Αυτή την περίοδο, η σχέση μου με το σινεμά, διέρχεται μία κρίση. Λεπτομερώς θα μιλήσω για αυτήν στην επόμενη κριτική για τηλεοπτική μίνι σειρά που ετοιμάζω… Αν το κάνω από σήμερα είναι επειδή παρατηρώ μια σύγχυση κι απέναντι στα έργα, αυτά τα όποια έργα κυκλοφορούν, που είναι και πολλά και που δεν ξέρουμε αν θα είχαν λόγο ύπαρξης όλα αυτά στις κινηματογραφικές αίθουσες κι επειδή οι διανομείς ασύστολα αγοράζουν κι ασυλλόγιστα ξε-στοκάρουν και μέσα στο ξερό αδυνατεί να ανθέξει και το όποιο χλωρό.
Από το ξεκίνημα της μίνι σειράς, από την εισαγωγή ακόμα, οι σοφοί γνώστες της δημιουργίας έργων, είχαν παραδώσει τα κλειδιά σε εμάς, που είμαστε λήπτες μηνυμάτων, προς τα πού πιθανόν να κινηθούν. Από την αρχή φαινόταν ότι το έργο ξεκινά με την «Τζόαν Κρώφορντ» κι ότι της δίνει αρκετό χώρο, πολύ περισσότερο, από όσο έδινε στην «Μπέττυ Ντέηβις».
Διότι το «ΠΑΛΙΟ», κάποια στιγμή αργότερα, όταν θα ανακατευτεί με άλλα «παλιά», θα μπορέσει να λειτουργήσει πιο αυτόνομα ως αυτό που πραγματικά ήταν, δηλαδή «ΩΡΑΙΟ» ενώ το «παλιό» του ενεστώτα χρόνου θα έχει αποκτήσει δευτερεύουσα σημασία. Αφού στο μέλλον, όλα τα πριν είναι «παλιά».
Κι όταν λέμε στυλ- ώστε να μη θυμώσει εκεί πάνω που θα βρεθούνε, ο ΣΥΝΤΝΕΥ ΛΙΟΥΜΕΤ που καταριόταν τη λέξη επιμένοντας πολύ σωστά πως ΟΛΟΙ οι σκηνοθέτες έχουν στυλ , ο καθένας το δικό του- εννοώ την πινελιά, το κάτι, εκείνο το απροσδιόριστο που δίνει σε μια ταινία κομψότητα κι υπογραφή. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το ΣΙΝΕΜΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ. Οπότε το στυλ ντύνει και τα είδη.
Στον ελληνικό κινηματογράφο απευθύνεται το ερώτημα του τίτλου, στον ταλαίπωρο ελληνικό κινηματογράφο που ποτέ του δεν τον αγάπησε κανείς. Μόνο κάποιους βαφτισμένους σε auteur αγάπησαν κυκλώματα και παρέες κι ανάλογα με την ισχύ τους, επέβαλαν πρόσωπα όχι όμως κι έργα.
Ένα επεισόδιο μας έμεινε ακόμα- τι θα μπορούσαμε να περιμένουμε;; Τόσο για το ΠΩΣ θα το τελειώσουν όσο και για το τι είδους κορύφωση να του ετοιμάζουν. Διότι κάθε επεισόδιο ήταν και μία ΕΚΠΛΗΞΗ. Οπότε, μας έμεινε η αγωνία του φινάλε.
Ο ΜΑΡΚΟ ΜΠΕΛΟΚΙΟ εμπίπτει στη θεωρία του auteur είτε το έχει κάνει σκοπίμως ο ίδιος είτε τον αντιμετώπισαν ως έτσι. Συζητιέται το όνομα του αλλά λίγοι θα θυμηθούν να αναφέρουν τίτλους έργων του.Ο άνθρωπος , όμως, δεν είναι απατεώνας ούτε άσχετος.
Βρήκα πολλές «ομοιότητες» ανάμεσα στην πολωνική αυτή ταινία και στην αμερικάνικη με την Αννέτ Μπένινγκ. Ιδια αντίληψη, ίδια δομή, ίδια περίπτωση σκηνοθέτη-σεναριογράφου, ίδιες ελαττωματικότητες, ίδιες διακρίσεις..
…Και μας προσφέρει μια εισαγωγή, πριν πέσουν οι τίτλοι αρχής, στην οποία υποκλίνομαι: ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ-ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ του trailerτης ταινίας «ΠΕΝΤΕ ΠΤΩΜΑΤΑ ΧΩΡΙΣ ΚΕΦΑΛΙ» που γύρισε η Τζόαν Κρώφορντ μετά την «Μπέημπυ Τζέην»
«Αμεσο» αντικείμενο εννοώ την ταινία που βλέπουμε. «Έμμεσο» αντικείμενο είναι αυτό από το οποίο προέρχεται η ταινία, αυτό στο οποίο βασίζεται. Κι ο θόρυβος γίνεται περισσότερο γι αυτό και γύρω από αυτό- ως συνήθως.