Χτες, για πρώτη φορά, μετά από καμιά….200αριά χρόνια (χαχαχα), δεν παράγγειλα ποτό όταν ήρθαν για την παραγγελία, παράγγειλα ΓΡΑΝΙΤΑ ΦΡΑΟΥΛΑ. Είχε ξυπνήσει μέσα μου η παιδική ηλικία, οι πρόγονοι που με πήγαιναν στα αθηναϊκα θέατρα τα καλοκαίρια, σε εκείνη τη μέθεξη για ένα παιδί, και τα ξαναείδα μπροστά μου. Στο «Αλσος του Οικονομίδη» που λέγαμε.. Οι αναμνήσεις ξεπήδησαν σαν μοίρες, απλώθηκαν σε όλο το χώρο κι άρχισαν ένα τρελό χορό, σαν τις ενάρξεις και τα φινάλε των επιθεωρήσεων, σαν τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Είχα νομίσει για χρόνια, σχεδόν βεβαιωθεί, ότι το καλοκαιρινό θέατρο της Αθήνας είχε πια χαθεί. Κι εχτες, που πήγα, καθυστερημένα είναι η αλήθεια στο «Αλσος» του Φοίβου, είδα μπροστα μου τα πάντα.