Ναι, δεν είναι ξεκαρδιστική κωμωδία, όχι , με τίποτε δεν τη λες ούτε δράμα….τί είναι όμως και γιατί καταλήγει ετσι μέχρι σήμερα;’Εχει να κάνει με εκείνο το μαγικό άγγιγμα του ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΖΑΒΕΛΛΑ που ξεκινούσε από το «ο σεναριογράφος εαυτός μου» και μετά πέρναγε στον εαυτό σκηνοθέτη, επιτρέποντας τους πολλές φορές και να…τσακώνονται. Ποιο ήταν όμως αυτό το μυστικό; Ότι έβγαζε μια ψυχή και το κυριότερο άφηνε ένα ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ. Της εποχής, των μέσων, των ανθρώπων και των ΗΘΩΝ προ παντός, που διέπνεαν αυτούς τους χαρακτήρες. Αν κάποιος δηλαδή αναρωτιέται για ποιο λόγο στις μέρες μας το «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» απολαμβάνει τέτοιας κλασικότητας όταν στον Ενεστώτα της είχε μια μέση (δεν μου αρέσει η λέξη «μέτρια») επιτυχία, και στο σινεμά αλλά και στο θέατρο όπου ο Λογοθετίδης ετοιμαζόταν να το κατεβάσει κι ετοίμαζε το επόμενο έργο όταν τον βρήκε το μοιραίο. Στον Ενεστωτα που τα ζουσαν μπορεί να μην έλεγαν πολλά. Αναδρομικά, έρχεται το ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ. Κι υπενθυμίζει τη γνησιότητα που στη σημερινή εποχή τέτοιου είδους γνησιότητα δεν υπάρχει κι η «Γυνή»…γίνεται Μύθος. Ως η αυθεντικότητα μιας εποχής.
Αυτό ακριβώς υπάρχει και στο «ΣΩΦΕΡΑΚΙ» με μόνη τη διαφορά ότι στον δικό του Ενεστώτα ήταν εμπορικός θρίαμβος. Νο 1 στον εισπρακτικό πίνακα.
Τα ήθη των ηρώων της ταινίας και της υπόθεσης που διαπνέεται από αυτά, αφορούσαν. Κι ηταν από τις περιπτώσεις που ο κόσμος ηθελε να τα δει και στην οθόνη, δεν του ηταν αποτρεπτικά, αντίθετα του χρησίμευαν κι ως παραδείγματα.
Το σωφεράκι, η σωφεράντζα, τα ταξί της εποχής, τι σήμαινε το επάγγελμα, κοινωνικά, οικονομικά και για μια ζωή που κτιζόταν, τι σήμαινε ο γάμος για την κοπέλα και προπάντων για τη μητέρα της…Το μοδιστράδικο, η κοπάνα της Κυριακής, το σεναριακό εμπόδιο για να έρθουν και να συγκρουστούν…Κι όλα αυτά να γίνουν στα πλαίσια μιας ιλαροτητας, αυτό που απέπνεε ο ΜΙΜΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ με τη μάγκικη φωνή και τη βαθιά καλλιέργεια. Ο ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ περισσότερο από ΑΣΤΕΙΟΣ ήταν ΙΛΑΡΟΣ. «Η καλοκάγαθη ιλαρή απόδοση’ που είχε αποδοθεί ως χαρακτηριστικό για τις ερμηνείες του είχε να κάνει ακριβώς με αυτο τον τρόπο, τη μάγκικη καλοσύνη που μπορούσε κι έβαζε ,η μάγκικη λόγω φωνής, το υπόλοιπο λόγω καλλιέργειας και ταπεραμέντου…Και με τον Τζαβέλλα ταίριαξαν πολύ, μετα τον περιποιήθηκε και στην «Κάλπικη λίρα» με το ρόλο του «αόμματου»…
Κι αυτή η επιτυχία του είχε φέρει και το πρώτο συμβόλαιο αποκλειστικότητας που βγήκε από τη Φίνος Φιλμ κι αφορούσε στο Φωτόπουλο. Κι εκείνο το καλοκαίρι τον φωναξε κι η Κα ΚΑΤΕΡΙΝΑ για πρωταγωνιστή της και του ανέβασε έργα που έγιναν προσωπικές του επιτυχίες όπως ο «Τοπάζ» που το ανέβασαν ως «Κομπίνες» , ή το «Ενας κουκος στη φωλιά του», και το «Ο υπουργός περιοδεύει» ή «Υπουργός με το ζόρι»….. έπαιρνε δηλαδή κι ένα άλλο διαβατήριο. Κι αυτά έγιναν δικά του έργα. Η Κατερίνα ένα ολόκληρο καλοκαίρι του το αφιερωσε. Και τον έβαλε στο αστικό κοινό της.
Ο Τζαβέλας του γράφει ρόλο περιποίησης αλλά και περιποιημένης απόδοσης. Οι λαμπερές καρατερίστες που τον πλαισιώνουν στις οποίες έχει γράψει ρόλους και βάζουν στο στιγμα της απόλυτης αυθεντικότητας. Κι ερχόμαστε και ρωτάμε. Κι αυτό όλο τι είναι Σενάριο ή Σκηνοθεσία; Τι είναι Σκηνοθεσία επειδή πολλοί μιλούν για αυτήν και λίγοι την καταλαβαίνουν; Με καρατερίστες όπως η ΛΟΛΑ ΦΙΛΙΠΠΙΔΟΥ που παίζει τη μαμά της Σμαρούλας ή την ΛΕΛΑ ΠΑΤΡΙΚΙΟΥ (είναι μητέρα του ποιητη μας Τίτου Πατρίκιου) που κάνει τις πλάτες στο ζευγάρι; Ειδικά όμως με τη Φιλιππίδου. Δεν είμαι έτοιμη για σκηνοθεσία έργου ηθών εποχής μια τέτοια μάνα σε τετοιο ρολο που της έγραψε ο Τζαβέλας με αυτή τη φυσιογνωμία της ηθοποιού.. Δεν αγγίζει την τελειότητα η Φιλππίδου; Δεν είναι σηνοθεσία όλο αυτό; Και δεν θα μιλήσω για την ΣΠΕΡΑΝΤΖΑ και τη δική της αυθεντικότητα, τη ΣΠΕΡΑΝΤΖΑ ΒΡΑΝΑ εννοώ, που δείχνει και τη σχεση σύνδεσης επιθεωρησης και ρεαλισμού, το ότι οι ηθοποιοί της επιθεώρησης έβγαιναν στο σινεμά τοσο αληθινοί..Ναι, επειδή η τριβή τους ήταν πάνω στην μεση αντίδραση του θεατή.. ‘Η ο ΡΙΖΟΣ στην ταινία.΄ .Κι η ΕΛΣΑ ΡΙΖΟΥ στο ξεκίνημα.. Ολοι αυτοί είναι ρόλοι κι είναι αυτοί που κρατούν το χαλί για να γίνει το ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ. Με τις λεπτομέρειες…Η βλάβη του αυτοκινήτου για παράδειγμα, σε μια Αττική (?) που δεν υπάρχει πια, κι η αυθεντικότητα της διαδρομής και της καθυστέρησης…Και των συνεπακόλουθων
Που τελειώνει το σεναριο, που αρχίζει η Σκηνοθεσία ;;;;
Αφησα τελευταία τη ΣΜΑΡΟΥΛΑ, τη ΣΜΑΡΟΥΛΑ ΓΙΟΥΛΗ, όχι μόνο επειδή με τον Φωτόπουλο συνυπήρχαν αρμονικότατα σε διαφόρων περιόδων ηλικίες και σχέσεις σεναριακές αλλά διότι μέσα σε αυτή την αυθεντικότητα η Σμαρούλα έχει όλο αυτό του κοριτσιού της γειτονιάς που της το περιποιείται σεναριακά ο Τζαβέλλας αλλά είναι και ΣΤΑΡ. Κι ο Τζαβέλλας μέσω αυτής και μέσω του ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ που είναι πρωταγωνιστής με γράδα, εκτόπισμα κι αντοχές, δίνει στο έργο τη καλλιτεχνική διάσταση, ότι ναι, είναι ρεαλισμός αλλά δεν ξεχνάμε και τη ΜΑΓΕΙΑ.
Κι έτσι φτάσαμε στην Νο1 θέση του εισπρακτικού πίνακα για τη σαιζόν 1952-53 και τώρα που θα τη δούμε είναι 2023!!!!!!!!!!!!!!!
ΥΓ Ο Τζαβέλλας, την ίδια χρονιά, έκανε και δεύτερη ταινία στη Φίνος Φιλμ, που δυστυχώς δεν έχει γυρίσει ακόμα από το…Σανατόριο, τον «Γρουσούζη» με τον Ορεστη Μακρή. Προσπαθούν να την αποκαταστήσουν…
1952-53, ο κόσμος είχε όρεξη να δημιουργήσει και να ζήσει.
Κι η μουσική του ΣΟΥΓΙΟΥΛ ολοκληρώνει το αποτύπωμα του '53