Το «ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΜΕΡΕΣ» δείχνει ότι είναι ένας auteur που δεν είχε πει τον τελευταίο του λόγο και ίσως να μην είναι ούτε αυτός ο τελευταίος, ύστερα από αυτό το υπέροχο πράγμα που είδαμε.

Διότι, όντως, πρόκειται για κάτι υπέροχο. Εχει όλα τα στοιχεία μιας ταινίας auter-‘ιστικης , που θα μπορούσε και να εκνευρίσει, έχει όλα εκείνα που νομίζεις ότι ο «δημιουργός» πάει στο γύρισμα χωρίς σενάριο παρα με πέντε μόνο σελίδες στην κωλότσεπη, και ξαφνικά…ΞΑΦΝΙΚΑ βλέπεις και διαπιστώνεις ότι όλα αυτά έχουν σημασία , ότι μέσα από τον δικό του τρόπο κάνει κάτι συγκλονιστικά ολοκληρωμένο, το οποίο διαθέσει ΣΕΝΑΡΙΟ, ναι, Σενάριο, κι είναι σενάριο δια των εικόνων το οποίο αγγίζει ένα βαθύτατο περιεχόμενο.

Είναι κινηματογραφικά τέλειο κι από την κινηματογραφική τελειότητα είναι που αναπηδούν όλα αυτά.

Από τη φωτογραφία και το πως έχει κινηματογραφήσει το Τόκυο.. Τα πρωινά του, τα μεσημέρια του, τις νύχτες του. Τι δουλειά είναι αυτή με το φως. Από το κοινωνικό εύρημα με τις δημόσιες τουαλέτες και τον ήρωα να είναι καθαριστής  , τη ρουτίνα του, το πως την περνάει, το πόσο ευτυχισμένος δείχνει, τα ξετυλίγματα της δικής του ζωής και το ποιος είναι και γιατί είναι και οι σχέσεις με τους οικείους του, οι εξηγήσεις και τα γιατί, κι ένα περιεχόμενο εντελώς σύγχρονο, εντελώς της εποχής μας, ένα περιεχόμενο που απασχολεί κόσμο κι ειδικά τη σημερινή νεολαία παγκοσμίως που αναζητεί κάπου αλλού τη γαλήνη κι όχι στη δουλειά, που τη νοιάζει να έχει να τη βγάζει κι όχι να κάνει καριέρες και όσα προκύπτουν ως υποχρέωση από τις «καλές σπουδές»… Αυτό απηχεί το έργο και το κάνει απόλυτα σημαντικό, το απηχεί έμμεσα, στην προέκταση του, σε αυτά που αυζητάς όταν τελειώνει και βγαίνεις από την αίθουσα…

Μια ταινία απολύτως ήρεμη, με εξαίρετο κινηματογραφικό ρυθμό, ένα μοντάζ που δείχνει ότι όλα τα θεωρητικά του auteur Βέντερς είναι εκεί κι έχουν μορφή ότι είναι  ένας κινηματογράφος πολύ ολοκληρωμένος  και τώρα έρχεται πανώριμος τόσο ως άνθρωπος, που πάντα ήταν μια γενναιόδωρη ψυχή όσο κι ως κινηματογραφιστής.

Από τη στιγμή που είδα την ταινία κι ενθουσιάστηκα  , δεν ήμουν ανέκαθεν τόσο ένθερμος, κάθισα αυτή την περίοδο κι είδα ξανά αρκετές παλιές ταινίες του, τις καλύτερες του.

Αυτή εδώ είναι η πιο προωθημένη του. Σίγουρα έχει ωριμάσει κι άλλο, σίγουρα έχει τον τρόπο να πετάει τα περιττά και να κρατά την ουσία, σίγουρα το μοντάζ είναι κι αυτό μέρος της κατάρτισης και της προώθησης, όπως κι η φωτογραφία κι η σταθερή αγάπη και ικανότητα να αφηγείται μέσα στις πόλεις, σίγουρα κι εμείς , οι παγκόσμιοι θεατές έχουμε ανάγκη από τέτοια έργα.

Ναι, διότι το πως μεταβάλει σε κινηματογραφικό εύρημα ένα στοιχείο της ιαπωνικής πραγματικότητας, αυτό με τις τουαλέτες ως κέντρο βάρους και το πήγαινε έλα στα άλλα σημεία, καθόλου τουριστικά, ψυχωμένη πόλη το Τόκιο του.

Τα ρέστα της σκηνοθεσίας δίνονται για τον πρωταγωνιστή ΚΟΤΖΙ ΓΙΑΚΟΥΣΟ, που πήρε το βραβείο Ερμηνείας στις Κάνες κι όλη η ταινία είναι το πρόσωπο του. Ο,τι έκανε ο Μπέργκμαν με τις δικές του και κυρίως με τη Λιβ Ούλμαν, ο Κασαβέτης με την Τζένα Ρόουλαντς, ο Αντονιόνι με τη Ζαν Μορώ στη «Νύχτα», αυτό κάνει ο Βέντερς με τον Γιακούσο, τον έχει απέναντι κι ηδονίζεται να τον κινηματογραφεί, ένα πρόσωπο γεμάτο έκφραση, ένα ηθοποιός που με τις εκφράσεις του, και μάλιστα τις απόλυτα λιτές, ερμηνεύει όλο αυτό το ενδιαφέρον πράγμα.
Να δούμε στα Oscar αν θα τα καταφέρει, που τον κάλεσε η ΙΑΠΩΝΙΑ να την εκπροσωπήσει στη Διεθνή Ταινία , έχοντας απέναντι του τη «Ζώνη Ενδιαφέροντος».