Δεύτερη φορά, μέσα σε 5 χρόνια, που η κατηγορία «ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ», έχει κι ελληνικό ενδιαφέρον. Λόγω ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ και πάλι. Μόνο που αυτό δεν την μεταβάλει σε «ελληνικό κινηματογράφο» όσο κι αν πάνε να το παρουσιάσουν έτσι, εγχώριοι κρατικοδίαιτοι και κυβερνητικοί..

Το πόσο έχουν αλλάξει κι επισήμως τα πράγματα στο διεθνές σινεμά, καθρεφτίζεται στη φετινή 5άδα της άλλοτε «Ξενόγλωσσης» και Νυν ΔΙΕΘΝΟΥΣ Ταινίας. Εχει επιβληθεί η διεθνοποίηση, τα έργα είναι παγκόσμιες συμπαραγωγές , από πολλές εθνικότητες κι εθνότητες (αναλογα τα λεφτά και το περιεχόμενο) κι απλώς μια χώρα αναλαμβάνει, στα συμφωνητικά, να είναι αυτή που θα τις τρέχει στα διεθνή γήπεδα

Τα «SPIRIT» των «ανεξάρτητων»  τάχθηκαν με τις «ΠΕΡΑΣΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ»

Επισημοποιείται, επίσης, η απόλυτη προ- οσκαρική κυριαρχία του «OPPENHEIMER»

Και το Εκ Διασκευής Σενάριο, με τους ίδιους σεναριακούς κανόνες κρίνεται, αξιολογείται, ελέγχεται, με τους ίδιους με τους οποίους κρίνεται και το πρωτότυπο, το original. Διότι τα έργα είτε ως σύνολο είτε ως επιμέρους επίτευγμα, κρίνονται με τον τρόπο που γίνονται. Οπότε για να τα κρίνεις , πρέπει να ξέρεις το πως έγιναν Κι εννοώ τους κανόνες, όχι τα…παρασκήνια.

Ημέρα τριών Σωματείων η σημερινή, δυο βραβεύουν , ένα προτείνει για μεταχρονισμένα.

Θα τα λέμε κι αυτό κάθε χρόνο, διότι κι αυτό είναι ένα motto, ένα «ρητό», ότι το τραγούδι στον κινηματογράφο κρίνεται κι αυτό με κριτήρια κινηματογραφικά κι όχι δισκογραφικά ή όποια άλλα, αν έκανε ή δεν έκανε σουξέ, αν έμεινε ή δεν έμεινε στο billboard και στα σχετικά…. Το τραγούδι κρίνεται με πρώτη και κύρια βάση το πόσο συνέβαλε σε μια ταινία, πόσο τη χαρακτήρισε, πόσο την υπογράμμισε και την υπέγραψε. Είτε κατέληξε να γίνει και σουξέ, όπως «Τα παιδιά του Πειραιά»  από το «Ποτέ την Κυριακή» και το «Que sera sera» από το χιτσκοκικό «Ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά είτε  πέρασε φευγαλέα μέσα από κάποια σκηνή που χαρακτήριζε είτε ήρωα είτε κατάσταση είτε στους τίτλους του φινάλε για να αφήσει μια αίσθηση που να γίνεται αίσθηση της ταινίας είτε πάλι σε τίτλους αρχής και να μπορεί να σχολιάζει κι ολόκληρη ιστορία όπως το «The way we were», το οποίο στα 3 λεπτά των τίτλων χωράει όλη την προϊστορία των ηρώων ενώ η μουσική δηλώνει νοσταλγία πριν καν το έργο αρχίσει αλλά το έχουν προϊδεάσει οι τίτλοι.

Εδώ το «Poor things» που βραβεύτηκε για το μακιγιάζ του στα BAFTA, δείχνει ότι έχει αντίπαλο για το Oscar.

Είναι σαφές το προβάδισμα του «OPPENHΕΙMER» στο δρόμο για τα Oscar, τώρα που πήρε και τη ενίσχυση από τους Βρετανούς, δίπλα στις τόσες άλλες προτιμήσεις υπέρ του. Επιβεβαιώνεται ωστόσο ότι ο στενός του αντίπαλος είναι το «Poor things»

Στην ΑΝΑΛΥΣΗ που είχα κάνει για το OSCAR Κινουμένου Σχεδίου,  είχα χαρακτηρίσει το «Spiderman: Across the spider-verse» ως «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ». Ότι εντάξει όλες οι συζητήσεις, όλες οι φιλολογίες, όλοι οι προβληματισμοί΄ γύρω από το κινούμενο σχέδιο, τι πρέπει, τι δεν πρέπει, αν και πως ορίζεται κι όλες οι εν γένει ζυμώσεις, ωστόσο όταν έρχεται η ώρα, υπάρχει κάποιο που αφήνει τις συζητήσεις για αργότερα. Κι αυτό στη φετινή κούρσα είναι το «SPIDERMAN;ACROSS THE SPIDER VERSE» το οποίο, χτες Σάββατο, ο Σύνδεσμος των Καλλιτεχνών Κινουμένου Σχεδίου  έχρισε ως «καλύτερο» , φορτώνοντας το επίσης με πλήθος βραβείων.