Εκανε όμως ΤΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Αν το καταφέρει αυτό ένας ηθοποιός μη νομίζεις ότι είναι λιγότερο από το να είχε παίξει τα πολλά ρεπερτόρια. Και για να φτάσει στα 93 μάλλον το ευχαριστήθηκε, δεν τον κατέβαλε η πλήξη της επανάληψης. Απολάμβανε τη μοναδικότητα του ενώ σίγουρα θα του έλειπαν και κάποιοι ρόλοι.

Τον είχα γνωρίσει. Πάνε πολλά χρόνια.  Είχε έρθει στην Ελλάδα, θα συμμετείχε σε μια ταινία, β’ κατηγορίας, η οποία δεν θυμάμαι ούτε αν γυρίστηκε τελικά ούτε αν προβλήθηκε. Δεν ήθελε να πολυμιλάει για τον «Βρυκόλακα», όμως, οι σπινθήρες των ματιών του έδειχναν άλλα.

Ενπάση περιπτώσει. Μπορεί πράγματα να έχασε ρόλους διότι αν σού έρθει η επιτυχία δύσκολο να την αποφύγεις. Η επιτυχία μετά σε κυνηγάει. Μόνο όποιος δεν τη γνωρισε την επιτυχία μπορεί να λέει λόγια μεγάλα. Του ανθρώπου αυτού του ήρθε αυτή η περιβόητη ή διαβόητη-διαλέγετε όποιο σας ταιριάζει- επιτυχία και τον σημάδεψε. Διότι τον έκανε τόσο καλά τον ΑΠΕΘΑΝΤΟ και τα παράγωγα του, ώστε από ένα σημείο και μετά, έγινε αναπόφευκτο. Ταυτίστηκε, τυποποιήθηκε, δεν έδειξε την όποια γκάμα του αν υπήρχε , σε άλλους ρόλους, όμως έφτιαξε ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ που είναι κι αυτό ζητούμενο από ένα ηθοποιό: Να κάνει κάτι που σαν κι αυτόν δεν το έκανε κανένας. Αυτό ήταν ο ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΛΙ. Από κει και πέρα, ο καθένας μπορεί να έχει τις απόψεις του. Πάντως όταν θα ακούμε «Κόμης Δράκουλας» και «Βρυκόλακας των Καρπαθίων» σε Κρίστοφερ Λι θα ανατρέχουμε.