Το εργο εκείνο, έκανε στον καιρό του αίσθηση με τις δύο Μπέττυ Ντέηβις και πως τις χειρίστηκε ο σκηνοθετης Κέρτις Μπέρνχαρντ με τον μοντέρ και το έργο κατέληξε να προταθεί για Oscar οπτικων εφφέ, η συνεύρευση τοτ ίδιου ηθοποιού και του ομοιώματος του έκανε τέτοια αίσθηση που έφτιαξε μόδα στο διιηνηκές και κάθε κινηματογραφία με αναδεικνυόμενους σταρ όφειλε να κάνει κι ένα έργο διπλού ρόλου για τους εκλεκτους.
Η Τζένη Κρέζη ήταν η τελευταία, προηγήθηκε φυσικά η Αλίκη αλλά κι ο Ξανθοπουλος κι ο Βέγγος κι η Βλαχοπούλου κι ο Βουτσάς κι άλλοι με διπλούς ρόλους.
Όταν ήρθε η ωρα να κάνει η Τζένη ένα διπλό δικό της , αποφάσισε να γίνει η ίδια συγγραφέας σεναρίου. Η επιρροή της «Κλεμμένης ευτυχίας» σε αυτή την απόφαση ήταν εμφανής. Όμως η Τζένη Καρέζη είχε ένα ιδιαίτερο προσόν ως ηθοποιός κι εργάτης του θεάτρου: Ηξερε την ΑΤΑΚΑ!!!
Μου το είχε εξηγήσει η ίδια , αναφερόμενη κατά βάση στις κωμωδίες και στο ότι η ίδια πίστευε για τον εαυτό της ότι ήταν κατά βάση δραματική ηθοποιός και δεν συμμεριζόταν μια κρατούσα αντίληψη ότι το ταλέντο της είναι κωμικό. Πάνω σε αυτό, ισχυριζόταν ότι η ιδιοσυγκρασία της είναι δραμαματκή, ότι την κωμωδία την «έμαθε» ως εργάτης του θεάτρου κι ότι αυτό που είχε μαθει στην κωμωδία ήταν η «ατάκα». Ηξερε τη χρηση της ατάκας και πως μπορείς να συμπαρασύρεις με αυτή το κοινό. Κι επίσης, ολοκλήρωνε πως η γνώση της ατάκας τη βοηθούσε και στο δράμα.
Γι αυτό κι επέλεξα για τον του τίτλο του άρθρου περί «Ερωτικής συμφωνίας», μία ατάκα. Μία ατάκα που είναι καθοριστική για τη δραματκή σημασία του έργου, για τη δραμαικότητα της ηρωίδας αλλα και για την αυτοπροβολή της σταρ μια κι η ενλόγω ατάκα, αν την αναλύσει κανείς , θα τη βρει και λιγο εγωστική για την συγκεκριμένη ηρωίδα. Σε κάνει, όμως, και σπαράζεις τη στιγμή που την ακούς κι όταν τη σκέφτεσαι..
Διότι στο έργο δυο αδελφές αγαπουν τον ίδιο άντρα. Η μία είναι πιανίστα με διεθνείς προδιαγραφές, η άλλη ευτυχισμένη με τον άντρα της και το παιδί της. Και κάποια ώρα ο θεός «Ερωτας» θα μπει ανάμεσα τους για να χωρίσει τις δυο αγαπημένες αδελφές που ορκίζονταν η μία στην άλλη. Και θα τα φερει η μοιρα ετσι ώστε η μία να πάρει τη θέση της άλλης, ύστερα από ένα δυστύχημα.. Πόσοι θα ξεγελαστουν; Πόσοι θα το πιστέψουν; Υπάρχει κι ένα παιδί…Και ποιοι θα αφεθούν στον έρωτα και θα το ζήσουν, έστω και με την τραγικότητα του
Το έργο είναι πολύ ωραίο, πολύ δραματικό, είναι ο ορισμός του μελό, κι η Τζένη πέθαινε για αυτά, της άρεσε ο έντονος , δραματικός λόγος. Και το έφτιαξε έτσι ώστε να συγκινεί πέρα για πέρα
Και τη σκηνοθεσία την ανέλαβε ο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΖΑΚΟΣ, μαζί με τον πρωταγωνιστικό ρόλο , ενώ το ζεύγος μπήκαν και στην παραγωγή κι είναι μια συμπαραγωγή δική τους με την «Καραγιάννης Καρατζόπουλος»
Υπό την επιρροή Αλίκης και «Υπολοχαγού Νατάσας» και προπάντων «Σ’ αγαπω», θέλησε κι η Τζένη ένα έργο στας Ευρώπας και πήγε στο Παρίσι που τόσο της ίδιας όσο και της σωστα γραμμένης από αυτήν ηρωίδας, ταίριαζε και συγκινούσε…
Ωστόσο, οι δύο αδελφές είναι πολύ ίδιες μεταξύ τους, , εξίσου συμπαθητικές και οι δυο, καμία σχέση με το «Η Λίζα και η άλλη» της Αλίκης όπου εκεί κυριολεκτικά υπήρχαν δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι ρόλοι και καλείτο η ηθοποιός να αποδείξει. Εδώ υπάρχουν δυο ολόιδιοι ρόλοι. Ωστόσο, πριν βιαστεί κανείς να ολοκληρώσει συμπέρασμα ας προσέξει ότι ακριβώς αυτό είναι το στοιχείο της πλοκής του σεναρίου, ότι οι δύο αδελφές ήταν ολόιδιες στα πάντα, εξού και ξεγελάστηκαν κι οι πάντες …Εκτός από τους ευαίσθητους δέκτες..
Είναι πολύ περιποιημένο ως παραγωγή, έχουν διαλέξει τους σωστούς, τον ΛΑΥΡΕΝΤΗ ΔΙΑΝΕΛΟ για αυτόν που τις μεγάλωσε, τον ΝΟΤΗ ΠΕΡΓΙΑΛΗ ιδεώδη καθηγητή της Μουσικής, τον ΑΝΔΡΕΑ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ πατέρα και για τις δύο… τον ΣΤΑΥΡΟ ΞΕΝΙΔΗ με τη νότα του..Οι δε σκηνές του ναυαγίου και του πνιγμού έχουν σκηνοθετηθεί πολύ ωραία από τον Καζάκο κι από την κάμερα του ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ κι από τη συνολική χειμωνιάτικη αίσθηση και προπαντός έχουν ΜΟΝΤΑΡΙΣΤΕΙ εξαιρετικά από τον ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗ (θυμάστε το μοντάζ του στην ταινία του ΝΙΚΟΥ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ «ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΑΚΟΜΑ»; Είχε πάρει και βραβείο εκεί..). Εδώ το μοντάζ αναλαμβάνει ουσιαστικά τη σκηνοθεσία
Ξεχωριστή η αναφορά στη μουσική. Μπράβο τους που την ανέθεσαν στον ΓΙΑΝΝΗ ΣΠΑΝΟ, τον οποίο γενικά ο ελληνικός κινηματογράφος δεν είχε πολυτιμήσει. Ο Σακελλάριος του είχε μια συμπάθεια, ο Φίνος δεν τον «έπαιζε»…Εδώ ήταν απαραίτητος. Τόσο για τη θητεία στο Παρίσι, για τη γνώση της γαλλικής μουσικής και του γαλλικού τραγουδιού, για τη γνώση των οργάνων με την πιανίστα ηρωίδα…Ωστόσο, το ξεχωριστο κομμάτι του, πέρα από τις δραματικές γεφυρες (σκηνη πνιγμού κλπ), είναι το μουσικό θέμα του γλεντιού, που καταλήγει και σε ένα χορό διάθεσης διονυσιακής κι εκεί ο έρωτας θα γεννηθεί για να κάνει τα απαγορευμένα του. Είναι το ξεχωριστο κομμάτι του Σπανού που υπογραμμίζει την ταινία, παίζει ως ορχηστρικό, μερικά χρόνια αργότερα το έδωσε στον ΠΥΘΑΓΟΡΑ να του βάλει στίχους και το ερμήνευσε ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΛΑΤΖΗΣ , τιτλος «ΝΑ ΔΟΥΝΕ ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΠΕΡΠΑΤΑ». Δεν έχει καμία σχέση με την ταινία ο στίχος, έτσι κι αλλιώς δεν γράφτηκε για την ταινία, κάνει όμως αίσθηση ως κομμάτι του Σπανού, που κατάφερε την εξυπηρέτηση δυο εντελώς διαφορετικών χρήσεων.
Δυστυχώς, η ταινία δεν απέδωσε ταμειακά. Κι αν μερικοί θεωρούν αποτυχία της Αλίκης «Το ταξίδι» που ηρθε στο Νο 7, τι να πουν για την «Ερωτική συμφωνία» που κατέληξε στο Νο 31 !!!! Οπου την ίδια χρονιά, δεν πήγε καλά ούτε η «Μαντω Μαυρογένους», η άλλη ταινία της Τζένης - εκείνη στο Νο 20. Την ίδια, όμως, χρονιά, στο θέατρο, η Τζένη Καρέζη με την «ΑΣΠΑΣΙΑ» του Ιάκωβου Καμπανέλλη , έκανε μία από τις 3 μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς μαζί με την επιθεώρηση «Καντσονίσιμα, Σατιρίσιμα Ψυθιρίσιμα» των Σακελλάριου-Γιωργου Γιαννακοπουλου και την Αλίκη «Βασίλισσα Αμαλία».
Αντε να βρεις άκρη.
Για την ομορφιά της Τζένης δεν έγραψα τίποτα διότι ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗ ΙΣΟΝ ΑΚΥΡΗ, . Το ότι η Τζένη Καρέζη είναι όμορφη, παύει να είναι πληροφορία..