Μάιος, λοιπόν, και τον μήνα αυτόν συνηθίζουν πολλές αίθουσες  να φορτώνουν τις κενές αίθουσες της μεταβατικής περιόδου με ελληνικές ταινίες  για να κερδίσουν την «επιστροφή του φόρου»

Πήγα λοιπόν σε κινηματογράφο του κέντρου για να δω την ταινία «ΤΕΤΑΡΤΗ 04.45», για την οποία θα γράψω όχι σε τούτο το σημείωμα αλλά σε ξεχωριστό, μια και θα καθιερώσω από το PANTIMO.GR και τις επαναλήψεις που δεν είδαμε το χειμώνα, ακριβώς όπως γινόταν στα παλιά θερινά των δικών μου βιωμάτων, όπου βλέπαμε το καλοκαίρι ό, τι δεν είδαμε τον χειμώνα ή ξαναβλέπαμε εκείνα που μας άρεσαν.

Πήγα λοιπόν στην προβολή των 8.00 μμ. Κι ήμουν μόνος. ΕΝΤΕΛΩΣ ΜΟΝΟΣ. Δεν υπήρχε άλλος θεατής εκεί μέσα , δεν είχε κοπεί εισιτήριο. Κάποια στιγμή, στα μισά του πρώτου μέρους , ήρθε και το παιδί από το μπάρ.

Πηγαίνω σινεμά από 2,5 χρονών. Σε εκείνη την ηλικία έχω την πρώτη μου εικόνα αποθηκευμένη στη μνήμη, από εκείνη τη στιγμή και μετά, η ζωή μου επενδύεται στα σινεμά. ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, από την ηλικία εκείνη, ίσαμε σήμερα, δοκίμασα τέτοια εμπειρία: Να πάω σινεμά και να μην ΜΗΝ υπάρχει ΘΕΑΤΗΣ.

Κάποτε, τελειώνει η ταινία , και κατευθύνομαι προς την έξοδο. Οπου εκεί είναι συγκεντρωμένο το προσωπικό του κινηματογράφου: Η ταμίας, οι ελεγκτές των εισιτηρίων,το παιδί του μπαρ. Και περιμένουν τον…. Γκοντό.

Διότι μου λένε ότι και στη διπλανή αίθουσα, που επίσης έπαιζε ελληνική ταινία, διαφορετικού ρεπερτορίου από αυτήν που είδα εγώ, το «ΑΠΟΨΕ ΤΡΩΜΕ ΣΤΗΣ ΙΟΚΑΣΤΗΣ», δεν κόπηκε κι εκεί ούτε ένα εισιτήριο, ο μηχανικός προβολής υποχρεώθηκε να την ξεκινήσει και την είδαν τα κενά καθίσματα των 8.00 μμ.

Στις 10.00 μμ ετοιμάζεται η επόμενη προβολή. Και για τις δύο ταινίες.

«Τι θα κάνετε;» τους ρωτώ , διότι μέχρι στιγμής δεν έχει εμφανιστεί θεατής, ούτε στην προβολή των 10.00 μμ ΓΙΑ ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΤΑΙΝΙΕΣ. «Θα ξεκινήσουμε» μου απαντούν, «ακριβώς στις 10, όπως ορίζει το πρόγραμμα προβολών, και θα παίξουμε ως τις 10.45, περιμένοντας κάποιον. Αν δεν εμφανιστεί κανείς ως εκείνη την ώρα, ε, σημαίνει πως …τελειώσαμε για απόψε, ο μηχανικός θα διακόψει κι εμείς θα πάμε σπίτια μας. Μέχρι τη μέση , όμως, του έργου η προβολή θα γίνει»

Σφίχτηκα!

Μιλάμε για ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ , και για τις δύο καλύτερες προβολές των 24ώρου.

«Τι φταίει ρε παιδιά;» ρωτώ, αφού προηγουμένως έχω ρίξει κι εγώ το δόλωμα μου περί ελληνικού φιλμ

«Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τις ελληνικές ταινίες. Όταν βλέπει ελληνικό, το προσπερνάει. Ειδικά αυτή την περίοδο»

Όταν βλέπει, λοιπόν, ελληνικό το προσπερνάει.

Ο κόσμος δεν έχει πλέον εμπιστοσύνη στον ελληνικό κινηματογράφο ούτε στα αστεράκια που τον παρασύρουν και μετά τον απογοητεύουν

«Αφήστε πιά αυτό με τα αστεράκια» μου λένε τα παιδιά της αίθουσας.

Ειδικά στις ελληνικές ταινίες, όπου διάβασε ύμνους, πήγε κι έφριξε, κυρίως όπου δεν διάβασε παρά είδε «αστέρια».

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ βρίσκεται σε σημείο μηδέν. Ας βγαίνουν κι ας λένε ότι θέλουν αυτοί που αποζητούν εξουσία κι οφίτσια κι οι άλλοι που παριστάνουν τους «προστάτες» (για να μην πω καμία άλλη λέξη) των «δημιουργών». Α, ναι, διότι στην Ελλάδα επισήμως μας έχουν τελειώσει οι σκηνοθέτες αφού είτε το αποζητούν οι ίδιοι είτε τους το κολλάνε οι «προστάτες», όλοι είναι  «δημιουργοί». Η λέξη «σκηνοθέτης» δεν αναφέρεται παρά σπανίως. Ξεμείναμε από σκηνοθέτες και πήξαμε στους «δημιουργούς».

Οσους «προστάτες», όμως, και να δει, όσα διοικητικά συμβούλια κι αν αλλάξουν στα διάφορα κρατικά κι ημικρατικά κέντρα κινηματογράφου και λοιπών υπηρεσιών, ακαδημαικών ή μη, όσα «αστεράκια» και να του βάλουν οι αυτόκλητοι θεωρητικοί και κριτικοί, το γεγονός είναι ΕΝΑ: Το ΣΙΝΕΜΑ, για να ζήσει και να υπάρξει θέλει ΤΑΙΝΙΕΣ. Κι οι ΤΑΙΝΙΕΣ θέλουν ΘΕΑΤΕΣ. Και για να γίνει αυτή η «ένωση», χρειάζεται ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ. 

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΕΧΕΙ ΧΑΣΕΙ ΠΡΟ ΠΟΛΛΟΥ ΤΗΝ ΕΠΑΦΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Κι αν τύχει και κάποια ταινία κάνει εισιτήρια μέσα στο χειμώνα, πιστώνεται ως «ασαφές» γεγονός και δεν εγγράφεται ούτε καταγράφεται στις μπούρδες περί ανάκαμψης  του ελληνικού κινηματογράφου.

ΔΥΟ  ελληνικές ταινίες, σε ισάριθμες προβολές στο ΚΕΝΤΡΟ της ΑΘΗΝΑς, δεν έφεραν στο ταμείο τους ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΘΕΑΤΗ.

Λυπάμαι που κοντά στα ξερά καίγονται και τα χλωρά και σίγουρα η ευθύνη δεν ανήκει στην ταινία που είδα!

Όμως, όταν σε αναλαμβάνουν υπό την προστασία τους οι αναξιόπιστοι, είσαι κι εσύ χαμένος κι είναι κρίμα. Οι αναξιόπιστοι δεν πείθουν. Μόνο…. Βαθμολογούν. Από το 1 έως το 5..

Με έπιασε η ψυχή μου. ΤΟ ΕΖΗΣΑ ΚΙ ΑΥΤΟ.  ΜΟΝΟΣ ΣΕ ΑΔΕΙΑ ΑΙΘΟΥΣΑ