Όλα τα ωραία πράγματα έχουν κάποτε ένα τέλος. Ετσι δεν λένε; Κι είναι και σωστό. Καθώς πακετάρουμε για την αναχώρηση , ήρθε η ώρα να διατυπωθούν μερικές τελευταίες σκέψεις  για τη χώρα αυτή που ήταν ΠΑΝΤΑ σε πρώτο ρόλο στην ΙΣΤΟΡΙΑ, ως αντίπαλο δέος της εκάστοτε πρώτης δύναμης! Οποια κι αν ήταν αυτή. Από τους Τσάρους και το επαναστατικό καθεστώς ίσαμε σήμερα.

Μας το είπαν με το που φτάσαμε. Στο καλωσόρισμα. Στην υποδοχή. «Θα απολαύσετε Τέχνη, Ιστορία και ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΦΑΓΗΤΟ». Ηταν από τα τρία εισηγητικά  «πρέπει». Κι ομολογώ ότι μας ΚΑΤΕΠΛΗΞΕ.

Στη Μόσχα ζήσαμε τις προετοιμασίες. Τόσο για την Εργατική Πρωτομαγιά όσο και για την Επέτειο των 70 χρόνων από το τέλος του Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ- ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ. Το τελευταίο εξακολουθεί να έχει ξεχωριστή σημασία στη σημερινή Ρωσία. Στην Αγία Πετρούπολη έζησα τρεις παρελάσεις. Κι είχαν ξεχωριστό ενδιαφέρον η κάθε μία.

Σε αντίθεση με τη Μόσχα, η Αγία Πετρούπολη διαθέτει «πρώτο επίπεδο»: Αυτό που συναντάμε δηλαδή σε μεγάλες κι ονομαστές  πόλεις του κόσμου, με Ιστορία, Πολιτισμό κι Αξιοθέατα και στις οποίες περνάει καλά ο τουρίστας ή κι ο ταξιδιώτης διότι διαθέτουν αυτό που επαναλαμβάνω ως «πρώτο επίπεδο» το οποίο η Μόσχα αντικαθιστά με βάθος.