Είμαστε λοιπόν στο 1954 όπου μόλις έχει ανακαλυφθεί-εφαρμοστεί το «ΣΙΝΕΜΑΣΚΟΠ» από τη «Fox» στον «Χιτώνα» και ταυτοχρόνως την εποχή εκείνη το Χόλυγουντ έχει ήδη κατηφορίσει στην Ιταλία, έχει εγκατασταθεί στην Τσινετσιτά και φτιάχνει νέα κατάσταση στη Ρώμη.

Τι καλύτερο για την «Fox» ως επόμενο βήμα του «Σινεμασκόπ» της, ένα φιλμ για τη Ρώμη. Το οποίο το πήρε από βιβλίο στο οποίο περιγράφονταν οι ανάλαφρες περιπέτειες τριών Αμερικανίδων στην Αιωνία Πόλη. Οι άνθρωποι της παραγωγής αποφάσισαν για τους έξη βασικούς ρόλους να πάρουν καλούς ηθοποιούς, όχι όμως σούπερ σταρ (Ντόροθυ ΜακΓκουάιρ, Τζην Πίτερς, Μάγκυ Μακναμάρα, Λουί Ζουρντάν, Ροσάνο Μπράτσι ,Κλίφτον Γουέμπ ), ώστε μέσα από το έργο να προβάλλεται ως μία και μοναδική σταρ η ΡΩΜΗ. Και να περισσεύει κι ένα κομματάκι για τη Βενετία, που το σενάριο στέλνει ένα ζευγάρι εξ αυτών , μαζί με την εποπτεύουσα φιλενάδα της κοπέλας,  στην Πόλη των Δόγηδων.

Τη σκηνοθεσία την ανέθεσε η «Fox» στον ΓΙΑΝ ΝΕΓΚΟΥΛΕΣΚΟ που φημιζόταν για την αίσθηση των σκηνικών. Πόσο μάλλον που τώρα θα είχε να  δουλέψει με τα απεριόριστα φυσικά set της Ωραιότερης Πόλης του Κόσμου.

Το κοινό μαγεύτηκε, οι έγχρωμες σινεμασκοπικές εικόνες της Ρώμης το θάμπωσαν. Το ξεκίνημα του φιλμ με την Fontana di Trevi,  όπου ρίχνουν το νόμισμα, συνοδευόταν από ένα θαυμαστικό «ωωω!!!!!!». Το ίδιο έγινε και στις λίγες σκηνές της Βενετίας.

Ας λάβουμε υπόψη ότι ακόμα δεν έχει γυρίσει ο Φελίνι την «Ντόλτσε Βίτα» ώστε η Fontana di Trevi να αποκτήσει το πλάνο της , που της έγινε και σήμα κατατεθέν, ούτε ο Ντέηβιντ Λην έχει κάνει ακόμα το «Διακοπές στη Βενετία» που την έκανε συμπρωταγωνίστρια της Κάθριν Χέπμπορν.

Και σήμερα ακόμα, οι εικόνες παραμένουν μαγευτικές διότι είναι τα ίδια τα σημεία που έχουν το λόγο αλλά εχει σημασία και το πώς είναι φωτισμένα. Με «τουριστική» λογική αλλά με χρώματα προβαλλόμενα από το φοβερό «Τεχνικολόρ» που και σήμερα το νοσταλγούμε.

Εννοείται πως σκηνοθέτες και σεναριογράφοι στην Ακαδημία δεν έδειξαν το ανάλογο ενδιαφέρον με εκείνο που έδειξαν προφανώς παραγωγοί αλλά και σκηνογράφοι, διευθυντές φωτογραφίες και πολλοί άλλοι του τεχνικού ίσως χώρου αλλά  οι δύο υποψηφιότητες που συνόδεψαν την υποψηφιότητα της «καλύτερης ταινίας» ήταν  ενδεικτικές κι ακόμα πιο ενδεικτικό το ότι κατέληξαν σε νίκες. Η μία περίπτωση είναι της ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ όπου ο Μίλτον Κράσνερ  πήρε το ένα και μοναδικό του Οσκαρ μια κι ουσιαστικά αυτός είναι ο «πραγματοποιητής» της ταινίας, αυτός έχει αναλάβει να φωτίσει τη φυσική μαγεία αλλά και τα set που κι αυτά όμως σον ίδιο τόπο βρίσκονται. Η άλλη είναι το τραγούδι των τίτλων , το «Three coins in the fountain», που ακούγεται από τη φωνή του Φρανκ Σινάτρα, μια ήρεμη μελωδία από εκείνες των «φίφτυς» (μουσική ΤΖΟΥΛ ΣΤΑΙΝ, στίχοι ΤΖΙΜΥ ΒΑΝ ΧΙΟΥΣΕΝ), όπου μετά τη «φωνή» ακολουθούσε το πλάνο της Fontana.

Η ταινία άνοιξε το δρόμο των ιδεών προς άπειρες παραγωγές και προς μυριάδες σκηνοθέτες για εν Ρώμη locations.

Ο χαρακτήρας της ταινίας είναι τουριστικός και ψυχαγωγικός και δεν αποσκοπεί στην ποίηση. Αυτό στο οποίο αποσκοπεί με ξεκουράζει ακόμα και σήμερα.

Εντεκα χρόνια μετά, γίνεται remake,από τον ίδιο σκηνοθέτη και το ίδιο στούντιο αλλά με νέα πόλη-σκηνικό, τη Μαδρίτη. Είναι το φιλμ «Για τα μάτια μιάς  Σπανιόλας» (The pleasure seekers).Δείχνει όμορφη τη Μαδρίτη αλλά δεν εμπνέει όσο η Ρώμη κι επιπλέον στα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει αυτού του είδους το σινεμά θεωρείται «παλιό». Το «Σινεμασκόπ» εξακολουθεί να εντυπωσιάζει αλλά δεν είναι και κάτι καινούργιο, πλέον..!

Διαβάστε για το remake «The pleasure seekers» στην ενότητα «Ξεχασμένα» του site.