Ανεξαρτήτως πόσο εκτιμά ή αγαπά κανείς ένα είδος, στην κριτική αυτά πρέπει να παραμερίζονται κι ο κριτικός να ασχολείται με το συγκεκριμένο φιλμ που ανήκει σε συγκεκριμένο είδος και να ξέρει  πως…όπως ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ , ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΡΙΘΕΊ. Με τους κανόνες του είδους έγινε, με τους κανόνες του είδους θα κριθεί. Αυτό ισχύει για όλα τα έργα, για όλα τα είδη, ζητούμενο είναι τι κάνουν οι ήρωες στα έργα βάσει του είδους που υπηρετούν κι όχι αν στην πραγματικότητα θα συνέβαινε κάτι τέτοιο και με τον ίδιο τρόπο…

Κι η «Καλόγρια ΙΙ» ανήκει σε είδος, το οποίο με ευκολία πολλοί προσπερνουν ως «ευτελές» ή και «κατώτερο», είναι ένα είδος που αγαπα η η σημερινή κινηματογραφιζόμενη νεολαία, είναι είδος των σινεπλέξ κλπ …ΟΜΩΣ…. Ξεχνούν οι σνομπ επικριτές – ίσως και να μη γνωρίζουν!- ότι αυτό το είδος έχει προϊστορία, κυρίως στην Αγγλία και στην Ιταλία , από εκεί περασε και στην Αμερική κι έγινε πιο πλούσιο, το είδος αυτό πάντα το σνόμπαραν, όμως υπήρχαν κι εκείνοι που το λάτρευαν. Εκείνοι που συναρπάζονται με τον τρόμο, εκείνοι που λάτρεψαν τα έργα εκείνων των «πιονιέρων» και θέλουν δεν θέλουν, τα έργα αυτά έχουν κάνει σχολή. Κι οι σκηνοθέτες τους  απολαμβάνουν τιμών από εκτιμητές του είδους, από νέους ανθρώπους που ξεκινούν να κάνουν σινεμά, πάνω σε αυτό το είδος, εμπνευσμένοι από εκείνους, από τα έργα εκείνων-για να μιλήσω την Εργοκεντρική γλώσσα. .

Ας πούμε στο συγκεκριμένο δεν μου βγάζεις από το μυαλό ότι ο σκηνοθέτης του, ο ΜΑΙΚΛ ΤΣΑΒΕΣ, ο οποίος όπως είδα στο βιογραφικό του έχει γεννηθεί κάπου στα μέσα της δεκαετίας ’80, δεν εντυπωσιάστηκε , δεν μελέτησε και τελικώς δεν εφάρμοσε κανόνες του ΜΑΡΙΟ ΜΠΑΒΑ. Του Ιταλού μαιτρ του είδους. Αφαιρέστε τα «δεν», κι όλα γίνονται κατάφαση. Τουλάχιστον αυτή είναι η Εντύπωση. Κι η Εντύπωση είναι κάτι που δεν αποδεικνύεται αλλά και δεν υποχωρεί εύκολα. Ναι, το έργο είναι μελετημένο και μελετηρό.. Και καταφέρνει και κάτι που πολύ του το εκτίμησα, να διαχωρίζει το «horror» από το «splatter», τον τρόμο δηλαδή από την φρικίαση-να το πούμε έτσι. Τα υπερφυσικά που συμβαίνουν στην εξέλιξη της ιστορίας υποβάλουν ατμόσφαιρα, τρομάζουν αλλά δεν απωθούν.

Επειδή ο σκηνοθέτης έχει στο μυαλό του ξεκάθαρα το είδος , έχει ξεκάθαρο πρότυπο, αυτό που οι ημιμαθείς θα πουν ότι «αντέγραψε», δεν αντέγραψε καθόλου, μαθήτευσε, σπούδασε αυτό από το οποίο επηρεάστηκε, κι όλο το στήριξε στην ατμόσφαιρα. Με δεξί χέρι τον διευθυντή φωτογραφίας, ο οποίος έχει αναλάβει να πραγματοποιήσει τη σκηνοθεσία. Με απίθανη κυριαρχία του σκότους, και με εξαιρετικό φωτισμό του ερέβους, με διαχύσεις φωτός που σπάνε την μονοτονία και το…σκουντούφλημα στα σκοτάδια, υποβάλουν απεριόριστα  και συγχρόνως κινεί και την κάμερα με τους τρόπους που θα κάνει πράξη τη σκηνοθεσία. Όμως κι ο διευθυντής φωτογραφίας (ονόματι ΤΡΙΣΤΑΝ ΝΑΪΜΠΥ) έχει δικό του στήριγμα τον διευθυντή σκηνογραφίας. Τον ΣΤΕΦΑΝ ΚΡΕΣΑΝ, Γάλλο, ο οποίος έρχεται από την σκηνογραφική ομάδα της «Δουνκέρκης» του Νόλαν αλλά κι από την «Γαλλική αποστολή» του Αντερσον, κι οποίος  του έχει παραδώσει εξαιρετικό υλικό του διευθυντή φωτογραφίας ώστε να το σκοτεινιάσει και να υποβάλει τον τρόμο και να κινήσει την κάμερα. Διότι ο Κρεσάν είναι Γάλλος, είδαμε κι από τους τίτλους που παρέθεσα με τι έχει ασχοληθεί, ξέρει να βάζει το γαλλικό χρώμα από είδος σε είδος , κι ας μην ταιριάζουν και μεταξύ τους, κι η «ΚΑΛΟΓΡΙΑ 2» την έχει ανάγκη τη Γαλλία.

Διότι η υπόθεση που έχει ξεκινήσει από τη Ρουμανία, και βρισκόμαστε στο 1956, δηλαδή ψυχροπολεμική περίοδος κλπ, από εκεί καθολικό μοναστήρι, με μια γυναίκα -δαίμονα, την Βάκλα, έχει μεταφερθεί στη Γαλλία. Στο 1956. ΚΙ ο υπεύθυνος σκηνογραφίας με την ομάδα του ρεπεράζ έχουν βρει ένα υποβλητικότατο μοναστήρι, και το έχουν μετατρέψει σε πλατό ταινίας τρόμου, η οποία θα παιχθεί μέσα στα μοναστήρια. Διότι το ότι το πνεύμα της δαιμονισμένης έχει επανέλθει , εκδηλώνεται σε μοναστήρια, θανατώνονται ιερείς ο ένας μετά τον άλλο…

Κι η γενναία καλόγρια, κεντρική ηρωίδα του σεναρίου θα πρέπει να κάνει την ντετέκτιβ και να περιμένει να έρθει κι αυτή αντιμέτωπη με το δαίμονα ενώ  γύρω της στήνονται ιστορίες στις οποίες συμμετέχει κι η ίδια. Με άλλα λόγια, υπάρχει και σενάριο. Σενάριο τω κανόνων του είδους. Πάντως σενάριο. Εχει υπόθεση το έργο. Κι έχει και ηθοποιούς, μια κι υπάρχουν ρόλοι ,ακριβώς επειδή υπάρχει σενάριο. Κι αυτή η ΤΑΪΣΑ ΦΑΡΜΙΓΚΑ το κρατεί καλά το κομμάτι ως καλόγρια. ΚΙ οι άλλοι ηθοποιοί είναι ενδιαφέροντες αλλά μη γράφω κατεβατά ονομάτων που δεν γνωρίζουμε.

Και σε όλα αυτά να προσθέσω το όνομα του ΜΑΡΚΟ ΜΠΕΛΤΡΑΜΙ στη μουσική ,ο οποίος έχει μελετήσει τη μουσική της ταινίας τρόμου, όχι στο να εντυπωσιάσει με εκκωφαντική χρήση οργάνων αλλά να υποβάλει  ακολουθώντας τις σκηνές

Κι έτσι, το δημοφιλές στη νεολαία είδος, βγάζει ένα πολύ καλό κομμάτι κι η επιτυχία του έχει τη λογική της.