Χωρίς να θέλω να το κάνω επίτηδες, μου βγαίνουν αυθόρμητα οι παραλληλισμοί επειδή και οι δύο αυτές πρωταγωνιστικές ανακαλύψεις θαρρείς και γεννήθηκαν μέσα από τις ανάγκες της κοινωνίας. Κι είναι εκπληκτικό, αν το μελετήσεις σε βάθος αλλά και σε μάκρος (χρόνου), αυτό που μπορείς να αποκομίσεις. Διότι δεν μπορείς να εκτιμήσεις σωστά έργο αν περιοριστείς στο τι κάνει σήμερα κι όχι στον ΕΝΕΣΤΩΤΑ, τότε που έγινε!!! Κυρίως το πώς έρχεται ένας ρόλος ,μέσα από το story στο οποίο τοποθετείται, αλλά και μέσα από το ΣΟΦΟ και τέλειο CASTING, να γίνει σύμβολο μιάς εποχής και να αναδείξει σε  παγκόσμια σταρ και ηθοποιό διαρκείας, την κοπέλα που επιλέχθηκε . Ενώ γύρω της, γύρω τους, υπήρχαν τόσες και τόσες και τόσες άλλες κοπέλες που έβγαιναν με όνειρα να κατακτήσουν το σινεμά αλλά το τραίνο δεν σταμάτησε στο σταθμό τους.

Αν η δεκαετία ‘ 50 εκπροσωπούσε τα όνειρα των ανθρώπων για καλύτερη ζωή κι ανεμελιά μετά από ένα καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο, η δεκαετία 60 έγινε η δεκαετία του σπασίματος των ταμπού , που άλλαξε τους κώδικες στα πάντα.

Εγινε και στο ΣΙΝΕΜΑ! Το οποίο ως αντίληψη, μέσω σκηνοθετών και ΣΕΝΑΡΙΩΝ περνά σε νέα εποχή. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα έργα του είναι υποχρεωτικά καλύτερα από των προηγουμένων δεκαετιών κι ότι εκείνες οι δεκαετίες δεν έβγαζαν αριστουργήματα ή δεν καθήλωναν το κοινό, είναι όμως, τα έργα που δείχνουν ότι ο κινηματογράφος εκπροσωπεί, όταν δεν προηγείται, αυτό που ανατέλλει.

Όπως η Ιταλία, στη δεκαετία 60, εγκατέλειπε το νεορεαλισμό κι οι σκηνοθέτες και σεναριογράφοι που είχαν θητεύσει σε εκείνον περνούσαν σε νέα μονοπάτια στη δεκαετία 60, κάτι ανάλογο συνέβαινε και στην Αγγλία. Οι του free cinema, που ήταν κάτι ανάλογο με τον νεορεαλισμό της Ιταλίας, προχωρούσαν σιγά σιγά στα καινούργια. Κι υπήρχε σταθερά η ‘νουβελ βαγκ» στη Γαλλία που αν μη τι άλλο σηματοδότησε αναφορά….

Το «DARLING» είναι ΕΝΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ που γέννησε ο νέος καιρός. Δεν ήταν προγραμματισμένο ότι θα καταλήξει σε κάτι τέτοιο, αυτά «συμβαίνουν» κι «αποδεικνύονται» μετά, πολλές φορές κι εν αγνοία των συντελεστών τους ,για να μη χρησιμοποιήσω τη λέξη «δημιουργών» τους , όπως λένε όλοι αυτοί του auter- ισμού.

Κι ο ΤΖΩΝ ΣΛΕΣΙΝΓΚΕΡ ήταν ένα σκηνοθέτης που σε αυτή τη νέα εποχή, με το Λονδίνο να γίνεται επίκεντρο του νέου πολιτισμού, με τους Μπητλς από τη μια, με τη ΜΑΙΡΗ ΚΟΥΑΝΤ και τη μίνι φούστα από την άλλη, με την πόπ αρτ, την αισθητική ψυχεδέλεια, τη μουσική του σκηνή, τα πάντα του, ακόμα και με το ποδόσφαιρο του, γίνεται πόλος έλξης για πολλούς.

Μέσα σε αυτό το Λονδίνο, μέσα σε αυτή τη νέα Αγγλία, που έχει φύγει από τη δεκαετία της μιζέριας του ’50, αναζητιούνται νέα πράγματα κι οι αληθινοί σκηνοθέτες αναζητούν σενάρια για να εκφραστούν κινηματογραφικά σε αυτό το νέο γίγνεσθαι.

Ο ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΡΑΦΑΕΛ , ήταν επίσης ένας σεναριογράφος αστέρι για τον οποίο δε λένε πολλά διότι με τους σεναριογράφους δεν ασχολούνται οι auter-ικοι- μερικοί μάλιστα νομίζουν, και το περνάνε και στον αδαή αναγνώστη που δεν φταίει, ότι όλα αυτά είναι του σκηνοθέτη. Το μόνο που δεν του λένε είναι ΠΟΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ είναι του σκηνοθέτη και κάνουν τόσο σημαντικό το ρόλο του στην κινηματογραφική δημιουργία.

Το σενάριο του Φρέντερικ Ράφαελ ήταν ό,τι περίμενε ο Σλέσινγκερ κι ό,τι έγραφαν τα άστρα για την πρωταγωνίστρια που θα επιλεγόταν η οποία ήταν «παιδί» του Σλέσινγκερ, είχε παίξει μία από τις κοπέλες (την πιο βασική) στο «Μπίλυ ο ψεύτης» του και τη δοκίμασαν για εδώ.

Κι άρχισαν όλα να δουλεύουν για αυτήν. Διότι η κοπέλα είναι επίκεντρο του μύθου, είναι το κορίτσι της ιστορίας, ένα κορίτσι που δεν ξέρει τι ακριβώς θέλει αλλά ούτε και τι δεν θέλει- το τελευταίο το συνειδητοποιεί όταν την έχει «πατήσει», χωρίς, όμως, να είναι σε θέση να γνωρίζει μετά βεβαιότητος, τι έφταιξε. Το σενάριο του Ράφαελ μας φέρνει μιά νέα κοπέλα στο προσκήνιο, μια νέα ηρωίδα, διαφορετική από τις άλλες, μια ηρωίδα που δεν θα μπορούσε να έχει προυπάρξει , εξού και υιοθετήθηκε παρακάτω ως «ΑΝΗΣΥΧΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΩΝ ‘ 60ς». Με την κοπέλα στο επίκεντρο, όλα πρέπει να δουλεύουν για αυτήν. Για αυτό και πρέπει να βρεθεί η κατάλληλη την οποία ο Σλέσινγκερ έχει στο μυαλό του.

Κορίτσι φωτεινό, κορίτσι για κοντινά πλάνα, κορίτσι για γενικά πλάνα, κορίτσι εκφραστικό ώστε να μπορεί να παίξει, κορίτσι όμορφο ώστε να δικαιολογείται όλο αυτό το παιχνίδι με τους άνδρες, και φυσικά δυνατότητες υποκριτικής διότι η ηρωίδα περνά από πολλά στάδια κι όχι απλώς από γκόμενο σε γκόμενο και πρέπει όλα αυτά να προβληθούν, και πρέπει να βρεθεί και point ώστε να στηρίξει την ερμηνεία της: Το ΑΝΕΡΜΑΤΙΣΤΟ είναι το σημείο καμπής, είναι αυτό που επισημαίνει ο Ράφαελ στο σενάριο, είναι αυτό που ανασύρει ο Σλέσινγκερ ως  βάση ερμηνείας της πρωταγωνίστριας, είναι το φίλτρο μέσα από το οποίο η νέα αυτή ηθοποιός που πάνω της γίνεται ένα ολόκληρο έργο, με συμπρωταγωνιστές δύο γερά ονόματα που θα την στηρίξουν, τον ΛΟΡΕΝΣ ΧΑΡΒΕΥ (που συμπτωματικά  οι συμπρωταγωνίστριες του παίρνουν ΟΣΚΑΡ όπως η ΣΙΜΟΝ ΣΙΝΙΟΡΕ στον «ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙΛΟ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ» κι η ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΤΕΪΛΟΡ στο «ΖΗΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ» και θα συμβεί το ανάλογο κι εδώ παρακάτω….   ή υποψηφιότητες όπως η ΤΖΕΡΑΛΝΤΙΝ ΠΕΗΤΖ στο «ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΧΝΙΑ»…) και τον ΝΤΕΡΚ ΜΠΟΓΚΑΡΤ που έχει «μπλέξει» για τα καλά με τους «καινούργιους» της Αγγλίας και κυρίως με τον Αμερικανό αυτοεξόριστο Τζόζεφ Λόουζυ, που σε αυτή τη δεκαετία θα εκτιναχθεί, δουλεύουν για αυτήν.

Κι η ολοκλήρωση γίνεται μέσω της ενδυματολογίας. Από το ίδιο το σενάριο, από την εισαγωγική σκηνή, που ευφυέστατα ο σεναριογράφος Ράφαελ έχει δώσει ενδυματολογική κατεύθυνση για την ηρωίδα. Τι ρούχα λοιπόν της σχεδιάζει η ενδυματολόγος ΤΖΟΥΛΙ ΧΑΡΙΣ  του εγγλέζικου σινεμά; Ρούχα που να την κάνουν να ξεχωρίζει. Οπου κι αν βρίσκεται. Είτε στις σκάλες του μετρό όπου τσακώνεται με το γκόμενο είτε προκλητικούς συνδυασμούς καμπαρντίνας με ένα νεγκλιζέ μονάχα από μέσα για να ταξιδέψει με το τραίνο και να πάει να κάνει έκπληξη στον άλλο γκόμενο είτε κυκλοφοροεί με τις παρέες είτε σε πάρτυ  είτε βέβαια αργότερα που παντρεύεται τον Ιταλό πρίγκηπα και ντύνεται και πιο ακριβά με τα μπροκάρ της σαν άλλη Ωντρεϋ στο φινάλε του «Διακοπές στη Ρώμη». Σε όλες τις περιπτώσεις τα ρούχα έχουν να κάνουν με την αρχική κατεύθυνση του σεναρίου, γίνονται προέκταση της ηρωίδας, και καταλήγουν σε ρούχα ανάδειξης της ΤΖΟΥΛΙ ΚΡΙΣΤΙ.  Η σαιζόν 1965-66 ανήκει σε αυτήν διότι  ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ με το «DARLING» έχει επιλεγεί και για ΛΑΡΑ από τον ΝΤΕΗΒΙΝΤ ΛΗΝ στο «ΔΟΚΤΩΡ ΖΙΒΑΓΚΟ που θα βγει την ίδια χρονιά στα σινεμά. Να είχε δει κι ο Λην τη Λάρα του Παστερνακ ως μία «darling» της εποχής της ή των λογοτεχνικών σελίδων του Ρώσου αντικονφορμιστή; Πάντως κι η Λάρα, μέσα από την αθωότητα της δεν άφηνε αρσενικό για αρσενικό στο βιβλίο και στην ταινία…Όχι ως πουτάνα αλλά ως ποθούμενη αθώα……

Ο νέος αέρας έφτασε ως απέναντι κι η ΤΖΟΥΛΙ ΚΡΙΣΤΙ στέφθηκε και ΟΣΚΑΡΟΥΧΑ. Μαζί με το ΣΕΝΑΡΙΟ και τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ. Ας σημειωθεί πως και στην άλλη ταινία που κάναμε αναφορά, για ανάλογη επίδραση αλλά μια δεκαετία, πίσω, δηλαδή στο «ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΤΗ ΡΩΜΗ» κι εκεί, ΚΑΙ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ, τα ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ Οσκαρ είχαν δοθεί: Πρωτότυπης ιστορίας, Ηθοποιίας στην Ωντρεϋ Χέπμπορν, Κοστουμιών στην ΗΝΤΙΘ ΧΕΤ. Αν το μελετήσετε, θα δείτε ότι μόνο τυχαίο δεν είναι. Σε επίκεντρο ηρωίδας  η ανάδειξη πρωταγωνίστριας συνοδεύεται από ρόλο (δηλαδή σενάριο) κι από κοστούμι με το οποίο ολοκληρώνεις λανσάρισμα  ηθοποιού πάνω σε ρόλο. Αν δείτε και της Μελίνας το «Ποτέ την Κυριακή» που την έκανε διάσημη διεθνώς, μαζί με την ίδια (σε επίπεδο υποψηφιοτήτων έστω) ήταν και το σενάριο από όπου έβγαινε ο πρωτότυπος ρόλος της Ιλυα που λάνσαρε διεθνώς την ηθοποιό,  και ήταν   και τα κοστούμια της Ντένης (Βαχλιώτη) που ολοκλήρωναν Μελίνα και Ιλυα.