Οι…. «Χρυσές Σφαίρες» των Ακαδημιών, δηλαδή τα BAFTA, τα βραβεία της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που μόνος τους σκοπός είναι να παίρνουν μερτικό από τη λάμψη των Οσκαρ και τίποτε περισσότερο, εισηγήθηκαν «1917»
Ολο κι επιτακτικότερη γίνεται η ανάγκη για ΑΝΑΝΕΩΣΗ του είδους κι όλο εντονότερα προβάλει κι ο προβληματισμός περί του είδους. Περί της ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ του είδους. Εχω γράψει κι έχω αναφερθεί πολλές φορές για εκείνο το μίνι συνέδριο περί Κινουμένου Σχεδίου, το 2016 στο Βρότσλαβ, στην Πολωνία , με αφορμή την ταινία «Εγώ ο Κολοκυθάκης» που είχε θέσει το θέμα μια Γαλλίδα παραγωγός και την είχε συνδράμει Βρετανή από τον κλάδο των p.r πάνω στο ποια ανάγκη εξυπηρετεί, με αφορμή την αντίδραση του μικρού γιού της που έπληττε στην ταινία και αποζητούσε… Ντίσνευ. Κι η Γαλλίδα είχε θέσει πολύ εύστοχα το θέμα «αν έχουμε το δικαίωμα να αποστερήσουμε από τα παιδιά ένα είδος που δικαιωματικά τους ανήκει».
Η Νοτιο-Κορεάτικη ταινία «ΠΑΡΑΣΙΤΑ» του ΜΠΟΝΓΚ ΤΖΟΥΝ ΧΟ σημείωσε διπλή νίκη στα εναπομείναντα σωματεία κι αυτό δηλώνει ότι το ρεύμα της στον χώρο των κινηματογραφιστών είναι τεράστιο. Κι είναι βέβαιο ότι θα αποκρυσταλλωθεί και στα Οσκαρ με σημαντικές νίκες κι όχι μόνο με το ΣΙΓΟΥΡΟ της ΔΙΕΘΝΟΥΣ (πρώην «Ξενόγλωσσης») Ταινίας.
Τη μύηση μου στα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ, ως Τέχνη του Κινηματογράφου, την οφείλω ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ στην ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΒΑΧΛΙΩΤΗ. Στην Ελλάδα, αυτή που μου δίδαξε τα πρώτα και με έβαλε στον κόσμο αυτόν, ήταν η ΝΤΕΝΗ ΒΑΧΛΙΩΤΗ, υποψήφια δύο φορές για Οσκαρ Κοστουμιών (για το «Ποτέ την Κυριακή» το 1961 και για τη «Φαίδρα» το 1963) η οποία με «άρπαξε» με την καθοριστική για μένα φράση «Το ρούχο είναι η κοινωνική μας φόρμα». Ηταν κάτι σαν «γεννηθήτω φως» κι από εκεί άρχισα. Νόμοι, κανόνες, νόρμες, αισθητική, χαρακτήρες, σενάριο άρχισαν να ξεπηδάνε . Και λάτρεψα τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ ως Νο 3 αγαπημένη κινηματογραφική κατηγορία, μετά το ΣΕΝΑΡΙΟ και το ΜΟΝΤΑΖ, διότι με παραξένευε το γεγονός πως ξαφνικά, μέσα από ένα σενάριο αρχίζεις Και ντύνεις όλους τους ανθρώπους. Αυτή η «κοινωνική φόρμα» της αείμνηστης Ντένης επηρέασε ακόμα περισσότερο την κουλτούρα μου, με οδήγησε στη συνειδητοποίηση της ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΜΟΔΙΣΤΡΑΣ και του ΕΛΛΗΝΑ ΡΑΦΤΗ που έντυναν πόλεις και κωμοπόλεις και χωριά και πληθυσμούς, για όλα τα βαλάντια, με ανταμοιβή το μεροκάματο..