Με «ΠΡΟΔΟΣΙΑ» στο ΣΙΝΕΜΑ, με «ΦΡΟΥΡΑ ΣΤΟ ΡΗΝΟ» στο ΘΕΑΤΡΟ, με «ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗ ΛΙΑΠΚΙΝ» στην TV, θα είχε πάρει αντίστοιχα το ΟΣΚΑΡ, το ΤΟΝΥ και το ΕΜΜΥ και θα είχε «καθαρίσει»
Στην Ελλάδα δεν «καθαρίζει» όμως κανείς έτσι εύκολα.
Στο ΣΙΝΕΜΑ οι πόρτες του Φίνου υπήρξαν για αυτόν ερμητικά κλειστές. Ο ίδιος το απέδιδε σε συναδέλφους του που δεν τον ήθελαν εκεί μέσα κι οι οποίοι επηρέαζαν τον Φίνο. Αυτό δεν τον εμπόδισε να δημιουργήσει ένα αντίπαλο δέος ποιότητας, στους εκτός Φίνου φιλόδοξους για κάτι καλό, αλλά κι αυτό κράτησε λίγο. Όμως στο διάστημα που κράτησε , η φράση «Παίζει ο Πέτρος Φυσσούν, άρα θα είναι καλό» ακουγόταν ως επωδός.
Μεγαλύτερη στιγμή του η «ΠΡΟΔΟΣΙΑ» του Κώστα Μανουσάκη στον ΚΛΕΑΡΧΟ ΚΟΝΙΤΣΙΩΤΗ- έχουν σημασία εδώ οι ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ.
Ποιοτικοί παραστάτες τέσσερις ταινίες στον προδικτατορικό ΤΖΕΗΜΣ ΠΑΡΙΣ , οι τρεις με τον σκηνοθέτη ΓΡΗΓΟΡΗ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ: «ΑΔΕΛΦΟΣ ΑΝΝΑ», «ΔΙΩΓΜΟΣ» , «Η ΜΟΙΡΑ ΕΝΟΣ ΑΘΩΟΥ» , τέταρτη ο «ΔΙΧΑΣΜΟΣ» σε σκηνοθεσία ΕΡΡΙΚΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ- σαν πάντρεμα του Δημήτρη Μπόγρη με «Το σπίτι της Μπερνάντα Αλμπα» όπου ξανάκανε ζευγάρι με την ΕΛΛΗ ΦΩΤΙΟΥ με την οποία είχαν δέσει τρομερά στην «Προδοσία»
Με αυτά τα πέντε όλα κι όλα φιλμ, κατάφερε να σταθεί απέναντι στου Φίνου που τον άφηναν απέξω.
Μετά, αυτού του είδους τα έργα σταμάτησαν καθότι η Δικτατορία, ο Τζέημς Πάρις το γύρισε σε άλλου τύπου ταινίες, ο Φυσσούν έμεινε για λίγο στο περιθώριο, ύστερα πήγε στην «Καραγιάννης –Καρατζόπουλος» μόνο που εκεί τα δράματα δεν ήταν το «φορτε» της εταιρίας. ΚΙ ο Φυσσούν, από την άλλη, δεν ήταν κωμικός. Επαιξε ωστόσο στο «ΟΙ ΓΕΝΝΑΙΟΙ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ», στην «ΟΡΓΗ ΤΟΥ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΥ», στην «ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ» με την Τζένη Καρέζη, όπου του ταίριαζε πολύ ο ρόλος του Υψηλάντη, λόγω της ρώσικης καταγωγής και της αριστοκρατικής αλλά και ασκητικής φυσιογνωμίας.
Αυτή η ρώσικη καταγωγή.
Του το επισήμαναν από το ξεκίνημα στο «Θέατρο Τέχνης» πως έμοιαζε με Ρώσο ποιητή αλλά κι ο Κουν δεν του ανέβασε κάποιο τέτοιο έργο που να τον στείλει στα ύψη. Εφυγε από εκεί. Περιπλάνηση στα θέατρα, με Λαμπέτη Χορν στον «Βροχοποιό», ζευγάρι με την Ελένη Χατζηαργύρη στη σκηνή και στη ζωή για ένα διάστημα, έπαιξαν και την «Επικίνδυνη στροφή», με Διαμαντόπουλο-Αλκαίου έπαιξε στα «ιστορικά» «ΔΕΝΤΡΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΡΘΙΑ» αλλά και στην «ΑΝΤΑΡΣΙΑ» με τον Διαμαντόπουλο που δεν ήταν άλλη από την «Ανταρσία του Κέην». Υστερα ΕΘΝΙΚΟ, αξιοποίηση της θεικής φωνής του αλλά πάλι όχι σε κάτι δικό του, όμως και πλάι σε ΠΑΞΙΝΟΥ-ΜΙΝΩΤΗ-ΧΟΡΝ στο «ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΚΡΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ» του Ο’Νηλ, στο ρόλο του μικρού γιού που βιώνει το δράμα της οικογένειας…
ΚΙ ήρθε η «ΦΡΟΥΡΑ ΣΤΟ ΡΗΝΟ». Της Λίλιαν Χέλμαν. Μεσούσης της Δικτατορίας. Την έκανε με δικό του θίασο. Την έπαιξε σχεδόν τρία χρόνια με διαφορετικές παρτενέρ σε ισάριθμα θέατρα. Πρώτη η Αλεξάνδα Λαδικού στο «Ορβο», δεύτερη η Μάρθα Βούρτση στον «Ακάδημο» όπου η συνεργασία διεκόπη θυελλωδώς!, Τρίτη η Αμαλία Γκιζά στο «Περοκέ» μετά από ..επιθεωρήσεις που κανείς δεν κατάλαβε την ψυχολογική λεπτομέρεια γιατί μετά την «Φρουρά στο Ρήνο» ανεβάζει ως θιασάρχης επιθεώρηση, χωρίς να είναι το είδος του , κι όταν αυτές δεν πάνε καλά , που, όπως ήταν φυσικό, δεν πήγαν, επαναφέρει τη «Φρουρά στο Ρήνο». Ηταν όμως το στίγμα του αν και δεν το συζητάνε διότι προτιμούν πιο βαρύγδουπους τίτλους.. Ηταν η συγκλονιστική παρακαταθήκη του αυτή η παράσταση.
Δεν την χρησιμοποίησε όμως θιασαρχικά κι ύστερα πήγε τουρνέ με τον πεθερό του Κώστα Χατζηχρήστο, με επιθεωρησιακό θίασο. Ναι, παντρεύτηκε την κόρη του Χατζηχρήστου Τέτα, από το γάμο του με τη Μαίρη Νικολαίδου. H Τέτα έφυγε πριν από εκείνον αν και δεν ήταν πιά μαζί στα τελευταία χρόνια..
Κι ύστερα συνεργάτης σε άλλους θιάσους αλλά να, πάλι κάτι σαν να έλειπε, όπως μετά την «Προδοσία» στο σινεμά και σαν μη γίνονταν πράγματα. Κι όμως γίνονταν.
Όταν έπαιξε τη σιαζόν 1980-81 με τον ΓΙΑΝΝΗ ΦΕΡΤΗ το «ΜΠΕΝΤ» του ΜΑΡΤΥ ΣΕΡΜΑΝ, που θεωρήθηκε τολμηρότατη απόφαση να βγουν κι οι δύο αυτοί ηθοποιοί σε ρόλους ομοφυλόφιλων, εκείνα τα χρόνια, συνέβη πάταγος. Όχι για το σκάνδαλο αλλά για το καλλιτεχνικό-ερμηνευτικό αποτέλεσμα. Κι ύστερα πάλι πελάγωμα, πάλι κάτι σαν σιωπή…
Και πολλές επαναφορές και αρχαίο δράμα στο οποίο δεν χρησιμοποιήθηκε όπως όφειλε να χρησιμοποιηθεί και σε τούτο φταίνε αποκλειστικά οι καλλιτεχνικοί διευθυντές κι οι σκηνοθέτες των Ομίλων που «κατέβαιναν» στην Επίδαυρο, όπου η Βουγιουκλάκη με τον Βολανάκη είναι που τον ζήτησαν για Κρεοντα στην «Αντιγόνη» .Κι ύστερα μια επιτυχία με την ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΒΑΛΑΚΟΥ στα «ΕΡΩΤΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ» και με τη Δανδουλάκη και τον φίλο του τον Φέρτη στους «ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ» του Στρίντμπεργκ και μετά τα ΔΗΠΕΘΕ, και μια επιτυχία με το «ΝΤΑ» που όμως το είχε σφραγίσει ο Μάνος Κατράκης..
Και στην «ΤV» μία κι έξω με τον «ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗ ΛΙΑΠΚΙΝ» από το βιβλίο του Μ.Καραγάτση όπου απέδειξε ότι ήταν γεννημένος για τον ρόλο και μετά… τίποτε εφάμιλλο κι εδώ. Το ένα που σφράγισε ήταν αρκετό! ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ γαρ- στην καρέκλα του σκηνοθέτη
Και μετά ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, επειδή είχε διεθνή κεφάλαια δεν πήρε τον Πέτρο Φυσσούν για το ρόλο του alteregoτου αλλά τον Μπρούνο Γκάντζ και κάλεσε τον Φυσσούν να ντουμπλάρει στα ελληνικά τον διεθνή. Ηταν κι αυτό μια πικρία! Το είχα γράψει στην κριτική μου τότε για το «ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ» πως από την στιγμή που θα τον ντουμπλάρεις γιατί δεν παίρνεις τον original, που έχει και τη φυσιογνωμία όχι μόνο για ποιητικός χαρακτήρας αλλά και για γιός της Δέσποινας Μπεμπεδέλη. Η ερώτηση ήταν περιττή εκ της ουσίας. Πίκρα κι εδώ. Αλλά δεν την εξωτερίκευε. Του έβγαινε όμως, μέσα από τη σιωπή και τις κινήσεις απομάκρυνσης
Σαν να είχε ένα θέμα στην εξισορρόπιση καταστάσεων, σαν να παρέμενε διαρκώς στην προσπάθεια ισορροπίας.
Κι όμως η σφραγίδα του από τις πέντε εκείνες ταινίες της καλής εποχής, έμεινε ανεξίτηλη και τον κατατάσσει στους κορυφαίους σοβαρούς πρωταγωνιστές που πέρασαν από το ελληνικό σινεμά.( Στις πέντε ταινίες θα ήθελα να προσθέσω και δύο ακόμα, "ΟΙ ΕΝΟΧΟΙ" του ΚΩΣΤΑ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ και "ΖΕΣΤΟΣ ΜΗΝΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ" του ΣΩΚΡΑΤΗ ΚΑΨΑΣΚΗ.) Όπως τον κατέταξε και τότε…. τα χρόνια που μεσολάβησαν δεν άλλαξαν σε τίποτε εκείνη την εντύπωση που διαρκεί μέχρι τώρα…
«Παίζει ο Πέτρος Φυσσούν, άρα θα είναι καλό!»……..