Οι φετινές διακοπές στην Αθήνα πολύ με ωφέλησαν. Διότι μου έδωσαν την ευκαιρία να δω ελληνικά σήριαλ του παρελθόντος, με τα οποία δεν είχα επαφή, διότι στον καιρό τους δεν τα είχα παρακολουθήσει, δεν είχα τον χρόνο.

Είδα αρκετά. Και τα είδα ΟΛΟΚΛΗΡΑ. Αλλωστε αν δεν έχω δει κάτι ολόκληρο, δεν γράφω ποτέ. Μακάρι να μου δοθεί η ευκαιρία να προλάβω να γράψω και για κανένα ακόμα διότι οι ταινίες πληθαίνουν, θα αρχίσει δυναμικά η χειμερινή σαιζόν, θα έρθουν κι οι «Νύχτες πρεμιέρας», παράλληλα κι η Ευρωπαϊκή Ακαδημία και δεν θα μείνει πάλι χρόνος για τέτοιου είδους ενασχόληση. Μετά το «ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΓΓΟΝΟΙ», το σήριαλ που μου κίνησε το ενδιαφέρον να γράψω ήταν αυτό εδώ. Επειδή κι εδώ συναισθάνθηκα μιά αδικία κι επειδή λυπήθηκα που στον ενεστώτα του λόγω φόρτου δεν ασχολήθηκα.

Δεν έχει «επαναλήψεις» μόνο το σινεμά, έχει κι η ΤV. Για τους δικούς της, ποικίλους λόγους… Κι αποφάσισα να δω το «ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΓΓΟΝΟΙ» που δεν το είχα παρακολουθήσει συστηματικά στον ενεστώτα του (όπως και πολλά άλλα σήριαλ) για τον απλούστατο λόγο ότι τότε δεν είχα καιρό.. Τώρα που ξαναμεταδίδεται από το MEGA και το παρακολουθώ, θέλησα να γράψω δύο λόγια διότι θεώρησα ότι αξίζει τον κόπο.

Κι όπως διαβάζετε, στον τίτλο αντί άλλου χαρακτηρισμού πρόταξα τα ονόματα ΠΕΝΤΕ ηθοποιών. Κάποιοι εξ αυτών , ως φυσικά πρόσωπα, δεν βρίσκονται πιά στη ζωή. Το έργο, όμως, είναι που μένει κι επ’ αυτού κρίνονται όλα.