…αλλά, τι να το κάνεις; Με τόση ασυδοσία στην έξοδο ταινιών, ποιος προλαβαίνει να τα δει;
Ή… Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΛΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΣΑΙΖΟΝ- Θα μπορούσα να είχα βάλει κι αυτό τον χαρακτηρισμό δίπλα στον τίτλο , όμως προτίμησα να το προσωποποιήσω και να το στρέψω όλο πάνω στον Μελ διότι θεωρώ ότι όλο αυτό είναι δική του υπόθεση.
Καλά τα Mojitos και το πρώτο στέκι που έκανε διάσημο ο Χεμινγουέι για την πρώτη σου νύχτα στην Αβάνα. Όμως τι θα κάνεις στην πρώτη μέρα κι από πού θα αρχίσεις; Πριν νυχτώσει και πάλι και πάρεις σβάρνα τα επόμενα στέκια του Χεμινγουέι αλλά και της ίδιας της πόλης που συνδυάζει όλα αυτά που ανακαλύπτεις ότι συνδυάζει και που θεωρητικά μπορεί και να μην πολυταιριάζουν μεταξύ τους. Ειδικά, αν έχεις στο μυαλό στερεότυπα και δεν βλέπεις αυτό που ισχύει μπροστά σου αλλά εκείνο που είχες στο μυαλό σου πριν από το ταξίδι κι εξακολουθείς να λές ότι το «βλέπεις».
Για την ταινία του ΟΛΙΒΕΡ ΣΤΟΟΥΝ ο λόγος για την οποία καθυστέρησα να γράψω, ακριβώς επειδή ελκύει! Στο ξεκίνημα της , η ουρά στο ταμείο του κινηματογράφου έστριβε ως την διπλανή πολυκατοικία και δεν μπόρεσα να μπω (διότι πηγαίνω ως κανονικός θνητός στα σινεμά), ύστερα έφυγα για Θεσσαλονίκη κι όταν επέστρεψα από το Φεστιβάλ, η ταινία βρισκόταν στη δεύτερη εβδομάδα της κι ο ίδιος κινηματογράφος ήταν πάλι τιγκαρισμένος και δεν βρήκα την αναπαυτική θέση που ήθελα, ωστόσο την είδα.
Πολύ ιδιαίτερη και πρωτότυπη ως ένα βαθμό ταινία είναι το «ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ» του νεαρού Ιρανού σκηνοθέτη ΜΠΑΜΠΑΚ ΑΝΒΑΡΙ κι ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως διεκδικεί θέση στην πεντάδα του ξενόγλωσσου ΟΣΚΑΡ ως εκπρόσωπος του…. ΗΝΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ.
Ο «Λογιστής», που συνεχίζει ακάθεκτος στις αίθουσες, διαθέτει ΕΥΡΗΜΑ κι αυτό τον κάνει διαφορετικό από άλλες ταινίες του ψυχαγωγικού σινεμά που έχουμε δει μέχρι τώρα.
Το νυχτέρι στην Αβάνα ξεκινά από την «BODEGUITA DEL MEDIO», «La bodeguita del medio», την «αποθηκούλα (ή την..."ταβερνούλα") στη μέση του δρόμου». ΚΙ είναι αφετηρία πολλαπλή. Από τη μια σε οδηγεί στα νυχτοπερπατήματα της κουβανικής πρωτεύουσας κι από την άλλη σε πάει κατευθείαν στον ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΙ, που γίνεται νυχτερινός (αν θέλεις και ημερήσιος) οδηγός σου. Και βέβαια και στο ΜΟΧΙΤΟ.
Και για του λόγου το αληθές, σε σχέση με όσα έγραφα σε προηγούμενη ανταπόκριση από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ότι δηλαδή είναι κινηματογραφική γιορτή αλλά όχι και Φεστιβάλ, ιδού η «SIERANEVADA» που παίχτηκε στο Φεστιβάλ και σε δύο μέρες κυκλοφόρησε στην Αθήνα.
Εγραφα λοιπόν στην πρώτη ανταπόκριση από Θεσσαλονίκη πως από την ώρα που το Φεστιβάλ έγινε διεθνές έχει να αντιμετωπίσει το γεγονός πως προηγούνται χίλια και βάλε Φεστιβάλ που διεξάγονται σε όλο τον κόσμο. Οπότε , τι να περισσέψει για εδώ;
Με ελληνικά φιλμ θα ξεκίναγα τη σύντομη παραμονή μου στη Θεσσαλονίκη επί τη ευκαιρία του 57ου (διεθνούς πιά) Φεστιβάλ Κινηματογράφου.