Είχα σκεφτεί πριν να έβαζα δίπλα στον τίτλο τη λέξη «ΦΑΝΤΑΙΖΙ». Ως χαρακτηρισμό. Ως μιά λέξη που πιά δεν συναντάμε διότι δεν υπάρχουν και τα είδη για να την αναπαραγάγουν. Και μαζί με τη λέξη έχει χαθεί και το είδος αλλά εξαιτίας της απώλειας των ειδών, χάνονται κι οι λέξεις.

Ενας άλλος τίτλος που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «ΤΟ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤΙΑΝΟ ΠΑΡΙΣΙ»

Πόσο έδεναν κι οι δύο χαρακτηρισμοί μεταξύ τους. Διότι το «φανταιζί» είναι γαλλικός όρος και ταιριάζει πολύ με το Παρίσι, έτσι όπως το έδειξε κατά καιρούς το Χόλυγουντ. Φανταιζί είναι κάτι χαρούμενο, πλούσιο, ανάλαφρο, πολύχρωμο. Κι εδώ έχουν κάνει το ΤΕΛΕΙΟ ΦΑΝΤΑΙΖΙ.

Εχουν κάνει ένα μιούζικαλ που περισσότερο λειτουργεί ως ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΩΜΩΔΙΑ, με ρομαντικό αναπόφευκτο στοιχείο, όπου η υπόθεση θα εκτυλίσσεται στο χώρο της γαλλικής μόδας. Ξεκινά από τη νεουορκέζικη αισθητική και τον χώρο των περιοδικών της μόδας και παρατηρούσα πως την καλή καρατερίστα ΚΕΗ ΤΟΜΣΟΝ, η οποία τραγουδά και χορεύει θαυμάσια,  την έχουν κάνει από τότε ΠΡΟΑΓΓΕΛΟ της διευθύντριας του περιοδικού μόδας που ερμήνευσε η Μέρυλ Στρηπ στο «Ο διάβολος φοράει Πράντα».

Εδώ, όμως, έχουν στο νου τους εξαρχής τα ΧΡΩΜΑΤΑ. Τα χρώματα είναι που θα φτιάξουν την αίσθηση της χαράς και της γοητείας.

Τα χρώματα ξεκινούν την αποστολή τους από την αρχή του φιλμ. Από το τι φοράνε στη Νέα Υόρκη, η διευθύντρια κι οι κοπέλες του περιοδικού, από τις μη ρεαλιστικές πόρτες των γραφείων στα «κεντρικά» του περιοδικού, από τις χρωματικές αντιθέσεις των βιβλιοπωλείων του GreenwichVillage, όπου σε αυτά κυριαρχεί το καφέ ως χρώμα σε εναντίωση με το ροζ των γραφείων της μόδας και μετά στο Παρίσι όπου πάνε για τη μεγάλη «κολεξιόν» και την «πασαρέλα», τα κοστούμια της μόδας θα οργιάσουν μαζί με τα σχέδια και τα φορέματα, με την αξιοποίηση των χώρων των τουριστικών του Παρισιού όπου ΟΛΑ εντάσσονται στο σενάριο, ναι ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΕΝΑΡΙΟ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ κι είναι ενδιαφέρον πως και το ΣΕΝΑΡΙΟ προτάθηκε για ΟΣΚΑΡ (κατηγορία «πρωτότυπου») κι αναδείχτηκε ως ένα από τα πέντε καλύτερα  original ης χρονιάς.Διότι κάθε ρούχο, κάθε χρώμα, κάθε αξιοποίηση του μέρους που είναι το Παρίσι και μετατρέπεται σε σκηνικό για φανταιζί μιούζικαλ μαζί με τα εσωτερικά γυρίσματα, βγαίνουν μέσα από σενάριο. Ας σημειωθεί ότι ο σεναριογράφος που το έγραψε, ο ΛΕΝΑΡΝΤ ΓΚΕΡΣ θριάμβευσε αργότερα στο θέατρο με το έργο «ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ» που υπήρξε και αθηναικός θρίαμβος για το θίασο ΓΙΑΝΝΗ ΦΕΡΤΗ-ΞΕΝΙΑΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ και παιζόταν τρεις σαιζόν!!!!!  

Καθόμουν και χάζευα, το που τοποθέτησε τους χαρακτήρες, πως σκιτσάρισε τον καθένα, πως δουλεύει πάνω στη μετατροπή της ηρωίδας που θα την παίξει η ΩΝΤΡΕΥ ΧΕΠΜΠΟΡΝ  από «ασχημόπαπο» σε «κύκνο» και πως θα της αναδείξει την προσωπικότητα μέσα από την εξέλιξη του ρόλου που έχει να κάνει με το δικό της πέρασμα από βιβλιοθηκάριος του «Village» σε σταρ της παριζιάνικης πασαρέλας. Από «Αννα Καρένινα» μέχρι «Απτερος Νίκη» μέσα στο Λούβρο. Και βέβαια τι σκηνές θα γράψει για να εξελιχθεί χορευτικά ο ρόλος για τον ΦΡΕΝΤ ΑΣΤΑΙΡ, όπου βέβαια μέσα στο αρχικό σκεπτικό οπωσδήποτε θα υπήρχε αυτό το συνταίριασμα. Να παίξουν δηλαδή μαζί η Οντρευ Χέπμπορν με τον Φρεντ Ασταίρ, να χορέψουν μαζί, να προσθέσει ο τελευταίος μια ακόμα παρτενέρ στις σπουδαίες του, από τη χρόνια της Τζίντζερ Ρότζερς ως τη δεκαετία του 50 που συνεργάστηκε με όλες τις μοντέρνες και χόρεψε μαζί τους, την Συντ Τσαρίς, την Λέσλυ Καρόν και τώρα την Ωντρευ.

Βέβαια, υπάρχει κι ένα στοιχείο που είναι το λιγότερο πειστικό από αυτή τη συνύπαρξη, το καθαρά ερωτικό, δεν πειθόμαστε εύκολα πως ο Φρεντ Ασταίρ, με τη διαφορά ηλικίας (χωρίς να είναι Χόμφρει Μπόγκαρτ ή Γκάρυ Κούπερ ή Κάρυ Γκράντ- αναφέρομαι στους μεσόκοπους με τους οποίους έκανε ζευγάρι η Οντρει) πως διαθέτει αυτά τα προσόντα. Όταν όμως χορεύει ο Φρεντ Ασταίρ και καθοδηγεί και την Οντρευ Χέπμπορν στα βήματα, με αυτές τις θεσπέσιες χορογραφίες, που τον θυμίζουν ακόμα και στις σκηνές που δεν εμφανίζεται όπως σε εκείνες της μπουάτ του Παρισιού, ε, προσπερνάμε τη λεπτομέρεια και σκεφτόμαστε ότι ένας τέτοιος χορός γίνεται στοιχείο γοητείας. Τουλάχιστον για τη σύμβαση..

Και φτάνουμε στα ρούχα όπου συνυπογράφουν η ΗΝΤΙΘ ΧΕΝΤ κι ο ΥΜΠΕΡ ΝΤΕ ΖΥΒΑΝΣΙ. Εδώ είχε συμβεί το εξής: Η Οντρει Χέπμπορν είχε «σύμβαση» με τον κορυφαίο Γάλλο σχεδιαστή, τον Ζυβανσί, ήταν κάτι σαν αποκλειστική του. Συγχρόνως είχε σύμβαση και με την Paramount όπου υπεύθυνη του ενδυματολογικού ήταν η πολυβραβευμένη των Οσκαρ η Ηντιθ Χεντ, η οποία έντυνε πολύ ωραία τις σταρ. Κι έκανε και ρούχα χαρακτήρων όταν χρειαζόταν με φωτεινά παραδείγματα δύο από τα ΟΚΤΩ Οσκαρ της, την ασπρόμαυρη «ΚΛΗΡΟΝΟΜΟ» του Γουίλιαμ Γουάιλερ που έπρεπε να μετατρέψει σε «γεροντοκόρη» την Ολίβια Ντε Χάβιλαντ και το έγχρωμο «ΚΕΝΤΡΙ» με τα ανδρικά ρούχα του υποκόσμου στη δεκαετία 30 όπου βέβαια κι εκεί σταρ είχε να ντύσει (τον Πολ Νιούμαν και τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ). Τότε λοιπόν συνέβη κάτι: Ο Ζιβανσί σχεδίασε για την ταινία «Σαμπρίνα» τα «παριζιάνικα» κοστούμια της Οντρευ Χέπμπορν- όχι τα υπόλοιπα. Η Ηντιθ Χεντ ως υπεύθυνη ενδυματολογικού διάλεξε  εκείνα που θεωρούσε αλλά στα credits μπήκε μόνο το δικό της όνομα ενώ του Ζιβανσί δεν αναφέρθηκε πουθενά. Η «Σαμπρίνα» πήρε το Οσκαρ κοστουμιών, έτος 1955, αλλά απονεμήθκε στην Ηντιθ Χεντ. Βέβαια, δεν υπήρχε απάτη διότι η Χεντ δεν υπέκλεψε κάποιο από τα ρούχα και στην ταινία στα creditυπογράφει ως «costume supervisor» κι όχι ως «costume designer». Οπότε, επειδή το Οσκαρ πηγαίνει στο ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ, το παίρνει αυτός που υπογράφει.

Κι έγινε σάλος. Ανάμεσα στην Ηντιθ Χεντ και τους Οντρει Χέμπορν-Υμπερ Ντε Ζυβανσί, που είχαν κάνει «κόμμα».. Οπότε η Χέπμπονρ, με τη δύναμη της σταρ έβαλε μέσω δικηγόρων, νέο όρο στο συμβόλαιο που είχε με την Paramount. Πως θα υπακούει στον ενδυματολόγο της εταιρίας ΜΟΝΟ στα έργα ΕΠΟΧΗΣ. Στα «σύγχρονα», τα δικά της ρούχα θα τα σχεδιάζει ο Ζιβανσί.

Οπότε, αν προσέξει κανείς τους τίτλους στο «Εξυπνο μουτράκι» θα δεί ότι αυτή τη φορά συνυπογράφουν Χεντ και Ζιβανσί αλλά στους τίτλους ορίζεται και το τι έχει κάνει ο καθένας: Η Χεντ υπογράφει τα κοστούμια του συνόλου της ταινίας κι ο Ζιβανσί «τις παριζιάνικες τουαλέτες της Κας Χέπμπορν».Κι όχι  όλες της. Που σημαίνει ότι τα ρούχα που φορά στο βιβλιοπωλείο και όσο βρίσκεται στη Νέα Υόρκη αλλά και στο Παρίσι ως επισκέπτρια πριν από την εκδήλωση και τη φωτογράφιση με τα ρούχα (σύμφωνα με το σενάριο) είναι της Ηντιθ Χεντ ,το ίδιο και των υπολοίπων ρόλων. Και παρά τις όποιες διαφορές τους, η εναρμόνιση των ρούχων της μιάς και του άλλου, είναι εξαιρετική, η Ηντιθ Χεντ δουλεύει την ενδυματολογική κλιμάκωση (που προβλέπει επίσης το σενάριο)  μέχρι να φτάσουμε στην παρισινή αποθέωση που ο Ζιβανσί μετατρέπει την Οντρει Χέπμπορν  κυριολεκτικά σε TOP MODEL.

Αυτή τη φορά προτάθηκαν κι οι δύο για το Οσκαρ κοστουμιών αλλά έχασαν από τη «λιτότητα», στο ΙΔΙΟ είδος, από τα κοστούμια του ΟΡΥ ΚΕΛΥ στο μιούζικαλ «ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ» (Lesgirls) του Τζορτζ Κιούκορ με τον Τζην Κέλλυ.Η διακριτικότητα της «γραμμής» απέναντι στον όγκο της πασαρέλας.

Προσθέστε σε αυτά που είπαμε και τη μουσική των ΤΖΩΡΤΖ και ΑΙΡΑ ΓΚΕΡΣΟΥΙΝ…

Για να καταλήξουμε στην αποθέωση της φωτογραφίας όπου ο ΡΕΗ ΤΖΟΥΝ έχει να φωτίσει όλα αυτά τα χρώματα και να βγάλει ατμόσφαιρα.

Σενάριο, φωτογραφία, σκηνικά και κοστούμια είναι η τετράδα που προτάθηκαν για Οσκαρ- κανείς δεν έφυγε με αγαλματάκι. «Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΚΒΑΙ» περίμενε τη φωτογραφία, η «ΣΑΓΙΟΝΑΡΑ» τα σκηνικά ενώ το σενάριο πήγε επίσης σε κομεντί, το «DESIGNING WOMAN» (ελληνικός τίτλος «Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ, ΕΓΩ ΚΙ Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ») με σκηνοθετική υπογραφή Βιντσέντε Μινέλι.

ΥΓ. Οσο για το σκηνοθέτη ΣΤΑΝΛΕΥ ΝΤΟΝΕΝ, έχει κάνει όλα αυτά που περιέγραψα μέσω των επιμέρους συντελεστών!!!!!!!!!!!!!! Και πιστώνεται την κατάληξη του σε «ΚΟΜΨΟΤΕΧΝΗΜΑ» για τους πιο ψαγμένους, σε «ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ» έτσι κι αλλιώς για τους πολλούς!

Πως μετά να μην προτάξεις στον τίτλο τη φράση «ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ ΠΟΣΟ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ» (διότι το σημερινό Χόλυγουντ…)