Η ταινία πιάνει το θεατή αμέσως - αμέσως και τον οδηγεί στις προκαταλήψεις που υπάρχουν εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης, μεταξύ Ευρωπαίων και δεν βλέπουμε μια ιστορία από αυτές τις κοινότοπες ΠΛΕΟΝ με κάποιους από την Ασία ή την Αφρική που ήρθαν λαθραία στις ακτές της Ευρώπης κι έπεσαν πάνω στο μίσος και στην προκατάληψη.
Εδώ μιλάμε για εχθρό εντός Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εντός ελεύθερης διακίνησης. Κι η ιστορία που βλέπουμε όσο κι αν κινείται με σεναριογραφική επιδεξιότητα στα πλαίσια της συγκεκριμένης ιστορίας, όλο και κάποιοι, για να μην πω όλο και κάποιοι όλοι, έχουμε αντικρύσει σε κάποια φάση ταξιδωτικής εμπειρίας σε ευρωπαϊκή΄ χώρα την προκατάληψη έναντι ημών. Το «ημών» είναι γενικευμένο και πάνω σε αυτό το «ημών» ο Σορογκογιέν με τη σεναριακή συνεργάτιδα του ΙΣΑΜΠΕΛ ΠΕΝΙΑ, διογκώνουν δραματουργικά και δραματικά τις έννοιες και τα σημαίνοντα.
Η ιστορία τοποθετείται στη Γαλικία, στην Ισπανία, σε μια περιοχή ορεινή αγροτική όπου έχουν εγκατασταθεί ένα ζεύγος Γάλλων με διάθεση ενσωμάτωσης κι εργασίας, με διάθεση ένταξής στην περιοχή, από μια δική τους παρόρμηση, πρόθυμοι να εργαστούν στην Ισπανία και να ζήσουν εκεί, καλλιεργώντας και τη γλώσσα, στα πλαίσια της γενικότερης ένταξης. Οι ντόπιοι, όμως, δεν τους βλέπουν καθόλου έτσι. Και πριν δοθεί η σεναριακή αφορμή για να εκδηλωθεί το μίσος με τις καταστρεπτικές, ανθρώπινες συνέπειες, έχουν πέσει κουβέντες προκαταλήψεων μεταξύ των δυο λαών, που κρατούν ααο περασμένους αιώνες της Ιστορίας- στη συγκεκριμένη περίπτωση των Ισπανών μια κι είναι αυτοί οι οποίοι δέχονται την εισβολή.
Η αφορμή δεν θα αργήσει, το ζευγάρι των Γάλλων θα φέρουν αντίρρηση κάποια στιγμή για τις ανεμογεννήτριες που θέλουν να στηθούν στην περιοχή, θα θεωρηθούν εχθροί του λαού, εχθροί της Ισπανίας κι εχθροί γενικότερα κι οι εξελίξεις θα είναι τρομακτικά δυσάρεστες. Ο Σορογκογιέν με την Πένια αριστεύουν στο ότι δεν πάνε να κάνουν έργο καταγγελίας με μεγαλοστομίες και λοιπά περί λαών, ούτε όμως και να υποκύψουν στις επιταγές της πολιτικής ορθότητας, μα πιάνουν το θέμα ανθρωποκεντρικά. Κι από το μερικό περνάνε στο γενικό, από το ότι έχουν απέναντι τους ανθρώπους, έχουν να κάνουν με ανθρώπους κι οι άνθρωποι πρώτα ως μονάδες και μετά ως ομάδες ή σύνολα, έχουν να πουν το λόγο τους. Οσο φωτίζεται η μία πλευρά ,άλλο τόσο φωτίζεται κι η άλλη. Κι αυτοί που εκπροσωπούν, πρώτα από όλα μας έχουν γίνει οικείοι ως άνθρωποι ακόμα κι όταν μας έχουν τρομάξει οι θυμοί τους. Σεναριακά, έχουν βάλει κάτω το θέμα τους κι αρχίζουν κι αντλούν ιστορίες για καταστάσεις ανθρώπων, φτιάχνουν χαρακτήρες κι οι ηθοποιοί έχουν υλικό να κινηθούν. Εξού και στα «Goya» της Ισπανικης Ακαδημίας Κινηματογράφου, πολλοί ηθοποιοί από το φιλμ βρέθηκαν υποψήφιοι για τα βραβεία ερμηνείας κι αυτοί που αποκόμισαν είναι ο πρωταγωνιστής ,ο Γάλλος ΝΤΕΝΙΣ ΜΕΝΟΧΕΤ, που τον ξερουμε από γαλλικά φιλμ κι η Ισπανική Ακαδημία δεν τον εξαίρεσε επειδή είναι Γάλλος κι όχι Ισπανός…Ω, να ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ στην Ευρώπη, με τις κινηματογραφικές Ακαδημίες και υπό ποίους όρους προτείνονται για βραβευση ξένοι ηθοποιοί μη ανήκοντες στον εθνικό ιστό της χώρας που βραβεύει τα καλλιτεχνικά προϊόντα της ενώ σε κάποιες περιπτώσεις είναι αποκλεισμένοι εκ προοιμίου από το ίδιο το καταστατικό Πχ Ευρωπαική Ακαδημία που απορρίπτει τους μη Ευρωπαίους υπηκόους…. ΝΑ ΜΙΑ ΠΡΩΤΗ ΠΡΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΠΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΙΣΟΙ.
Και συνεχίζω , με τον Μενοχέτ κι αυτή την εκφραστική αλήθεια του που είχε μαγέψει και στο «Μετα το διαζύγιο» όπου εκεί του είχε προσφέρει αμέριστη συμπαράσταση ο μοντέρ μας ο Γιώργος Λαμπρινος για να μπουν στη σειρά όλα τα εκφραστικά στοιχεία του. Εδώ τον θαυμάζουμε πάλι αλλά εδώ ανακαλύπτουμε και τον Ισπανό ΛΟΥΙΣ ΘΑΕΡΑ σε ερμηνεία κλάσεως κι όχι σε απλή συμμετοχή σε κάποιο σήριαλ..Εδω έχουμε ΗΘΟΠΟΙΟ-ΡΟΛΟ-ΣΕΝΑΡΙΟ κι έχουμε αυτό που λένε ερμηνεία έκφρασης-ερμηνεία λιτότητας-ερμηνεία αφαίρεσης…Πως καταφέρνει ο Θαέρα και μας κάνει οικείο τον οχληρό γείτονα, τον κακό της υπόθεσης, δ/δίνοντας μας, με το παίξιμο του τον τρόπο να τον καταλάβουμε, να τον κατανοήσουμε. Δίνει αλήθεια με το πάθος του, δίνει βήμα στον χαρακτήρα χωρίς να παραβιάζει τη ματιά του σκηνοθέτη. Διότι ο Σορογκογιέν επιδιώκει και πετυχαίνει να προβάλει τους χαρακτήρες που κάθισε και δημιούργησε ως ολοζώντανα άτομα κι επιτρεπει να φτάσουν οι συγκρουσεις στα μη περαιτέρω, τους έχει βάλει να ζυμωθούν πολλοί μεταξύ τους…Ειδάλλως πως βγαίνουν αυτές οι χημείες; . Ετσι καθώς φτάνουμε στην τελευταία πράξη δίνει πάτημα και στην γυναίκα ερμηνευτρια της υπόθεσης, την ΜΑΡΙΝΑ ΦΟΥΑ, Γαλλίδα επίσης, που μεχρι εκείνη τη στιγμή τόσο στην υπόθεση του σεναρίου όσο και στη δομή του σεναρίου, την είχε συμπληρωματική του άντρα της. Στην κλιμάκωση, της το περνάει όλο πάνω της , απλά η σχετική καθυστέρηση της στέρησε ΙΣΩΣ το βραβείο α’ γυναικείου και της άφησε μόνο την υποψηφιότητα.
Η ταινία έχει δύναμη κι έχει ενδιαφερον στην παρακολούθηση διότι όπως το έχει κάνει ο Σορογκογιέν , σε βάζει σε «trip» πλοκής αστυνομικού έργου, χωρίς να είναι καθόλου αστυνομικό. Εχει όμως φοβερές υπογειες εντάσεις κι εδώ έχει θαυματουργήσει το ΜΟΝΤΑΖ για λογαριασμό της Σκηνοθεσίας -GOYA κι εδώ, στο ΜΟΝΤΑΖ, GOYA και στον Ηχο του βουνού,GOYA και στη Φωτογραφία το ορεινού τοπίου, το οποίο είναι σαν ένα διαρκές μελαγχολικό φθινόπωρο.