Η Νο 3 , αγαπημένη μου κινηματογραφική κατηγορία , μετά το ΣΕΝΑΡΙΟ και το ΜΟΝΤΑΖ, είναι τα ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ, όπως το έχω δηλώσει πολλές φορές. Κι ο λόγος είναι πως μα αφήνει άναυδο το γεγονός ότι παίρνεις ένα σενάριο κι αρχίζεις να ντύνεις τους ανθρώπους. Τι να φοράνε στην κάθε σκηνή, στην κάθε κατάσταση…Κι όλα σε συνεννόηση με το σκηνοθέτη για το τι είδος πρόκειται και με τον υπεύθυνο σκηνογραφίας ο οποίος ορίζει το χρώμα της ταινίας. Είναι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που μου γεννούσαν από παιδί οι μοδίστρες και οι ράφτες, αυτοί κι αυτές, κυρίως αυτές, που έντυσαν ανθρώπους, γειτονιές, τάξεις, λαούς και χώρες, που φτιάχνουν την αισθητική της καθημερινότητας και της κουλτούρας κάθε λαού, που στην Ιταλία θα πας στη λαϊκή και θα βρείς την πελάτισσα μπροστα στα καφάσια να έχει  πάει με ένα φουστανάκι, αλλά να έχει μια λεπτομέρεια πάνω και να την κάνει μια άλλη.. Αυτές κι αυτούς που έφαγαν τη ζωή τους με μια βελόνα χωρίς απολαβές, ειμή μόνο όσοι καταπιάστηκαν με την υψηλή ραπτική. Το βρίσκω άδικο για μια τεράστια καστα, για τους ΕΝΥΜΑΤΟΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ , τη φαντασία τους, την αισθητική τους και το πως έντυσαν τον κόσμο. Και θα τιμώ την Ντένη Βαχλιώτη που μου είπε πριν από δεκαετίες πολλές τη φράση-ορισμού του ρούχου «Το ρούχο είναι η κοινωνική μας φόρμα» Δίνω τις διαστασεις τις κοινωνικές όπως μου το ορίζει η ιταλική επιρροή μου επειδη μπαίνω στο ψητό κι ορίζω το πρίσμα, γυρω από τα κοστούμια.