Δύο είναι οι λόγοι που επικαλέστηκα κάθε άλλο παρά τυχαία το επώνυμο «Ντε Σίκα» δίπλα στο μικρό του όνομα «Φατιχ». Ο ένας είναι αυτός για τα είδη διότι κι ο Ντε Σίκα ήθελε να είναι σκηνοθέτης όπως κι ο Φατίχ και να δοκιμάζει είδη, σε πείσμα εκείνον που τον ηθελαν τυποποιημένο στα κοινωνικά του ’40 και του ‘50 . Ο άλλος και σημαντικότερος λόγος είναι εκείνον το «ανθρώπινο άγγιγμα» για το οποίο έχω γραψει πολλές φορές διότι  ήταν εκείνο που τον καθόριζε. Δεν ήταν μόνο η φτωχογειτονια κι οι άνθρωποι του μόχθου. Ηταν το πως τους προσέγγιζε. Γι αυτό και τα θέματα βρίσκονταν και στη Ρώμη και στη Νάπολι και στο Μιλάνο και καποια στιγμή και στην αριστοκρατική Φεράρα. Διότι «το δικό σου ανθρώπινο άγγιγμα» του είχαν ζητήσει οι παραγωγοί που είχαν αγοράσει τα δικαιωματα του βιβλίου του Τζόρτζιο Μπασάνι «Ο κήπος των Φίντσι Κοντίνι» κι είχε απορήσει κι ο ίδιος θεωρώντας ότι ταίριαζε περισσότερο στον Βισκόντι ή στον Μπολονίνι. ΟΙ παραγωγοί του απάντησαν «Αγοράσαμε τα δικαιώματα γιατι θελαμε ταινία με  το δικό σου ανθρώπινο άγγιγμα κι όχι μια ταινια καλής αισθητικής».

Αυτό το «αγγιγμα» το ανθρωπινο διαθετει κι ο Φατίχ Ακίν και φαινεται σε όλες τις ταινίες

Στη συγκεκριμένη είναι τόσο ξεκάθαρο. Εδώ ο Φατίχ συμπονεί τους Γερμανούς συμπατριώτες στη δυσαρεστη για αυτούς εξελιξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μεσα από τα βιωματα ενός καθηγητή του, στο νησί Αμρουμ του τίτλου, νησί υπαρκτό, γερμανικό, στη Βόρεια Θαλασσα, με παλίρροιες που παιρνουν κι αυτές ενεργό μέρος στη δραση, όχι όμως για σκηνές θεαματοςαλλά για εμπλουτσιμό του ανθρώπινου αγγίγματος και μεσα από το φυσικό γεγονός.

Κι η ταινία μπορεί και κρατα τις αποστάσεις δείχνοντας τους ανθρωπους του πως βιώνουν μια επερχόμενη ήττα, πως νιώθουν δικαιωμένοι εκείνοι που φοβόνταν, πως ερχονται τα πανω κατω κι οι συνειδητοποιήσεις. Μια οικογένεια από το Αμβούργο, εκεί που ζει κι ο Φατιχ, που το σπίτι τους καταστράφηκε στους βομβαρδισμούς και πήραν το δρομο της φυγής και κατεφυγαν σε αυτό το νησί όπου υπάρχει προγονική περιουσία…Όμως οι ντόπιοι τους βλέπουν και σαν ξένους σαν παράταιρους. Και καθώς ο πόλεμος προχωρά στο τέλος του κι η οικογένεια είναι κατά μεγαλο βαθμό φιλοφασιστική, μπαίνουν κι άλλα. Τα οποία εχουν επιπτωσεις στο παιδί, στο μεγαλο γιό, που είναι κι ο στυλοβατης της οικογένειας, με τον πατέρα να πολεμα με τοΓ’ Ραιχ και τη μανα πίσω με δυο παιδιά, ετοιμογεννη στο τρίτο, και με την αδελφή της με την οποία μοιραζονται το πατρικό στο νησί, αλλά διαφωνούν σε πολλα θεματα, και στα ιδεολογικά.

Σε αυτές τις συνθηκες πλάθει τους ανθρώπους και την οικογένεια, την προωρη ενηλικίωση του παιδιού, που χρεωνεται την απορριψη της μανας της φασίστριας όταν δεν δείχνει στιβαρός, με σκηνές διαμαντια, ανθρωπινης εμβαθυνσης αλλά και.. πλάτυνσης, που αναλαμβάνει να αποδείξει στη ανάγκη αλλά και την οικογένεια να θρέψει, όχι με γραφικό τρόπο αλλά με εκείνο το ανθρώπινο αγγιγμα του μεγαλου, που λέγαμε..Οι σκηνές συγκινήσεων είναι πολλές κι είναι ανθολογικές αλλά και υπόγειες. Πάνε κεντητα.. Μία σκηνή που λάτρεψα για την ανθρωινη αντιδραση είναι όταν ο γονεοποιημένος μεγαλος γιός που εχει φροντίσει για την υγεία αλλά και την ιδιοτροπία της μανας που στο μεταξύ έγινε λεχωνα, εφερε στον κόσμο ένα κοριτσάκι, πλακώνει στο ξύλο το μικρότερο αδερφακι του επειδή, μεσα στην πείνα βρήκε το παιδί στο τραπέζι μια φετα λευκου ψωμιού με βούτυρο και μελι και την εφαγε ενώ ο γονεοποιημένος την προοριζε για τη λεχωνα μανα, η οποία την είχε απορρίψει από ανορεξία.. Είναι συγκλονιστική σκηνή στο βάθος που κρύβει.

Κι έχει κι ένα ακόμα προσόν ο Φατιχ που φανερωνεται πολύ εκτυπα σε αυτή την ταινία: Το ΣΕΝΑΡΙΑΚΟ. Πως;  Είναι με τέτοιο τρόπο δομημένη η αφήγηση ώστε κάθε τόσο να σου γεννιούνται σε κάποια σκηνή απορίες. Κι είναι εκπληκτικό πως την ίδια ωρα που σου γεννήθηκε η συγκεκριμένη απορία, έρχεται κι η απάντηση. Αυτό όλο τι δείχνει; Στερεότητα και γνωση της δομής. Να ξέρεις με τι τρόπο να δίνεις στοιχεία λίγο λίγο καθώς χτίζεις το μύθο σου και να βαζεις το θεατή στο παιχνίδι της παρακολούθησης ώστε να εκδηλώσει την απορία του Κι αμεσως να του εχεις ετοιμη εξήγηση, όπως είπα πιο πάνω, και να τον πηγαίνεις παρακάτω ώστε κάπου πιο μετά, σε νεα στοιχεία πιυ τη δίνεις, να εκφράσει παλι μια απορία κι εκεί παλι να του έχεις ετοιμη την απαντηση. Αυτό δείχνει τι σημαίνει πολυδουλεμένο ή καλά δουλεμένο σενάριο!!!

Η διανομήείναι εκπληκτική, ο πιτσιρικάς ο ΓΙΑΣΠΕΡ ΜΠΙΛΕΜΠΕΡΚ είναι τερας λιτης εκφραστικότητας, εκφράζει και το φασιστακι λόγω μάνας, και το αποστασιοποιημένο λόγω καταστασης και το συνειδητοποιημένο  για τη λάος επιλογή αλλά και το επιφορτισμένο με την ευθύνη. Και το πληγωμένο από την πλευρα των συγχωριανων που δεν τον θεωρουν δικό τους, Αμρουμιανό…… Οι λεπτομέρειες κεντούν

Παιζει κι η γνωριμη μας ΝΤΑΙΑΝ ΚΡΟΥΓΚΕΡ στο ρόλο αγροτισσας αντιφασίστριας, η Κρουγκερ στον Φατιχ βρίσκει ρολους που κρυβουν άλλα πραγματα

Κι όλο αυτό ολοκληρωνεται με μια θεϊκη φωτογραφία που εχει συλλαβει την νησιωτική, ατμόσφαιρα του γερμανικού Βορρά