Όμως….

Όμως έχουν συμβεί πολλά σε αυτά τα αρκετά τελευταία χρόνια. Ειδικά στα τρία τελευταία, που ήταν ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΑΣ. Η Παγκόσμια Υγεία και το Σινεμά βρέθηκαν στον ίδιο κίνδυνο. Φυσικά και τίποτε δεν εξέλιπε ακόμα, κανένας κίνδυνος δεν έχει εξαλειφθεί όμως, υπάρχουν οι δυνάμεις που αντιστέκονται.

Ο ΤΟΜ ΚΡΟΥΖ είναι ένας από αυτούς. Το ότι αρνήθηκε να ενδώσει στην πλατφόρμα κι οι βασικοί λόγοι είναι δύο: Ο πρώτος, ο ναρκισσιστικός, είναι πως γνωρίζει ότι το αστέρι του είναι της μεγάλης οθόνης. ΚΙ ως τέτοιο δεν θέλει να το κάψει. Ο άλλος λόγος είναι πως το είδος του, το  blockbuster, στην πλατφόρμα θα εκφυλιστεί. Θα φτηνύνει. Θα γίνει οριστικά δεύτερο. Διότι το είδος αυτό , στο θέαμα και στον ήχο στηρίζεται. Αν του τα μικρύνεις, δεν του απομένει τίποτε άλλο. Ομως ο Τομ Κρουζ δεν είναι ένας νάρκισσος σταρ, είναι κι ένας πανέξυπνος άνθρωπος και κορυφαίος παραγωγός, όπως έχει αποδείξει. Είναι και πολύ καλός ηθοποιός αλλά στο τελευταίο  έφαγε αμφισβήτηση λόγω του ότι είναι και σταρ κι ο σταρ για να γίνει αποδεκτός ως ηθοποιός θα υποστεί καθυστερήσεις. Μέχρι να ολοκληρωθεί μέσα ΚΙ από ρόλους η σταρ προσωπικότητα. Στις περιπτώσεις του κινηματογράφου κι ειδικά του Χόλυγουντ είναι να πάρει Οσκαρ, κι ο Τομ Κρουζ δεν άντεχε αυτή την καθυστέρηση, ίσως κάπου την είναι κι ως ενεργοβόρα. Ισως οι Πνευματικοί  του να τον βοήθησαν σε αυτό, στο να δει καθαρότερα την αλήθεια , στο τι ακριβώς θέλει να είναι και ποιος είναι ο πραγματικός προορισμός του. Εδώ κι 22 χρόνια, αντί να ακολουθήσει το δρόμο της «Μανόλια», έχει ακολουθήσει τον δρόμο των blockbusters. Και το χαρτί του βγήκε με τον καλύτερο τρόπο, με τον ενδεικτικότερο, ίσως και με τον πιο…καρμικό.

Αυτό το καρμικό τον οδήγησε στη συνειδητοποίηση του είδους και στο ότι δεν θα κάνει έκπτωση. Φανερά κι ολοκάθαρα : «MOVIES FOR THE AUDIENCE-  MOVIES ONLY FOR THE BIG SCREEN»

Κι εδώ συναντήθηκαν οι δρόμοι του Τομ με το Φεστιβάλ Καννών, σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σε μια συγκεκριμένη συγκυρία που θέλησε και το Φεστιβάλ να ενισχύσει την άποψη αντίστασης απέναντι στα νέα δεδομένα κι ο τρόπος ήταν η ενίσχυση του glam. O TOM ΚΡΟΥΖ βρέθηκε προσκεκλημένος των Καννών ω τιμώμενο πρόσωπο με εκτός συναγωνισμού προβολή στο ξεκίνημα του Φεστιβάλ, του «TOP GUN» του SEQUEL.  Τον τίμησαν, τον πρόβαλαν, το υπογράμμισαν σε συνεντεύξεις Τύπου, του έδωσαν και κάτι σαν βραβείο καριέρας και με τον τρόπο που ξέρουν να τα κάνουν αυτά οι Κάνες, πέρασαν μήνυμα και στους υποτακτικούς τους. Κι όλοι ανακάλυψαν τον Τομ Κρουζ και το «Top Gun: Maverick» στα όρια του αριστουργήματος.

ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΑ, κι ως θαυμαστής του Τομ Κρουζ εξ απαρχής, αλλά και του πρώτου «Top Gun», τα πράγματα από αυστηρώς κινηματογραφικά άποψη λέω ότι δεν είναι απολύτως έτσι.

Το έργο, όμως, είναι υπέροχο. Όχι δεν είναι καλύτερο από το πρώτο αλλά τα τούλια τα καινούργια τον πλασάρουν ως καλύτερο.

Το παλιό φιλμ , δεν είχε να αντιμετωπίσει πανδημίες και πλατφόρμες, είχε να αντιμετωπίσει τη νοοτροπία της κριτικής 40 χρόνια πίσω, που έπρεπε να βαράει αλύπητα το Χόλυγουντ κι ένα μεγάλο μέρος της, που καταγόταν από προηγούμενα πολιτικοποιημένα χρόνια, έπρεπε να βρίσκει πολιτικώς ύποπτη κάθε ταινία που έκανε επιτυχία διότι ηταν η εποχή του Ρήγκαν και τα δημοσιεύματα πουλούσαν με το να κάνουν τον κόσμο να νομίζει ότι οι ταινίες είναι αλληγορικές, ‘ότι το «Top Gun» είναι μιλιταριστική προπαγάνδα, ότι η ¨Ολέθρια σχέση» είναι ρηγκανική  για να κλείσει τον κόσμο στα σπίτια και διάφορες τέτοιες αηδίες που δεν είχαν σχέση με το σινεμά αλλά διαβάζαμε διαρκώς.  Μια κι η Ημιμάθεια δεν επέτρεπε να γνωρίζουν ότι στον καπιταλισμό το Χόλυγουντ έλεγχε τον (εκάστοτε) Ρήγκαν κι όχι ο Ρήγκαν το Χόλυγουντ. Το Χόλυγουντ δεν είναι το Κέντρο Κινηματογράαφου….

Το τωρινό «Top Gun:Maverick» δεν είναι στην εποχή Ρήγκαν, είναι στην εποχή της ..πλατφόρμας. Κι αυτά που γράφονταν για το παλιό, δεν μπορούν πια να γραφτούν για το καινούργιο. Τα ιερατεία το ξέρουν. Το τωρινό «Top Gun:Maverick» γίνεται αποδέκτης υποδοχής άλλων συνθημάτων, αυτών που αναφέραμε πιο πάνω,.

Η ομορφιά της τωρινής ταινίας είναι πως αποπνέει μια νοσταλγική αύρα, πως δένει όμορφα το παλιό με το καινούργιο, τις αναμνήσεις του παλιού με τις τωρινές ανάγκες, το τωρινό σενάριο που δουλεύει πάνω στα δεδομένα του παλιού γίνεται πιό αξιοπρόσεκτο , χωρίς να είναι καλύτερο, είναι αρκετά πιο αδύναμο αλλά πατά σε γερή κληρονομιά και την εκμοντερνίζει. Τα περί μιλιταρισμού που έλεγαν τότε, θα μπορούσαν να τα πουν και τώρα, απλώς τώρα είναι ντεμοντέ  κι είναι άλλο αυτό που καίει την κινηματογραφία και τη διοχέτευση προς τον Τύπο.

Και καταφέρνει και συγκινεί διότι σε κάθε τι που ανασκαλεύει από το παλαιό, προσδίδει αυτό το στοιχείο του χρόνου, που καταλήγει σε νοσταλγία. Κι έχει πολλά τέτοια. Θεωρώ κορυφαίο αυτό της συνάντησης με τον ΒΑΛ ΚΙΛΜΕΡ που ενώνει τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα κι είναι θαυμάσιο αυτό το πέρασμα του Κίλμερ, , είναι ωραίο που δίνει χώρο σε νεότερους, όπως στον υπέροχο ΜΑΪΛΣ ΤΕΛΕΡ για το ρόλο του εκπαιδευόμενου με λογαριασμούς από το παρελθόν (αυτός είναι πολύ στα πάνω του, τον βλεπω και στη μοναδική σειρά «The offer» γύρω από τα παρασκήνια του «Νονού», παίζει τον παραγωγό Αλ Ράντυ) καθώς και στον ΓΚΛΕΝ ΠΑΟΥΕΛ, ο οποίος θαρρείς κι επιλέχθηκε για το χαμόγελο του, σαν να θέλουν να κάνουν μια σύνδεση  με το «Top Gun» εκείνο που είχε λάμψει ο Τομ στο ξεκίνημα του, με κύριο όπλο ότι ήξερε να σταθεί στο φακό, να παίξει στο φακό και προπαντός να ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΙ στο φακό.  Σε εκπληκτική φόρμα βρίσκεται εδώ η ΤΖΕΝΙΦΕΡ ΚΟΝΕΛΥ, η οποία παραμένει ωραία γυναίκα, έχει κοριτσίστικη διάθεση αλλά και δεν αποκρύπτει την ηλικία της.

Οσο για τον ΤΟΜ, υπάρχει το τεράστιο εκτόπισμα κι αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Υπάρχει βέβαια η εμμονή περί «αγέραστο», όπου φαίνονται οι «περιποιήσεις» στο πρόσωπο, τις οποίες όμως αξιοποιεί μια καλλιτεχνικού τύπου περιποίηση αυτού του προσώπου, αυτή του Διευθυντή Φωτογραφίας, του κορυφαίου Χιλιανού  ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΜΙΡΑΝΤΑ , που πήρε το ΟΣΚΑΡ στη «ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΙ» κι ήταν υποψήφιος και στην «Απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάττον». Ο Μιράντα κάνει εκπληκτικούς φωτισμούς στο πρόσωπο του Τομ Κρουζ, φωτισμούς συνθέσεων, που «επεκτείνονται» στη συνέχεια και στο υπόλοιπο φιλμ. Από το πως φωτίζει τον Τομ στο πιλοτήριο του αεροσκάφους, με το σύνθετο φόντο και πως την φωτιστική αυτή σύνθεση τη βγάζει προς τα έξω και την απλώνει σε όλη την ταινία. Μην πω και για τα χρυσά ηλιοβασιλέματα στην παραλία ή τη φωτογράφιση των αεροπορικών λήψεων, όπου η κάμερα, ΟΙ ΚΑΜΕΡΕΣ (πληθυντικός) μαζί με τον ΗΧΟ κάνουν ονειρεμένα πράγματα.. Εως και παραπάνω από το έτσι κι αλλιώς δυναμικό μοντάζ.

Το τραγούδι του φινάλε της ΛΑΙΔΗ ΓΚΑΓΚΑ δεν ξέρω πως θα εκτιμηθεί, όμως από πλευράς συνολικού soundtrack, η τωρινή ταινία υστερεί…Το «take my breath away» , που ηταν και τ τρίτο Οσκαρ του Τζόρτζιο Μορόντερ, το «άκουγα» σε όλη τη διάρκεια των ξέφρενων ήχων του τωρινού, οι οποίοι δεν κατάφερναν να μου το σβήσουν…

Αν κι εδώ, στη μουσική ανακατεύονται επίσης πολλοί κι ένας από αυτούς είναι κι ο ΧΑΝΣ ΖΙΜΕΡ , ο εξπερ πιά της μουσικής ως ήχο…

Δεν είπαμε για τον σκηνοθέτη: ΤΖΟΖΕΦ ΚΟΖΙΝΣΚΙ. Λοιπόν, σαφώς και την ταινία τη σπρώχνει, τη στήνει, τη ρυθμίζει  την τρέχει ο Τομ Κρουζ. Ο Κοζίνσκι δείχνει ότι υπακούει στον σταρ-παραγωγό του, η προηγούμενη συνεργασία τους ήταν το «Oblivion», δεν είναι κι από τα ξεχωριστά. Όμως, για να μην καταφύγουμε στην ΕΠΙΠΟΛΑΙΗ ΕΥΚΟΛΙΑ αυτής της εκτίμησής, να λάβουμε υπόψη πως η συνεργασία με τον ΚΛΑΟΥΝΤΙΟ ΜΙΡΑΝΤΑ, τον Διευθυντή Φωτογραφίας, έχει να κάνει πολύ με τον σκηνοθέτη, όλες σχεδόν τις ταινίες του, τις εχει κάνει μαζί του. Αρα, ο Τομ Κρουζ ως έξυπνος παραγωγός κι άνθρωπος να δέχτηκε την πρόταση από τον Κοζινσκι.. Σίγουρα πάντως μιλάμε για ταινία ΠΑΡΑΓΩΓΟΥ-ΣΤΑΡ καθοτι δεν μπορούμε να προσπεράσουμε και τον αρχι- παραγωγό της ταινίας, τον ΤΖΕΡΥ ΜΠΡΟΥΚΧΑΙΜΕΡ, και σε πολλά, ο τελικός λόγος να είναι δικός του.