ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟ. Σε όλα τα επίπεδα. Είναι αυτό που αποκομίζεις φεύγοντας από το καινούργιο κι όλο αυτό στο έχει υπαγορέψει ο ίδιος ο Σπήλμπεργκ να το νιώσεις με τον τρόπο που έκανε το remake του, το δικό του φιλμ. Αυτό που έκανε είναι ένα ΘΑΥΜΑΣΙΟ έργο, ένα υπέροχο μιούζικαλ δια χειρός Στήβεν Σπήλμπεργκ, το οποίο αρχίζει και τελειώνει αυτόνομα κι όχι σε σύγκριση με το προηγούμενο.

Σε αυτή τη βάση, μόνο Σέβας και Δέος μπορούμε να έχουμε για αυτό το σκηνοθέτη, για αυτό που καταθέτει: Το σεβασμό του απέναντι σε ένα έργο μέσω του δικού του remake. Εχει κάνει τα δικά του, εχει κάνεις τις παρεμβάσεις του, έχει καταφύγει σε άξιους συνεργάτες είτε από το θέατρο είτε κι από το σινεμά.

Στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» που είναι η βάση του κι η δομή του και που ο μύθος μεταφέρεται στις φτωχογειτονιές της Νέας Υόρκης, πάνω στο είδος μιούζικαλ, χωρίς να περάσει από πρόζα και να έχει διασκευαστεί, ο Σπήλμπεργκ με συνεργάτη σε σεναριο τον ΤΟΝΥ ΚΟΥΣΝΕΡ του «Αγγελοι στην Αμερική» (τον είχε και στο «Μόναχο») που πατάει πάνω στο πρωτότυπο λιμπρέτο του ΑΡΘΟΥΡ ΛΩΡΕΝΤΣ (ΚΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ του ΕΡΝΕΣΤ ΛΕΧΜΑΝ για την ταινία του Ρόμπερτ Γουάιζ- έχει σημασία αυτή η διαφορά!!!)  δίνει βάρος στο κοινωνικό πλαίσιο. Το οποίο δεν έλειπε από το παλιό. Όμως, το έχει δομήσει έτσι ώστε απ΄τη μία να κρατιέται η εποχή 1958 κι από την άλλη όλο αυτό με τις συμμορίες των νεαρών στις φτωχογειτονιές, να μοιάζει σημερινό. Η μουσική του ΛΕΝΑΡΝΤ ΜΠΕΡΝΣΤΑΪΝ κι η στιχουργική του ΣΤΗΒΕΝ ΣΣΟΝΤΧΑΪΜ είναι παρούσες.

Η φωτογραφία του ΓΙΑΝΟΥΣ ΚΑΜΙΝΣΚΙ είναι εντελώς κοινωνικού χαρακτήρα και δεν έχει φωτισμούς αποχρώσεων μιούζικαλ, εκείνο που είχε το παλαιό…

H χορογραφία του ΤΖΑΣΤΙΝ ΠΕΚ ακουμπά εντελώς πάνω στη χορογραφία του Τζέρομ Ρόμπινς, με ένα δικό της τρόπο, και με εμφανές το «φρένο» από τον Σπήλμπεργκ ότι αποφεύγουμε την ασέβεια..

Εχει καινοτομήσει στην απόδοση κάποιων σκηνών, πολύ κλασικών. Καλύτερο από όλα είναι το κομμάτι “I like to be in America” που από νυχτερινό στην ταράτσα το έχει κάνει ημερήσιο και το έχει βγάλει στους δρόμους κι είναι απλά εκπληκτικό. Βέβαια, έχει μια καταγωγή κι από το «Fame».Σε όλα έχει καινοτομήσει, σε όλα έχει δείξει τη δική του εκδοχή. Ακόμα και στην εισαγωγή στην οποία μόλις που υποδηλώνει εκείνο το πανοραμικό, και καλά μονοπλάνο, της Νέας Υορκης, με ένα σύντομο δικής του εκδοχής με το οποίο σαν να συστήνει την ταινια και τη φωτογραφία του Καμίνσκυ και τον κοινωνικό χαρακτήρα.

Δικές του πιστώσεις είναι το κεντρικό ζευγάρι, ο «Τόνι» κι η «Μαρία». Ο «Τόνι» , που δεν είναι βέβαια ρόλος για να δώσει βραβείο, είναι ο καλύτερος «Τόνι» που έχω δει, ο ΑΝΣΕΛ ΕΛΓΚΟΡΤ. Η «Μαρία» μπορεί να φτάσει κι ως την υποψηφιότητα για το Οσκαρ διότι η ΡΕΗΤΣΕΛ ΖΕΓΚΛΕΡ, πέρα από όμορφη και φρέσκια, έχει και τη φωνή να υπηρετήσει τραγουδιστικά τις δραματικές κορυφώσεις του έργου. Κάτι που στη περίπτωση της Νάταλι Γουντ, στο παλιό, δεν ίσχυε, διότι εκεί την είχαν χρησιμοποιήσει μόνο ως εικόνα, τα τραγούδια τα έλεγε με τη φωνή της ΜΑΡΝΙ ΝΙΞΟΝ κι αυτό αφαιρούσε μέρος από τη δραματικότητα αλλά ήταν ο σκηνοθέτης άξιος με προϊστορία μοντέρ..Οπως κι ο Ελγκορτ , που δεν έχει καμία γλυκερότητα ως «Τόνι».

Κι εδώ φυσικά σκίζει και πάλι η «Ανίτα» διότι είναι ο ωραίος ρόλος του έργου, ζητά και πάθος και κίνηση και δραματικότητα και σεξουαλικότητα, εκείνη τη σεξουαλικότητα της Καραϊβικής κι η ΑΡΙΑΝΑ ΝΤΕ ΜΠΟΣΕ τα διαθέτει. Βέβαια, Ρίτα Μορένο δεν είναι αλλά είπαμε…Πάντως είναι υπέροχη. Και πάνω της έχουν ραφτεί υπέροχα κοστούμια για να της τονίζουν τη σεξουαλικότητα, να υποδηλώνουν την εποχή και να της διευκολύνουν την κίνηση. Για την ιστορία, εμφανίζεται κι η Ρίτα Μορένο σε ένα ρόλο που έχει γραφτεί ειδικώς για το φιλμ, έτσι σαν τιμητική αναφορά στο παλιό.

Αντιθέτως, ο ρόλος του Μπερνάρντο εδώ είναι σε ύφεση. Οχι μόνο από τον ΝΤΕΗΒΙΝΤ ΑΛΒΑΡΕΖ αλλά κι από τον ίδιο τον Σπήλμπεργκ… Που να βρεθεί ένας ΤΖΩΡΤΖ ΤΣΑΚΙΡΗΣ!!!!Μα θα το πω. Δραματική χορευτική ερμηνεία χορευτικού δραματικού ρόλου., Hταν το Επίτευγμα Τσακίρη. Κάτι εντελώς unique.  Και τι κίνηση εκείνη που είχε ο "δικός μας", ο Τζωρτζ, εδώ δεν μπορώ να αποφύγω τους παραλληλισμούς…Ο Αλβάρεζ είναι ένας τελείως διαφορετικός Μπερνάρντο. Φυσικά κι είναι ενταγμένος στη νέα Σκηνοθεσία, περί αυτού ούτε συζήτηση. Ως πιτσιρικά, τον είχα δει πριν από χρόνια στο Μπροντγουέι, στον «Μπίλυ Ελιοτ» μιούζικαλ που το είχε κάνει ο Στήβεν Ντάλτρευ, ο σκηνοθέτης του δραματικού φιλμ. Κι ήταν υπέροχος. Εδώ ο Σπήλμπεργκ του απέσπασε μικρή δόση…Προφανώς , τόση ηθελε…

Με απλά λόγια: Σε κερδίζει ο σεβασμός του Σπήλπεργκ, θαυμάζεις τη δουλειά του αλλά καταλήγεις, με τη δική του προτροπή, ότι ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΤΟ ΦΙΛΜ ΕΙΝΑΙ ΑΞΕΠΕΡΑΣΤΟ!!!! Κι ότι το τωρινό είναι ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ από σκηνοθέτη Κύρους και Ηθους