Εχει ξεχαστεί σήμερα αυτή η «Ιουδήθ» αλλά τότε, όταν παίχτηκε, τα σινεμά ήταν γεμάτα. Υπερφαλαγγίστηκε από την «ΕΞΟΔΟ» του Οττο Πρέιμνγκερ, στη σκιά της οποία έγινε, όπως συνέβη και το ίδιο με μια τρίτη παρόμοια ταινία, το «4 ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ» (Cast a giant shadow) του Μέλβιλ Σάβελσον με τον Κέρκ Ντάγκλας, για την οποία ίσως κάποια στιγμή γράψω στα «Ξεχασμένα»…

Η «Εξοδος» του Πρέμινγκερ από το βιβλίο του Λέον Γιούρις σε σεναριακή διασκευή Ντάλντον Τράμπο, έγινε η εποποιία των ταινιών για το Κράτος του Ισραήλ αν και πολύ πριν από την «Εξοδο», σχεδόν αμέσως με την Ιδρυση του Κράτους, στα τέλη της δεκαετίας του 40, είχαν προηγηθεί οι Γάλλοι με την «ΜΑΝΟΝ» του Ανρύ Ζορζ Κλουζό όπου πρωταγωνιστούσε η Σεσίλ Ομπρύ. Ωστόσο εκείνο το έργο , αν κι έγινε για να ξεπλύνει ο Κλουζό τις κατηγορίες που τον βάραιναν , όπως άλλωστε και μια τεράστια(σχεδόν πλειοψηφία) μερίδα του γαλλικού σινεμά,  κατηγορίες για ενδοτισμό στους Ναζί, δεν ήταν ένα έργο γύρω από το Κράτος, όσο ότι κατέληγε εκεί η ιστορία.

Στην «Εξοδο» δόθηκε το στίγμα παρόλο ότι ο Πρέμινγκερ  είχε κατηγορηθεί ως «υπερφίαλος» κι ότι το είχε δει σαν να ήταν αυτός ο δημιουργός του Κράτους κι όχι της ταινίας … Αγαπημένη η «Εξοδος», όλα κι όλα..!

Ενπάση περιπτώσει, το «ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ» ήρθε στα πλαίσια αυτής της νέας μόδας που σταμάτησε με τον Πόλεμο των Εξη Ημερών του 1967. Αλλά και με την εισδοχή του «Ολοκαυτώματος» στα σενάρια, όπου εκείνη τη χρονιά εισήγαγαν το θέμα οι Ανατολικοί παρακαλώ, συγκεκριμένα η ΤΣΕΧΟΣΛΟΒΑΚΙΑ με το «ΜΑΓΑΖΑΚΙ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΟΔΟΥ» όπου τα ρεπερτόρια ήρθαν τούμπα αφού το Ολοκαύτωμα μπορούσε να βγάζει πολύ πιο δυνατές δραματικές ιστορίες και να υποχρεώσει να το ανοίξουν που το είχαν καθυστερήσει. Συν ο πόλεμος του 1967 που έκλεινε ένα κεφάλαιο του χτες κι άνοιγε καινούργιο που παραμένει ανοιχτό μέχρι σήμερα όπως κι οι ανοιχτές πληγές…..

Ηταν η εποχή που το Ισραήλ απολάμβανε παγκόσμια συμπάθεια  κι είναι η εποχή που ο ΚΑΡΛΟ ΠΟΝΤΙ κάνει ακριβά deals για τη Λόρεν στο Χόλυγουντ παράλληλα με τις ιταλικές ταινίες της- εδώ ήταν το τελευταίο που της έκανε με την «Paramount» διότι είχε ήδη ξεκινήσει το νέο dealμε την MGMγια την οποία ο Πόντι θα έκανε το «Δόκτωρ Ζιβάγκο» κι ήθελε να κάνει και μερικά για τη Σοφία... Ηθελε προφανώς κι η Σοφία να παίξει μια «Εξοδο» και βέβαια υπήρχε ως βάση το storyτου Λόρενς Ντάρελ, ο οποίος είχε ζήσει σε εκείνα τα μέρη. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΑΝ , περισσότερο μάστορας και λιγότερο εμπνευσμένος, αλλά με ένα πανίσχυρο credit- βασικό προσόν: Σκηνοθετούσε εκπληκτικά τις πρωταγωνίστριες. Είχε δώσει ΟΣΚΑΡ στην ΑΝΝΑ ΜΑΝΙΑΝΙ για το «RoseTattoo» (ελλ τίτλος «Στιγματισμένο ρόδο») και στην ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΤΕΙΛΟΡ για το «Ζήσαμε στην αμαρτία» Butterfield 8») αλλά και βραβείο στις Κάννες με υποψηφιότητα για Οσκαρ στην ΣΟΥΖΑΝ ΧΑΙΗΓΟΥΟΡΝΤ για το «Θα κλάψω αύριο». Πως  να μη θέλει η Λόρεν να σκηνοθετηθεί από αυτόν;

Το «Στη σκιά των όπλων», πιο οικονομικό αλλά και λιγότερο επιβλητικό από την «Εξοδο» διαδραματίζεται στην Παλαιστίνη του 1947-48, που ετοιμάζονται να την εγκαταλείψουν οι Βρετανοί  αλλά αναμένεται αραβική επίθεση αφού το Κράτος δεν έγινε δεκτό από τους γείτονες. Οι πληροφορίες της  εβραικής οργάνωσης Χαγκάνα λένε πως  η επίθεση ετοιμάζεται από τη Συρία κι ότι τη διευθύνει ένας Ναζί που έχει καταφύγει εκεί. Τότε αποφασίζουν να βάλουν στο έργο την Εβραία γυναίκα του Ναζί, την οποία μάζεψαν οι Σύμμαχοι μισοπεθαμένη από το Αουσβιτς και την έφεραν σε κιμπούτς στο νεοσύστατο κράτος. Η Τζούντιθ, που δεν έχει άμεση σχέση με την βιβλική Ιουδήθ, έχει βάλει σκοπό ζωής να τιμωρήσει τον άντρα της ο οποίος την πρόδωσε και μαζί με αυτήν και το παιδί τους που αγνοείται.. Το μίσος της γι αυτόν είναι τεράστιο και τότε της αναθέτουν οι μυστικές υπηρεσίες να πάει στη Δαμασκό, όπου έχει εντοπιστεί αυτός, συνοδευόμενη από «μυστικούς» και να τον συλλάβουν. Στη Δαμασκό όμως θα έχουμε κάποια ανατροπή και η υπόθεση θα κλείσει με την επιστροφή στο ισραηλινό Κιμπουτς όπου θα παιχθεί η τελευταία πράξη του δράματος.

Το έργο είναι γυρισμένο με μαστοριά , ωραία παραγωγή, γυρισμένο σε φυσικούς χώρους στο Ισραήλ, η Σοφία είναι πανέμορφη – τόσο πανέμορφη ώστε στην εποχή της άκουσε κάτι ειρωνικά του τύπου «έπαιξε το ρόλο για να κυκλοφορήσει με σορτσάκια στο ισραηλινό κιμπουτς και να προβάλει τη σεξουαλικότητα της ως κατά τα άλλα ταλαιπωρημένη Εβραία»- αλλά και δραματική και δυναμική. Οι κομμώσεις είναι 60ς αλλά αυτό ισχύει για όλες τις ταινίες μέχρι τότε όπου στην κόμμωση ακολουθούσαν το σήμερα κι όχι το χτες σε αντίθεση με τα κοστούμια.  Τα πιστά στην εποχή χτενίσματα έρχονται λίγο αργότερα.

Αγαπημένη μου σκηνή ήταν και τότε και μετέπειτα η συνάντηση της Σοφίας με το Ναζί σύζυγο στη Δαμασκό που τον πλησιάζει με το όπλο προτεταμένο…. Το είχα δει μικρός και μου είχε κάνει εντύπωση εκείνο το πιστόλι….. Κι ό, τι επακολούθησε

Ο Πίτερ Φιντς της κρατά τα ίσα εκ μέρους των μυστικών υπηρεσιών   κι ο Τζακ Χώκινς είναι ο αιώνιος, τέλειος Βρετανός αξιωματικός

Ποτέ μου δεν το ξέχασα και μεγάλος το έψαξα και το ξανάδα άλλες δύο φορές