Ετσι, φτάσαμε στο σημείο, εδώ και μια 30ετία, να έχουμε αποκοπεί από μία κινηματογραφία που μας αφορά άμεσα κι επειδή οι κριτικοί αυτοί  βρίσκονται σε στενή επαφή «επιρροής» προς τους διανομείς, τους αποθαρρύνουν να φέρουν ιταλικά έργα. Διότι, όποιος διανομέας το τολμήσει, θα πέσει , τελικώς, στα σκληρά.

Φταίει, λοιπόν, και το κοινό για τις τάσεις ευκολίας που δείχνει, φταίνε κι οι διανομείς για αυτά τα πολλά νταραβέρια με τους κριτικούς και με τα αστεράκια τους. Οι ίδιοι τους έχουν εκθρέψει.

Το είδαμε να συμβαίνει ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΩΣ, στις αρχές της σαιζόν με «ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ» του Πάολο Βιρτζί, το ξαναβλέπουμε και τώρα με το «ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ»

Δύο αριστουργήματα, όπου το μόνο για το οποίο θα μπορούσε να «ψέξει» κανείς  το δεύτερο είναι αυτό που πραγματικά συνέβη και που είναι και το μόνο: Το ότι είχε την ατυχία να πέσει πάνω στο «ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ» με το οποίο παρουσιάζει ομοιότητες θεματικές και να επισκιαστεί.

Στην Ελλάδα, όμως, επειδή βγήκαν με μεγάλη χρονική διαφορά οι δύο ταινίες θα μπορούσε αυτό να μην έχει ισχύσει καν, κι ακριβώς σε τούτη τη νεκρή περίοδο επειδή έχουμε πεθυμήσει καλά έργα, να έτρεχε ΣΥΣΣΩΜΟ το κοινό, να απολαύσει ένα δράμα περιωπής..

Αλλωστε, το έχω πεί κι άλλες φορές, πως το δράμα, ως κατηγορία, είναι πιο ανακουφιστικό από την κωμωδία, σε περιόδους κρίσεις.  Το δράμα είναι που λυτρώνει και καθαρίζει. Η κωμωδία σε διασκεδάζει προς στιγμήν και μόλις βγείς από την αίθουσα έρχεσαι ξανά αντιμέτωπος με το πρόβλημα.

Ο θρίαμβος του «ΜΕΘΥΣΤΑΚΑ»  του Γιώργου Τζαβέλα στην Ελλάδα της σαιζόν 1949-50, που οφειλόταν; Στο ότι ήταν έργο που έδινε τη δυνατότητα σε ένα ολόκληρο λαό να ξεσπάσει!.

Και ξαφνικά, από την Ιταλία που τόσο μας λείπει εξαιτίας των παραπάνω, έρχονται δύο δράματα σαν το ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ» και σαν «ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ» και καταδικάζονται  με ένα «αστερίσκο»;

Ετσι κι αλλιώς, είμαι δηλωμένος πολέμιος των «αστερίσκων» και το έχω κάνει πράξη εδώ και χρόνια, έχοντας αποχωρήσει από όλες αυτές τις «βαθμολογήσεις» τέτοιου τύπου. Εδωσα μάχες στα χρόνια των εφημερίδων να μη συμμετέχω αλλά οι εφημερίδες το ήθελαν διότι κάποιοι διευθυντές έλεγαν (και δεν είχαν άδικο από τη μεριά τους- για να αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι) ότι «να συνεχίσεις να δίνεις αστεράκια διότι διαφημιζόμαστε κι εμείς μαζί σου». Όμως με την επιμονή επέβαλα στο τέλος τους όρους, έγιναν δεκτοί κι απαλλάχτηκα  ανακουφισμένος από αυτή την προσβολή των αστερακίων.

Διότι τα «αστεράκια» ΔΕΝ είναι κριτική. Η κριτική είναι ΣΚΕΨΗ, είναι ΛΟΓΟΣ, βάζει ζητήματα στο τραπέζι για συζήτηση. Δεν είναι τιμοκατάλογος, δεν είναι διαφημιστικό προιόν, έτσι όμως τη θέλουν κι έτσι την έχουν εξελίξει. Σε… αστερόεσσα. Κάτι σαν τις «Χρυσές Σφαίρες», που δεν  είναι βραβεία αλλά διαφημιστική προώθηση για λογαριασμό των στούντιο και των ατζέντηδων.

«ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΠΑΙΔΙΑ» είναι ένα δυνατό, κοινωνικό δράμα, ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ. Στην ιταλική κουλτούρα η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ παίζει σημαίνοντα ρόλο. Το δε συγκεκριμένο έργο βασίζεται σε βιβλίο Ολλανδού, αν δεν κάνω λάθος στην εθνικότητα, συγγραφέα, που οι Ιταλοί αγόρασαν τα δικαιώματα να το κάνουν ταινία προφανώς λόγω περιεχομένου. Κι επειδή στην Ιταλία, η σύγχρονη οικογένεια αντιμετωπίζει καίρια ζητήματα.

Τόσο η δομή του δράματος, όσο και το σεναριακό εύρημα, κι άλλο τόσο οι χαρακτήρες –προπαντός αυτοί- που είναι ανθρωποι ολοκληρωμένοι κι ολοζώντανοι, που αντιμετωπίζουν προβλήματα όμοια με των ελληνικών οικογενειών που στη σύγχρονη μέθοδο δεν ελέγχουν τα παιδιά τους, κι επωάζονται τραγωδίες… είναι..τι να σας πω; Είναι ένα συγκλονιστικό κομμάτι. Διότι επαναλαμβάνω ότι είναι κι εξαιρετικά δομημένο.

Βέβαια, δεν ανήκει στο σινεμά του auteur. Κι εδώ πιάνουμε «φλεβίτσα». Οσο καλά κι αν το σκηνοθετεί ο  ΙΒΑΝΟ ΝΤΕ ΜΑΤΕΟ, δεν τους έχει έρθει «εντολή» πως κατατάσσεται στους auteur. Βέβαια, τα ίδια κάνουν και με τον Πάολο Βιρτζί που έχει ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΚΙ ΥΠΟΓΡΑΦΗ αλλά κι αυτόν τα «ιερατεία» δεν τους τον έχουν δώσει στη «λίστα»

Συνεπώς: Για να μη χάσετε κι άλλο καλό έργο, επειδή στην ουσία οι αληθινά ζημιωμένοι είναι οι ΘΕΑΤΕΣ που παρασύρθηκαν από τη «μονασταυρία» κι είπαν να μη ρισκάρουν τα λίγα ευρώ τους σε κάτι που οι «κριτικοί» το βαθμολόγησαν με μονάδα… Για να μην την «πατάτε» σας λέω πως τα πέντε αστεράκια πηγαίνουν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στο σινεμά του auteur. Ας είναι κι ο μεγαλύτερος μπαρούφας. Και δόξα τω Θεώ έχουμε πολλές τέτοιους ,ΔΙΕΘΝΩΣ,  Το ένα αστεράκι, αντε και τα δύο, θα πρέπει μόνοι σας να πάρετε το ρίσκο για να διαπιστώσετε αν μπήκε επειδή το έργο δεν ήταν καλό η ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΙΝΕΜΑ ΤΟΥ AUTEUR. Συνήθως, το ένα αστεράκι ή και τα δύο μπαίνουν στη δεύτερη περίπτωση.

Τώρα, μετά από αυτά, τι να πω για τους ηθοποιούς, που στην Ελλάδα  ή δεν τους ξέρουν καθόλου ή τους γνωρίζουν ελάχιστα; Για τον ΑΛΕΣΑΝΤΡΟ ΓΚΑΣΜΑΝ, γιό του Βιττόριο, που στην Ιταλία είναι ονοματάρα κι εξαιρετικός ηθοποιός, για την ΤΖΟΒΑΝΑ ΜΕΤΣΟΤΖΟΡΝΟ , που αυτή κάπως την ξέρουμε, περισσότερο επειδή έπαιξε στο Χόλυγουντ με τον Χαβιέ Μπαρδέμ στο «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» παρά από τις εξαίρετες ιταλικές ταινίες της που ναι μεν παίχτηκαν στην Ελλάδα αλλά βγήκαν ή στα καλοκαιρινά («Μην της το πείς») ή τέλος σαιζόν («Vincere») επειδή οι διανομείς ήξεραν πως οι «αστρολέοντες» θα έβαζαν άσσο… Για τον ΛΟΥΙΤΖΙ ΛΟ ΚΑΣΙΟ τι να πω , ποιος είδε το « I cento passi», ποιος τόλμησε να φέρει το «Noicredevamo» που ήταν και του Μάριο Μαρτόνε και θα μπορούσαν να το «πουλήσουν» και πολιτικά αφού ήταν γύρω από την επανάσταση του Γαριβάλδι στην Ιταλία , ή το «Romanzo di una strage» που δεν νομίζω να υπάρχει γραφείο διανομής που να μην τους ειδοποίησα να το φέρουν στην Ελλάδα όταν το είδα στην Ιταλία και τους έλεγα ότι αποκαλύπτει και σχέση των Ερυθρών Ταξιαρχών με τη Χούντα του 1967-74… Φοβήθηκαν τους αστεράκηδες  … Για την ΜΠΑΡΜΠΟΡΑ ΜΠΟΜΠΟΥΛΟΒΑ, την Τσέχα ηθοποιό που κάνει δυναμική καριέρα στην Ιταλία, τι να πω και για δαύτη;

Κατά τα άλλα, στην Ελλάδα δεν είμαστε καθόλου πίσω.

Εμένα αυτό που με στενοχωρεί δεν είναι μόνο που δι αυτού τρόπου μένουμε απληροφόρητοι κι εμποδίζονται τα έργα να πιάσουν επαφή με το κοινό αλλά και το γεγονός πως ο θεατής στέλνεται σαν κοπάδι σε διάφορες ανοησίες που βαφτίζονται auter-ίστικες, καταπιέζει εαυτόν να τις δεχτεί ως αριστουργηματικές μη και θεωρηθεί «λειψός» ενώ ΧΑΝΕΙ τα έργα που πραγματικά θα μπορούσαν να του πλουτίσουν τον εσωτερικό του κόσμο.