Εγραφα τις προάλλες στο φιλμ του Ξαβιέ Ντολάν «Ακριβώς το τέλος του κόσμου» για το ότι ο σκηνοθέτης είναι κι ο μοντέρ της ταινίας του κι ότι η σκηνοθεσία με το μοντάζ γίνονται ένα πράγμα κι αξεδιάλυτο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε αυτή την ελληνική ταινία που θα τη χαρακτήριζα και περίπτωση. Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΚΑΡΙΔΗΣ φανερώνει εξαιρετικές δυνατότητες- καθόλου με τους όρους της επιείκειας που η Τέχνη την επιείκεια δεν τη σηκώνει.