Το ερώτημα τίθεται εύλογα επειδή στις δηλώσεις μπορεί να  ισχυρίζονται ότι πρόκειται για το μιούζικαλ,  που έγινε για το θέατρο στο 1992 και βασιζόταν στην ταινία του Εκτορ Μπαμπένκο και κυρίως, ΚΥΡΙΩΣ, το τονίζω εδώ το «κυρίως» στο βιβλίο του Μανουέλ Πουιγκ. Από το οποίο , άλλωστε, είχε προκύψει κι η ταινία.

Είναι απίστευτα χαρούμενη ταινία η «NOUVELLE VAGUE», η οποία  στις προθέσεις της είναι πολύ σοβαρή (προσέξετε το  περι προθέσεων: η ταινία λέω, όχι ο δημιουργος-και θα καταλάβετε παρακάτω)

Με συγκίνησε πάρα πολύ αυτή η νιόβγαλτη ταινία του ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ, το έργο του οποίου θαυμάζω και θαυμάζω και τον ίδιο και για ένα πρόσθετο λόγο: Ότι δεν μένει επαναπαυμένος. Γλύτωσε από την τυποποίηση του να είναι ο «Τούρκος της Γερμανίας» με θέματα κι ανθρωπους αποκλειστικά από τα μέρη καταγωγής του. Μεγάλωσε, εξελίχθηκε κι ωρίμασε σε ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ. Τον αφορούν κι οι Γερμανοί, με τους οποίους μεγάλωσε και ζει, τον αφορά κι η παγκοσμιότητα, τον αφορούν ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΔΗ. Αυτό κι αν του εκτιμώ, το ότι θέλει να δοκιμάζεται στα είδη ως σκηνοθέτης. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε αυτή την αναζήτηση διακαώς

Καταρχάς, θα ξεκινήσω από τον τίτλο και θα δηλώσω ευθαρσως και για πολλοστή φορά ότι ΔΙΑΦΩΝΩ ΚΑΘΕΤΑ με τίτλους αυτού του είδους Μακρυνάρια και σε ξένη γλωσσα. Η υποτίμηση των ελληνικων αλλά και κάθε τι άλλου πλην των αγγλικων. Διότι ακόμα και σε γαλλικά ή ιταλικά φιλμ προστρέχουν στους αγγλικούς τίτλους του IMDB κι από εκεί αντλούν. Η αλλαγή τίτλου (κι όχι μεταφραση φυσικά, όπως εξακολουθούν να νομίζουν ορισμένοι..) είναι ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ είτε αφορα σε ταινίες είτε σε θεατρικά είτε σε μυθιστορήματα κι εκδόσεις. Κι η λογική είναι πως σε κάθε έργο  , σε καθε χωρα του κόσμου, δεν λειτουργει ο πρωτοτυπος τίτλος. ΚΙ ο τίτλος ΚΡΙΝΕΤΑΙ με ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΤΙΤΛΟΥ κι όχι του ολοκληρωμένου έργου. Είναι τίτλος επικοινωνίας. Στην Ιταλια, ενπαση περιπτώσει δεν ξερουν «Πολίτη Κέιν» ξερουν αντ’ αυτού το «Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΞΟΥΣΙΑ» όπως κυκλοφορησε το φιλμ στα ιταλικά. Στη δε Γαλλία οφείλουμε τις μεταφράσεις γαλλικών τίτλων που τους πήραμε από αυτην και δεν εχουν σχέση με το πρωτοτυπο τους , όπως «το  τραίνο θα σφυριξει τρεις φορές, το «Οσο υπαρχουν ανθρωποι», «Η μελωδία της ευτυχίας» - είναι οι γαλλικοί τίτλοι αυτων των ταινιών. Για να μην πούμε για το θέατρο και τις μεταφράσεις με τις οποίες έπαιξε ο ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ, καθηγητής των Αγγλικών ως επίσημη επαγγελματική ιδιότητα, το «Λεωφορείον ο ποθος» ή την «Λυσσασμένη γατα» (αν κι αυτην, τελικά, την ανέβασε ο Μυρατ) που οι πρωτοτυποι τίτλοι ήταν εντελως διαφορετικοί. Μέχρι το μεταφορικό μεσον αλλαζε και μετετρψε το «τραμ» του αγγλικού σε «λεωφορείο» ώστε να ακούγεται ποιητικά στην ελληνική απόδοση. Ο Κουν όμως ήταν γνωστης κι ήξερε τα περί τιτλου και τι ο τιτλος σημαίνει κι όχι να το μεταφρασει αυτολεξεί από τα αγγλικά ή να το παίξει με τον αγγλικό απευθείας (αν και το εκανε μια φορά στο «Αμέρικα Ούρα» , χρησιμοποιώντας, όμως, την ελληνική αλφάβητο κι όχι την αγγλική, τη λατινική, κι όλοι οσοι ασχολούνται με τα έργα,  ενδιαφερονταν να ερεθίσουν το θεατή, προβάλλοντας, δια του τίτλου, το πνευμα….Την εδώ ταινία , που θα μπορούσε άνετα να εχει πάρει ως ελληνικό τίτλο «ΣΠΡΙΝΓΚΣΤΗΝ» είτε με ελληνικά είτε λατινικα γραμματα, την εμποδίζει ο τίτλος να επικοινωνήσει. Πέραν κάποιων φαν του βιογραφουμενου ειδωλου.

Αυτό που έγινε με την επιθεώρηση των ΑΛΕΚΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ-ΔΗΜΗΤΡΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΔΗ και μουσική ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΥ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΔΗ, στο «Ιδρυμα Σταυρος Νιάρχος», στη «Λυρική», ήταν από τις μεγαλύτερες ψυχαγωγικές και πνευματικές αλλά και συναισθηματικές χαρές, που έχω δοκιμάσει

Ψάχνεται ακόμα ο ΛΟΥΚΑ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΙΝΙΟ, δεν το έχει βρει ακόμα αυτό που αναζητεί, ας τον παρακολουθήσουμε λοιπόν στο ταξίδι. Βεβαια οι Εργοκεντρικοί κρίνουμε από τα έργα την κάθε διαδρομή.

Η τωρινή σταση του ταξιδιού που λέγεται «ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ» δείχνει ακριβως τη θολούρα της αναζήτησης, το τι είδους ψάξιμο και προς ποια κατεύθυνση.

Τονίζω το «κινηματογραφική αξία» διότι σε αυτές τις περιπτώσεις τολμώ να ομολογήσω ότι με διακατέχει μια επιφυλακτικότητα, όσον αφορά Φεστιβάλ ,κυρίως του Βερολίνου όπου το σύμπτωμα οργιάζει κι η καλλιτεχνική αξία προσπερνάται και μένει το συναίσθημα απέναντι στον ταλαιπωρημένο από το καθεστως της πατρίδας του σκηνοθέτη. Βεβαια στις Κάνες είναι πιο προσεκτικοί..

Είναι εκπληκτικό αυτό που συμβαίνει με τον ΝΤΟΥΕΗΝΙ ΤΖΟΝΣΟΝ σε αυτή την ταινία που έρχεται για μυριοστή φορά να επιβεβαιώσει το δόγμα: «ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΡΟΛΟΣ». Ότι στο ρόλο επάνω θα κριθεί ο ηθοποιός, εκεί θα φανεί ποιος είναι και ποιος όχι.

Είναι πολύ συγκινητική η ιταλική ταινία «ΜΠΕΡΛΝΓΚΟΥΕΡ: Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΠΙΔΑ» μια και καταφέρνει να φέρει εις πέρας αυτός που μας το δείχνει ΄τι είχε ως πρόθεση: Την προσέγγιση του ηγέτη της Ιταλικής Αριστεράς Ενρικο Μπερλινγκουέρ, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, μόλις στα 62 του χρόνια, πάνω στην ακμή του, μέσα από την ανθρώπινη διάσταση. Είναι σαφείς οι καταβολές τύπου Βιττοριο Ντε Σίκα, όταν του συζητούσαν για μια ταινία και του έλεγαν «θελουμε το δικό σου ανθρώπινο άγγιγμα»

Ναι, είναι ένας θρίαμβος που για τους ποιητοκεντρικούς θα στραφεί όλο στον δημιουργό ΠΟΛ ΤΟΜΑΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ, διότι είναι πράγματι η καλύτερη μέχρι τώρα δουλειά του, η πιο ώριμη, η πιο περίτεχνη κι η πιο εξελιγμένη σκηνοθετικά σε συνάρτηση απολυτη με το σεναριο…Μα είναι κι ένας θρίαμβος επί του έργου, αν καθίσουμε να δούμε ΤΟ ΕΡΓΟ, που έχει φτιάξει ο Πολ Τόμας Αντερσον, με κριτήρια καθαρώς εργοκεντρικά, και ,ναι, πρόκειται για θρίαμβο