Φτάνοντας μετά από 16ωρη πτήση, με περιμένει στο αεροδρόμιο ένας φίλος, executive producer, από τους "παλιούς", όχι από τους τωρινούς λογιστές που επικρίνω.

"Στο β' γυναικείο ψήφισα την Κιμ Μπάσινγκερ" μου λέει. "Ειχα γνωρίσει νεαρός τη Βερόνικα Λέικ" μου διευκρινίζει "και είδα να κάνει καταπληκτικά το ομοίωμα της".ΟΚ, ένας executive της "παλιάς σχολής" της έδωσε την ψήφο του, είπα μέσα μου. Οι άλλοι, όμως, συνέχισα τις σκέψεις, θα κινούνται μεταξύ της "γιαγιάς" του "Τιτανικού", της Τζούλιαν Μουρ ή της Τζόαν Κιούζακ, η οποία τους είχε αρέσει πολύ στην προβολή του "In και Out" που είχε γίνει στην Ακαδημία κι είχα παρευρεθεί και τη συζητούσαν από εκείνη τη στιγμή ως πιθανή διεκδικήτρια του οσκαρ.

Απόγευμα, συναντιέμαι με μιά παλιά ηθοποιό, υποψήφια για Οσκαρ στη δεκαετία του 50, ηλικιωμένη πιά, η οποία ξεκινά την κουβέντα μας από τον α' γυναικείο και μου καθυβρίζει (ναι!...) την Ελεν Χαντ στο "Καλύτερα δεν γίνεται", εκείνη που είχε υπερασπιστεί ο μοντέρ, αν θυμάστε τη σχετική ανάρτηση, λέγοντας μου "I hate her, there is nothing behind her eyes". Την περιέλουσε με διάφορα περιφρονητικά περί "τηλεοπτικής" και "τι δουλειά έχει αυτή με τον κινηματογράφο"- είχε ψηφίσει όχι την Τζούντι Ντεντς που ήθελα εγώ αλλά την Ελενα Μπόναμ Κάρτερ στα "Φτερά της αγάπης"

"Στον β' γυναικείο" μου λέει με κάτι σαν αυτοθαυμασμό για την απόφαση της, "ψήφισα την Κιμ Μπάσινγκερ". Την κοιτάζω εξεταστικά (και μένα μου άρεσε πολύ στο "Λος Αντζελες Εμπιστευτικόν" αλλά ήθελα να ακούσω το σκεπτικό κι όχι να τοποθετηθώ εξαρχής )"Μην ξαφνιάζεσαι" μου λέει "έχω να δω τέτοια παρουσία στο φιλμ νουάρ από τα χρόνια εκείνα".

Ακολουθεί ο μοντέρ εκείνος της Ελεν Χαντ, που φτάνοντας στο β' γυναικείο μου λέει 'εδώ δεν το πολυσκέφτηκα, ψήφισα Κιμ Μπάσινγκερ. Μα τι κινηματογραφική παρουσία! Αυτή έρχεται απευθείας από το σινεμά εκείνο"

Ανθρωπος των οπτικών εφφέ έχει προσπεράσει τους "Τιτανικούς" και τα λοιπά και στέκεται κι αυτός στην Κιμ Μπάσινγκερ. "Κάποτε έπρεπε το Χόλυγουντ να της δώσει την ευκαιρία, εννοώ τον καλό το ρόλο, για να φανεί πόσο ανάγκη έχουμε στο σινεμά από τέτοιες γυναίκες"

Σκηνογράφος γυναίκα μου εκμυστηρεύεται κι αυτή πως ψήφισε την Κιμ Μπάσινγκερ "όποτε εμφανιζόταν αποκτούσε όψη το σκηνικό"

Σεναριογράφος - καθηγητής σεναριογραφίας σε μεγάλο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας , μου εξηγεί την απόφαση του με τα παρακάτω λόγια:αν υπήρχαν ρόλοι για γυναίκες σαν την Κιμ Μπάσινγκερ, το φιλμ νουάρ, και το παραδοσιακό gangster movie του Χόλυγουντ θα ήταν εδώ τώρα και δεν θα γυρίζονταν οι αηδίες που βλέπουμε. Αυτό που έχει κάνει η Μπάσινγκερ στην ταινία, και νάναι καλά γι αυτό ο Κέρτις Χάνσον (ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος του "Λος Αντζελες Εμπιστευτικόν") , δείχνει το δρόμο σε αυτούς που προσλαμβάνονται τώρα στα στούντιο κι αγνοούν τον κινηματογράφο"

Εκεί που αποσβολώθηκα ήταν όταν μίλησα με εκείνη τη δασκάλα της υποκριτικής από τη Νέα Υόρκη που σας "φόβισε" με τις επικρίσεις της για την Τζούλι Γουόλτερς. Από αυτήν περίμενα να ακούσω Τζούλιαν Μουρ διότι κι οι απόψεις της για τις σταρ και τους ηθοποιούς του σινεμά έναντι του θεάτρου γνωστές κι έχει καταψηφίσει τον "Τιτανικό" ("δεν τον έβαλα σε καμμία κατηγορία, δεν με ενδιαφέρουν αυτές οι ταινίες"). "Στον β' γυναικείο, όμως, ψήφισα την Κιμ Μπάσινγκερ" μου λέει κι αυτή και πλέον αρχίζω να υποψιάζομαι, μετά από αυτό, μπάς κι έχουμε Μπάσινγκερ στο podium των νικητών. "Η Μπάσινγκερ; Πως έτσι;" τη ρωτώ . ΚΙ εκείνη μου απαντά: " Μα νομίζεις ότι τυχαία τη διάλεξε; Είναι η μόνη εκεί μέσα που δηλώνει τις καταβολές του είδους που παίζει. Οι άλλοι στο φιλμ είναι πολύ καλοί ηθοποιοί, όμως, το "νουάρ" το υποδηλώνει και το υποδεικνύει μόνο αυτή. Χωρια ότι είναι και μιά γυναίκα που παραμένει σέξυ και στο μέστωμα της. Κι αυτό είναι επίσης ένα στοιχείο που το είδος χρειάζεται, και μην ξεχνάς πως πρόκειται για supporting ρόλο όπου τα κριτήρια είναι διαφορετικά. Διότι αν ήταν για α' ρόλο με τον ίδιο ή παρόμοιο ρόλο θα συζητούσα διαφορετικά". Εδώ με πρόλαβε πραγματικά διότι ήμουν έτοιμος να την πάω κάποια χρόνια πίσω και να τη ρωτήσω για την Φαίη Νταναγουέι στο "Chinatown" αλλά η εξήγηση της ήταν σαφής.

Οταν μετά από κάποιες μέρες κι αρκετές συζητήσεις συνομίλησα με κάποιον πρώην ατζέντη και μετέπειτα παραγωγό και του είπα ότι "διαπιστώνω πως η Μπάσινγκερ έχει ρεύμα και δεν το φανταζόμουν" μου απάντησε "Ούτε εκείνη το ξέρει, δεν το υποψιάζεται καν. Εχει στον τομέα αυτό λίγο από το σύνδρομο Μέριλιν, νομίζει ότι δεν την παίρνουν στα σοβαρά, ότι δεν τη θέλουν κλπ ενώ συμβαίνει το αντίθετο, απλώς περιμένουν την ευκαιρία να της το δείξουν.

Τη θυμήθηκα την κουβέντα αυτού του ανθρώπου όταν άνοιξε ο φάκελος κι ακούστηκε το όνομα "Κιμ Μπάσινγκερ" και σε ό, τι επακολούθησε την υπόλοιπη βραδιά με τον αμήχανο δίπλα της Αλεκ Μπόλντουιν κι εκείνη να μην μπορεί να πιστέψει ότι την αγαπούσαν κι ότι έφαγε τα χρόνια της με τζάμπα στεναχώριες και τζάμπα απόρριψη. αυτό ήταν και το μάθημα που σας λέω στην εισαγωγή

ΥΓ. Η μόνη από τους "γνωστούς" και σε σας πλέον ψηφοφόρους, που δεν την είχε ψηφίσει, από όσους συνομίλησα, ήταν η ενδυματολόγος εκείνη που μισούσε το "Αμαντέους". Δεν είπε κάτι κακό για την Μπάσινγκερ αλλά είχε προτιμήσει την Τζόαν Κιούζακ, την "γεννημένη κλόουν" όπως μου είπε με την οποία είχε δουλέψει μαζί "κι είχε ένα εκπληκτικό τρόπο να αυτοσχεδιάζει κωμικά πάνω στον οποιοδήποτε δραματικό ρόλο χωρίς ούτε να τον γελοιοποιεί ούτε να τον φθηναίνει"