Ενδιαφέρον καταρχάς, όπως τα περισσότερα του δικαστικού είδους, το οποίο είναι άκρως ελκυστικό. Γενικά οι ταινίες δικαστηρίου πάντοτε καθηλώνουν διότι ξεκινούν από το πρωτογενές(ένα από τα πρωτογενή..) ένστικτο του ανθρώπου, της περιέργειας. Μια δικαστική ιστορία, μια δικαστική υπόθεση, πάντα κεντρίζει την περιέργεια. Για να γίνει βεβαια ταινία μια δικαστική υπόθεση, πρέπει να έχει κάτι να συνταράξει

Κι εδώ έχουμε μια ιστορία θανάτου, σε οικογενειακό πλαίσιο, σκοτώνεται ο σύζυγος έξω από το οικογενειακό σαλέ στις Γαλλικές Αλπεις κι η πρώτη αναρωτηση της Αστυνομίας και στη συνέχεια και της ανακρισης είναι αν σκοτώθηκε από ατύχημα ή μήπως αυτοκτόνησε..Καταρχάς…Ακόμα δεν διαφαίνεται τρίτος δρόμος, καλείται όμως να ερευνηθει κι αυτος.

Ο σύζυγος που σκοτώνεται είναι Γάλλος, η γυναίκα του που είναι κι η κεντρική ηρωίδα της ιστορίας είναι Γερμανίδα συγγραφεας κι έχουν κι ένα γιό, μόλις 11 χρονών, με προβλήματα όρασης.

Η έρευνα στην έρευνα ω! έρευνα, όπως προχωρεί αρχίζει και πλησιάζει, αρχίζει κι οδηγεί, στην σύζυγο κι είναι ύποπτη πλέον, οπότε στη δικαστική αντιμετώπιση του προβλήματος θα αρχίσουν όλα να στρέφονται προς την ιδιωτική ζωή, προς την σχέση του ζευγαριού με κλειδί του αινίγματος τον 11χρονο γιό.

Το σενάριο βαδίζει εξαιρετικά ως κλιμακούμενο κι εξαιρετικά αποδεσμεύεται σταδιακά από το καθαρά αστυνομικό κομμάτι, στη διαδικασία της δίκης, και προχωρεί στην εξέταση της σχέσης του ζευγαριού. Ο τρόπος ως εδώ είναι θαυμάσιος, όπως θαυμάσια είναι κι αυτή η ας την πούμε ανατροπή, όπου μάλλον «κατηγορείται» η σχέση του σκοτωμένου με τη συζυγο του παρά ευθεως η σύζυγος αν και τίποτε ακόμα δεν έχει ξεκαθαριστεί. Το ότι στρέφει αλλού τους προβολείς και το μικροσκόπιο ,επαναλαμβάνω ότι πάει στα «συν»

Χωρίς όμως να μπω σε λεπτομέρειες και να αποκαλύψω  πραγματα στο θεατή πριν το δει και κάτι τέτοιο δεν είναι σωστό, θα πω ότι ενώ η ας την πούμε  μεταστροφή σεναρίου και δίκης κάνει ως ποιοτική αναβάθμιση, το αποτέλεσμα δεν είναι ανάλογο της. Βγαίνει αδυνατισμένο το..ψαχνό., Συνεπώς, τα περί «Χίτσκοκ» και «θρίλερ» με τα οποία προωθείται το έργο μπορεί να αποβούν αρνητικά σε εκείνους που θα πάρουν τοις μετρητοίς τα διαφημιστικά και θα περιμένουν τα ανάλογα.

Είναι ένα δικαστικό δράμα που ξεκινά ως έρευνα αυτοκτονίας ή ατυχήματος, κατόπιν ως έρευνα φόνου και καταλήγει σε έρευνα συζυγικής σχέσης- το κομμάτι του παιδιού, ειδικά όσο πλησιάζει να καταθέσει είναι εξαιρετικό και βέβαια εξαιρετική είναι η πρωταγωνίστρια, η Γερμανίδα ΖΑΝΤΡΑ ΧΟΥΛΕΡ η οποία κατορθώνει στο παίξιμο της να ισορροπεί συναίσθημα κι αμφιβολία, να περιτυλίγει δηλαδή με συναίσθημα την αμφιβολία που είναι υποχρεωμένη να στείλει στον θεατή ώστε να λειτουργήσει το εργο. Και το καταφέρνει..

Κατά τα άλλα, με βάση το ΣΙΝΕΜΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ, δεν θεωρώ ότι είναι από τα πιο σπάνια δικαστικά δράματα, έχουμε δει κι αν εχουμε δει δικαστικά. Να, φερειπειν για να μην πάω μακριά ούτε πίσω στο χρόνο, υπάρχει φέτος ένα άλλο δικαστικό, επίσης γαλλικό,   το «LE PROCÈS GOLDMAN» (Υπόθεση Γκόλντμαν) του ΣΕ’ΝΤΡΙΚ ΚΑΝ, που παρακολούθησα με κομμένη την ανάσα , έτσι όπως έπεφταν ατακαριστά οι εξελίξεις, όλο μέσα στη δικαστική αίθουσα και φυσικά συγκλόνιζε το θέμα, με ένα αριστερό Εβραίο πολωνικής καταγωγής και Γάλλο υπήκοο, που εμπλέκεται στα γυρω από τον Μαη του 68 διεθνή κινήματα και πάνε να του φορτώσουν διπλό φόνο-μαζί με ληστεία. . Το έχουμε στα Ευρωπαϊκά, στα προκριματικά της Ευρωπαϊκής Ακαδημιας….

Απλώς, το «Ανατομία μιας πτώσης» επειδή είναι καμωμένο κι από γυναίκα, είναι ευκολώτερα  «προωθήσιμο» στα διεθνή fora, διότι μπαίνουν μεσα και θέματα που αφορούν στη Γυναίκα, πιο «χρήσιμα» ίσως από το δικαστικό είδος και τις κλιμακώσεις του.