Το «video-game» εδώ και χρόνια παλεύει να καθιερωθεί στις οθόνες, με λογής λογής έργα. Η αίσθηση μου με το «READY PLAYER ONE» είναι πως εδώ επισφραγίζεται οριστικά ως είδος κι αυτό το οφείλει στον ΣΤΗΒΕΝ ΣΠΗΛΜΠΕΡΓΚ, τον ΜΑΓΟ Στήβεν Σπήλμπεργκ, που δεν παύει να ψάχνεται στα είδη του κινηματογράφου όπου βάζει σφραγίδα προσωπική, άλλοτε με θρίαμβο, άλλοτε με επαρκή επιτυχία καμιά φορά και με αποτυχία. Αλίμονο, αν ψάχνεται κάποιος και δεν έχει και τις αποτυχίες του. Όμως, ένας πραγματικά ΜΕΓΑΛΟΣ σκηνοθέτης, του μεγέθους του Σπήλμπεργκ, ακόμα και στις αποτυχίες θα έχει κάποια μεγάλα σημεία.

Ετσι, ερχόμαστε στο τωρινό φιλμ το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό που ανέφερα πιο πάνω. Πως το video-game δηλαδή, μετά από απόπειρες πολλών και κυρίως στούντιο και λιγότερο προσωπικών σκηνοθετών, αποκτά έργο που το μεταβάλει σε κινηματογραφικό είδος. Από κει και πέρα, βέβαια, το αν θα αρέσει σε όλους ή δεν θα αρέσει, θα αφορά στο είδος κι όχι στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα που επιβάλει είδος.

Πρόκειται για ταινία που μεθούν οι εικόνες της. Επί της οθόνης από πλευράς ΜΑΓΕΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ συμβαίνουν τα ασύλληπτα. Ο Σπήλμπεργκ , μεταφέρει στην οθόνη και μετατρέπει σε σινεμά τα τερτίπια των βιντεοπαιχνιδιών  κι αυτό που ΒΛΕΠΟΥΜΕ (τονίζω το ρήμα ΒΛΕΠΟΥΜΕ) δεν περιγράφεται.

Μας μεταφέρει στο Κολούμπους του Οχάιο του 2045 όπου η Γη έχει γίνει ένα ρημαδιό, το περιβάλλον είναι παλιοσίδερα και τίποτα κι ένας διορατικός τύπος δημιουργεί ένα virtual reality χώρο, που τον λένε OASIS κι εκεί μέσα μπορούν να μπαίνουν οι άνθρωποι και να ζούν την ψευδαίσθηση τους. Εκεί μέσα ομορφαίνει η ζωή, εκεί γίνονται μαγικά τα πάντα, εκεί πραγματικότητα, φαντασία , ψευδαίσθηση αλλά και παραίσθηση έχουν την απόλυτη τιμητική τους. Σε κλίμα υψηλών αισθητικών αλα video-game προδιαγραφών, εκεί μέσα εισχωρεί ο κεντρικός ήρωας που είναι νεαρός και ζει καταστάσεις βιντεοπαιχνιδιού σε ένα κόσμο- θα το επαναλάβω!- ΜΑΓΙΚΟ!!!!

Κι επειδή αυτά που δείχνει ο Σπήλμπεργκ σε εικόνες είναι θεϊκά , δεν μπορούν να περιγραφούν με λέξεις.. Πως να περιγράψεις αυτές τις εικόνες; Κι άντε και να δεχτούμε ότι η Φύση ή ο Θεός σε προίκισαν με ταλέντο Καραγάτση και μπορείς να βρεις τις ειδικές εκείνες λέξεις για να περιγράψεις τη μαγεία των οπτικών εφφέ και της σκηνοθεσίας ενός βιντεπαιχνιδιού και της μετατροπής του σε κινηματογράφο.. Ομως κι έτσι ακόμα, οι λέξεις ακόμα κι από Καραγάτση διατυπωμένες, δεν θα μπορέσουν να κάνουν πολλά διότι πι λέξεις, όσο περιγραφικές και να είναι, δεν βλέπονται. Εξού και παραπάνω στο κείμενο έχω τονίσει δύο φορές με γράμματα κεφαλαία, το ρήμα «βλέπουμε».

Για αυτές τις εικόνες, για αυτή τη μεθυστική κινηματογράφιση που πέτυχε η μεγαλοφυία του Σπήλμπεργκ  πως εξίσου εντυπωσιάζει κι ο ΓΙΑΝΟΥΣ ΚΑΜΙΝΣΚΙ, ο κορυφαίος ΠΟΛΩΝΟΣ διευθυντής φωτογραφίας που από τη «Λίστα του Σίντλερ» και μετά έχει γίνει σχεδόν δεξί χέρι στις εικόνες του ιδιοφυούς κι εδώ πραγματικά συναισθάνεσαι την ηδονή ενός κινηματογραφιστή που ήρθε στην Αμερική από μια μεγάλη σχολή της Ευρώπης και στο πως θα ερεθίζεται που φτάνει να φωτίσει κινηματογραφικό video-game με τέτοια αποτελέσματα. Αφήστε π[ου φωτίζει πανέμορφα τον νέο πρωταγωνιστή ΤΑΪ ΣΕΡΙΝΤΑΝ, που λανσάρει ο Σπήλμεργκ ο οποίος έχει ΠΑΡΑΔΟΣΗ και στο να βγάζει στο σινεμά νέα πρόσωπα, κυρίως παιδιά κι εφήβους. Από ώριμους, εδώ να σημειώσω τον καθιερωμένο από τον Σπήλμπεργκ Βρετανό ηθοποιάρα ΜΑΡΚ ΡΑΫΛΑΝΣ, που του έδωσε ΟΣΚΑΡ στη «ΓΕΦΥΡΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΚΟΠΩΝ» και τώρα τον έχει σε μη απαιτητικό-φαινομενικά!- ρόλο που όμως ο ηθοποιός δείχνει τη γκάμα του.

Η ευφυία του Σπήλμπεργκ φαίνεται και σε κάτι ακόμα, στο ότι είναι ένα σινεμά στο οποίο εμμέσως αναγνωρίζει credits στο φίλο του Ρόμπερτ Ζεμέκις και δεν εννοώ την αναφορά ονόματος στο story μέσα, που σαφώς και δεν έχει να κάνει άμεσα με αυτόν, αλλά στην υπογράμμιση του ονόματος, στη μείξη και χρήση κάποιων πραγμάτων και σε εκείνη την παιχνιδιάρικη μουσική που περίμενα τίτλους φινάλε να αναφωνήσω «μα πόσο ατέλειωτος είναι ο Τζων Γουίλιαμς», επειδή ο Σπήλμπεργκ κατά βάση με αυτόν συνεργάζεται, αλλά οι τίτλοι με προσγείωσαν. Και με έστειλαν σε άλλο αεροδιάδρομο. Αντι να παινέσω τη μουσική που σε όλη τη διάρκεια του φιλμ πήγαινα να την πιστώσω σε άλλον, είδα ότι εδώ ο ευφυής σκηνοθέτης ήθελε έναν άλλο ήχο, πέτυχε έναν άλλο ήχο. Δεν έχει σημασία το αν υπάρχει παρασκήνιο, αν ας πούμε μπορεί για άλλους λόγους ο Γουίλιαμς να μην έκανε αυτή τη μουσική, αν ήταν απασχολημένος αλλού ή ο,τιδήποτε, σημασία έχει πως ο Σπήλμπεργκ κατέφυγε στον ΑΛΑΝ ΣΙΛΒΕΣΤΡΙ, τον συνθέτη που ντύνει με τους μουσικούς ήχους του τα φιλμ του Ζεμέκις.

Υπάρχει, όμως, ένα θέμα με την ΥΠΟΘΕΣΗ. Το οποίο για τον υπογράφοντα λειτούργησε κατά την παρακολούθηση του φιλμ σαν «αγκαθάκι». Το ότι ενώ μάγευαν οι εικόνες, δεν έλκυε, με την ίδια αναλογία κι η υπόθεση. ΠΡΟΣΕΞΤΕ , μια λεπτομερή διαφορά στη λέξη «υπόθεση» επειδή πολλοί τα μπερδεύουν. Είπα «στην υπόθεση», δεν είπα «στο σενάριο». Η υπόθεση έχει να κάνει με το story. Ως story ήταν που από ένα σημείο και μετά δεν έλκυε. Διότι ως σενάριο, είχαμε μπροστά μας και πάλι ένα ΣΕΝΑΡΙΟ ΕΙΚΟΝΩΝ, κάτι που πολλοί μη γνωρίζοντες καλά ή και καθόλου κινηματογράφο δεν καταλαβαίνουν, νομίζουν ότι σενάριο έχουμε μόνο σε δράματα ή σε έργα πήχτρα στο διάλογο. Υπάρχουν και σενάρια εικόνων. Το «ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ , ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ» του ΚΛΩΝΤ ΛΕΛΟΥΣ είχε πάρει ΟΣΚΑΡ ΣΕΝΑΡΙΟΥ διότι αυτό το μοντέρνο και καινούργιο που έφερνε ήταν πως το κλασικό μότο «ένας άνδρας αγαπάει μια γυναίκα» το έδινε μέσα από σύγχρονες εικόνες που ήταν γραμμένες στο σενάριο το οποίο οι πολλοί μπερδεύουν με τη σκηνοθεσία , μη γνωρίζοντες ούτε τι είναι το ένα ούτε τι είναι το άλλο. Κάπως έτσι κάποιοι πέρσι παρεξηγούσαν την «ΔΟΥΝΚΕΡΚΗ» θεωρώντας πως επειδή έχει μόνο μάχες, άρα δεν υπάρχει σενάριο. Υπήρχε σενάριο αφήγησης και στησίματος της μάχης. Από το σενάριο έβγαιναν αυτά.

Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει κι εδώ. Σενάριο υπάρχει, προερχόμενο από βιβλίο (το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει) κι είναι σενάριο που πρέπει να στηρίξει τις εικόνες. Οι οποίες εικόνες, αυτές οι ΠΑΝΕΜΟΡΦΕΣ που θα λέω και θα ξαναλέω, δεν είναι ατάκτως ερριμένες παρά βγαίνουν μέσα από μια υπόθεση. Ως συγκρότηση, ως δομή σεναρίου εικόνων, είναι πολύ εντάξει. Επ’ αυτού δεν έχω να πω τίποτα. Το story ήταν που από ένα σημείο κι ύστερα μου άφηνε υποψίες κόπωσης ωστόσο  ζητώ να κρατήσετε μια επιφύλαξη πάνω σε αυτό, στο ότι δηλαδή μπορεί να φταίω κι εγώ σε κάποιο σημείο διότι πράγματα υπήρξαν στιγμές που συνέλαβα τον εαυτό μου να έχει μείνει μαγεμένος στην εικόνα και να μην προσέχει την υπόθεση. ΚΙ ΕΠΕΙΔΗ ΜΕ ΕΠΙΑΣΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΦΗΡΗΜΕΝΟ ΕΝΕΚΑ ΜΑΓΕΙΑΣ, ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΤΟ  ΔΗΛΩΣΩ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΔΙΚΗΣΩ.