Ναι, ξεκινώ ως αναφορά στο έργο «ΠΑΤΕΡΑΣ» , την προηγούμενη συνεργασία των ΦΛΟΡΙΑΝ ΖΕΛΕΡ (συγγραφέα του θεατρικού και σκηνοθέτη του κινηματογραφικού) και ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΧΑΜΠΤΟΝ που έκανε τη μετάφραση-απόδοση του γαλλικού στα αγγλικά για τη βρετανική Σκηνή και κατέληξαν κι οι δυο με το OSCAR ΣΕΝΑΡΙΟΥ ΕΚ ΔΙΑΣΚΕΥΗΣ που το έγραψαν από κοινού. Και φυσικά με τον προσωπικό ερμηνευτικό θρίαμβο του ΑΝΤΟΝΥ ΧΟΠΚINΣ που επίσης κατέληξε με Oscar, το δεύτερο του.

Η «ΜΑΝΤΑΛΕΝΑ» και το «ΤΑΞΙΔΙ» μπορεί να θεωρούνται οι δυο καλύτερες ταινίες της ΑΛΙΚΗΣ με κριτήρια καλλιτεχνικά-δραματουργικά αλλά οι δυο ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΕΣ της, πάνω στις οποίες φτιάχτηκε το ΕΙΔΩΛΟ που λατρεύτηκε είναι «ΤΟ ΞΥΛΟ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ» κι ετούτη εδώ «Η ΑΛΙΚΗ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ». Και οι δυο που φτιάχνουν το ειδωλο έχουν «γεννήτορες». Και λέγονται ΑΛΕΚΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ και ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Μα την αλήθεια, σχεδόν από το ξεκίνημα της ταινίας, της Νο 5 περιπέτειας του ΙΝΤΙΑΝΑ ΤΖΩΝΣ, σκεφτόμουν αυτό το τραγούδι  του ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ ΚΗΛΑΪΔΟΝΗ , για το «Μικρό Ηρωα» που το είχα πρωτο-ακούσει στην επιθεώρηση του Ελευθερου Θέατρου «ΤΟ ΤΡΑΜ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ»..

Εχει πάει στη «ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ» , είναι η δευτερη ταινία της εκεί, αφότου έφυγε από τον Φίνο, έκανε το ασφαλες πέρασμα στην νέα της  εταιρία με ρόλο μαθήτριας (Χτυποκάρδια στο θρανίο) και τώρα επιχειρεί διεύρυνση των ορίων της. Με το βλέμμα στραμμένο στα θεατρικά ρεπερτόρια προς άντληση θεμάτων ή έργων απευθείας. Για αστικές κομεντί που να είναι και κάτι άλλο.  Το ψάχνει.

Ταινία θέματος, βγαλμένη, ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, από τη ζωή, είναι η ταινία που τιμήθηκε πολλαπλώς στα φετινά ΒΡΑΒΕΙΑ ΙΡΙΣ, της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Το «ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ  ΘΗΜΩΝΙΕΣ» της ΑΣΗΜΙΝΑΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ , εμπνέεται από αυτά που συμβαινουν  αλλά καταφέρνει και βάζει μπροστά την κινηματογραφική επιταγή κι όχι το κήρυγμα.
Κι έτσι, κάτι για το οποίο έχει κατηγορηθεί συχνα-πυκνά ο εγχώριος κινηματογράφος ότι οι σκηνοθέτες του κάνουν ταινίες για τον μικρόκοσμο τους, στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν ισχύει. Καθόλου.

Στο ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ είδος κατά βάση υπάγεται κι από εκεί ξεκινάμε, από το που ανήκει ένα έργο. Το δικαστικό ΕΙΔΟΣ, όμως, περιλαμβάνει και το δικαστικό ΔΡΑΜΑ και το δικαστικό ΘΡΙΛΕΡ, στο βαθμό που  μία δικαστική υπόθεση, ακόμα κι αν δεν έχει φόνο, εξετάζει κρυμμένα μυστικά κι απρόοπτα. Πόσο μάλλον όταν έχει και θάνατο. Είτε εξ ατυχήματος, είτε εκ προθέσεως ή κι εξ αμελείας..

Αυτό ώστε να κατανοούμε τις έννοιες και να μη λέμε άλλ’ αντ’αλλων. Διότι η ταινία, την αποστολή της του αθηναϊκού καλοκαιριού, τη φέρει εις πέρας άνετα.

Δεν το είχε πάρει το μάθημα κι επέμενε. Η μελαχρινή περούκα στο «Καίσαρ και Κλεοπάτρα» που την καθιστούσε αγνώριστη και δεν την αναγνώριζε το κοινό της κι ανάγκασε το έργο να κατέβει σε ενάμιση μήνα, επανελήφθη.  Κι αυτή τη  φορά σε πιο  ακραία επιλογή, χωρίς Μπέρναρντ Σω, Σολομό, Χατζιδάκι, Εγγονόπουλο αλλά σε αμερικάνικο έργο, που δεν έβγαινε απλώς μελαχρινή, έβγαινε και Κινεζούλα. Σε όλο το έργο.

Για την ταινία αυτή του ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ, που είναι από τις κορυφαίες του, θα ξεκινήσω αφηγούμενος μια προσωπική εμπειρία.

Προτάσσω τα δυο τραγούδια ως καθοριστικά για την ταινία αλλά και για το είδωλο ΑΛΙΚΗ στη δημιουργία του οποίου έπαιξε μέγιστο ρόλο ο ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ.

Διότι σημασία έχει ΠΟΙΟΙ ΣΕ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΝ. Ποιοι πιστεύουν σε σένα. Αυτό το επικαλείτο η Αλίκη αλλά δεν ήταν αποκλειστική της πατέντα, ισχύει γενικότερα. Το επικαλείτο, όμως, όταν πήγαινε κανείς να την αμφισβητήσει. Κι εκεί όρεξη να έχεις να αραδιάζεις ονόματα.