Το «ΕΝΑ ΗΣΥΧΟ ΜΕΡΟΣ» δεν είναι θρίλερ για τους μαύρους , είναι ένα θρίλερ ΑΠΟ λευκούς (αλλά όχι μόνο για λευκούς). Μία ακόμα σύμπτωση, που σηκώνει προβληματισμούς από αυτούς που δεν λέγονται, είναι πως και στις δύο περιπτώσεις, οι άνθρωποι που αποφάσισαν να ασχοληθούν είναι ΗΘΟΠΟΙΟΙ, με προϋπηρεσία στην τηλεόραση ή στο stand-up comedy, οι οποίοι όχι μόνο παίζουν αλλά παραλλήλως ασκούν κι εξασκούν και την Τέχνη του Γραψίματος.

Τέτοιος είναι ο ΤΖΟΝ ΚΡΑΣΙΝΣΚΙ που το σκηνοθέτησε, το έγραψε (όχι μόνος του αλλά με συνεργάτες) και πρωταγωνιστεί με ντάμα του την ΕΜΙΛΥ ΜΠΛΑΝΤ. Και με το αποτέλεσμα που έχουμε μπροστά μας μπορούμε και μιλάμε και φέτος για «ανανέωση του είδους «θρίλερ». Το οποίο , τουλάχιστον στα χέρια κάποιων μεμονωμένων έστω ανθρώπων, μπορεί και γίνεται κάτι διαφορετικό χωρίς να χάνει την ρηγιλότητα του που είναι τόσο απαραίτητη ώστε να λειτουργήσει και να έχει κι αποτέλεσμα. Κακά τα ψέματα, όπως στην κωμωδία ζητούμενο είναι ο θεατής να γελάσει, έτσι και στο θρίλερ αιτούμενο είναι να φοβηθεί, να απολαύσει την φρικίαση. Το θέμα είναι με ποιους τρόπους θα γίνουν αυτά.

Εχουμε , λοιπόν,εδώ ως σεναριακό εύρημα την επίθεση τεράτων στη Γη που έχει αποδεκατίσει τους πληθυσμούς και σεναριακά αυτό το συμβάν λειτουργεί ως προϋπάρξαν, κατευθείαν από την «τεχνική» της αρχαίας τραγωδίας όπου τα «ιστορικά συμβάντα» δηλώνονται στον πρόλογο. Τα τέρατα αυτά που έχουν εισβάλλει στον Πλανήτη έχουν μια ιδιαιτερότητα: Επιτίθενται όπου ακούν θορύβους. Στους θορύβους περιλαμβάνονται κι οι ομιλίες. Το έργο δεν μας δείχνει καμιά «μπλογκμπαστερίστικη» επίθεση τεράτων ή κάτι τέτοιων, μας έχει δώσει μόνο συντομότατα τις πληροφορίες. Το σενάριο μας μεταφέρει κάπου στην εξοχή όπου έχουν καταφύγει μια αντιπροσωπευτική οικογένεια, μπαμπάς-μαμά-δύο παιδιά το ένα αγόρι το άλλο κορίτσι ενώ η μαμά είναι ετοιμόγεννη , περιμένει το τρίτο παιδί. Αυτοί, λοιπόν, βρίσκονται στην «απομόνωση», στην ύπαιθρο, έχουν καταφέρει μέχρι στιγμής να γλυτώσουν αλλά ή δεν μιλούν καθόλου ή συνεννοούνται με τη νοηματική διότι φοβούνται ακόμα και τον ψίθυρο. Κι αν μιλήσουν, θα πρέπει να ψιθυρίσουν. Ενώ τρέμουν μη και κάνουν κανένα θόρυβο και τότε καταφθάσουν τα απειλητικά τέρατα που δεν τα έχουμε δει ακόμα κι όμως έχουν καταφέρει να μας τρομάξουν.

Σενάριο και σκηνοθεσία γίνονται ένα πράγμα ο Κρασίνσκι ως σκηνοθέτης καταφέρει και βγάζει την απόλυτη θριλερική ένταση μέσω της σιωπής και της αμιλησιάς κι αυτό το καταφέρνει κυρίως μέσω του κλίματος που έφτιαξε για τους ηθοποιούς, δηλαδή για τον εαυτό του και την ΕΜΙΛΥ ΜΠΛΑΝΤ η οποία πραγματικά βρίσκεται σε καλό δρόμο ως ηθοποιός αλλά και για τα δύο μικρά παιδιά –κυριολεκτικά νιώθεις κάποια στιγμή τα νεύρα σου να σπάνε από την απόλυτη σιωπή ή αν ακούσεις κάποιο θόρυβο εντός του σινεμά (λχ τα πατατάκια του διπλανού) μπορεί και να τρομάξεις- για την υποβολή των φωτισμών τι να [πούμε; Είναιδεδομένη!!. Εξαιρετική η σκηνοθετική απόδοση αλλά υπάρχει και σενάριο από κάτω πολλαπλών ευρημάτων που αξιοποιεί τις λεπτομέρειες της κατάστασης και μπορεί να δίνει κάποιες στιγμές την εντύπωση ότι επαναλαμβάνεται  μια κι όλα έχουν να κάνουν με την κατάσταση την αθόρυβη ωστόσο τα ευρήματα  που εμφανίζονται κάθε τόσο γίνονται σημεία καμπής για την εξέλιξη της ταινίας, σαν να ήταν υπόθεση, ιστορία. Επίσης, του Κρασίνσκι του αξίζουν έπαινοι (και των σεναριογράφων συνεργατών του) στο ότι αυτά τα τέρατα για τα οποία ακούμε , κάποια στιγμή μας τα δείχνει. Σε περιορισμένη δόση αλλά με ένταση στην εικόνα  διότι δεν γίνεται να βλέπεις θρίλερ που έχει προκληθεί από κάποια τέρατα κι εσύ ως θεατής να μην πάρεις καθόλου εικόνα για αυτά. Δεν γίνεται! Νόμος!! Ενα άλλο στοιχείο που στην ταινία με έλκυσε ήταν η χρήση των ήχων. Ναι, επειδή κυριαρχεί η σιωπή, υπάρχουν οι ήχοι απειλής που πρέπει να εμφανίζονται κάθε τόσο. Μου άρεσαν οι ήχοι ως σεναριακή επιλογή, ποιοι ήχοι δηλαδή επιλέγονται από το σενάριο ώστε να φτιάξουν σκηνές που θα επαναφέρουν την αγωνία  αλλά και το πώς εισβάλλουν στη ζωή τόσο των ηρώων όσο και των θεατών που πρέπει από αυτή την απότομη αλλά κι απαραίτητη εισβολή των ήχων να υποβληθούν, να τρομάξουν, να αντιδράσουν.

Εχω μια ένσταση ως προς την υπόθεση, ως προς το ότι δεν είναι «πλούσια» κι αυτό το λέω επειδή σε ένα κοινό που δεν εθίζεται στα θρίλερ αλλά ακούει καλά λόγια για κάποιο συγκεκριμένο, όπως αυτό, η πλούσια υπόθεση είναι αυτή που θα το φέρει πιο κοντά. Όμως από την άλλη , οι δημιουργοί του έργου και κάτοχοι των κανόνων ξέρω πολύ καλά ότι δεν θέλουν να νοθέψουν το έργο που κάνουν ώστε να αρέσει λίγο παραπάνω στους πιο εδώ, λίγο λιγότερο στους πιό εκεί.., να πιάσει και τους παραπέρα μα τα έργα δεν γίνονται έτσι.