Επειδή, τελικό ζητούμενο για τον αναγνώστη-εν δυνάμει θεατή είναι αυτό! Από κει και πέρα, όμως, η κριτική είναι λόγος και σκέψη, που βάζει θέματα προς συζήτηση, και δεν είναι αστεράκια ούτε αριθμοί. Συνεπώς, θα πω και πράγματα παρακάτω που μπορεί να κάνουν την ταινία να φαίνεται πιο… «macchiata», λίγο πιο….. λεκιασμένη. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλή ταινία. Γι αυτό και το ξεκαθαρίζω από την εισαγωγή.
Η ταινία είναι παλιότερη. Την είχα δει στη Ρώμη, στη «Sala Barberini» τον Ιανουάριο του 2011. Τότε είχε βγει στα σινεμά κι ήταν η διετία 2011-2012 που είχα γίνει «μόνιμος κάτοικος» της Αιώνιας Πόλης.
Θεωρητικά επρόκειτο για το τελευταίο επεισόδιο, όμως, συμφώνως με ό,τι διαβάζω, έπεται ένα ακόμα το οποίο δεν είναι ακριβώς 11ο επεισόδιο, όπως λένε, αλλά το δεύτερο μέρος του 10ου επεισοδίου. Οπότε απομένει για κριτική κι ένα υπόλοιπο.
Κι είναι καταπληκτικό αυτό που συμβαίνει με την παράδοση όπου η ιταλική κωμωδία έχει το ξεχωριστό εκείνο να μιλά ως καθαρόαιμη κωμωδία κι από κάτω να κρύβει ανελέητη σάτιρα, αλύπητη αυτοκριτική άνευ προηγουμένου. Και σε κάνει να λυπάσαι, τουλάχιστον εμένα προσωπικά, που η Ελλάδα απομακρύνθηκε -σχεδόν αποκόπηκε- από την κωμωδία ως είδος εδώ και 45 ίσως και παραπάνω χρόνια με μόνη φωτεινή εξαίρεση τον Νίκο Περράκη.
Κι η ισπανική αυτή ταινία το διαθέτει. Κι ας μην είναι «ταινία σεναρίου» έτσι όπως τις παρερμηνεύουν πολλοί. Διότι εκτός των άλλων, έχουμε πρώτη δουλειά σκηνοθέτη, του ΡΑΟΥΛ ΑΛΕ’ΒΑΡΟ κι αξίζει να παρακολουθήσει κανείς πως ο πρωτοεμφανιζόμενος στη σκηνοθεσία μεγάλου μήκους ελέγχει κι οργανώνει το υλικό του ΑΦΟΥ, ΟΜΩΣ, ΠΡΩΤΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙ (ο θεατής) ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ.
Για το προτελευταίο επεισόδιο κράτησαν το κομμάτι της ατομικής βόμβας, το οποίο, όπως φαίνεται θα συναντήσουμε ξανά και στο 10ο επεισόδιο , το οποίο, δεν πρέπει να είναι το τελευταίο διότι διαβάζω πως υπάρχει κι ένα ακόμα που ονομάζεται «final chapter».
Ειδάλλως, έχει όλα τα στοιχεία μιάς παραδοσιακής , εξωτικής χολυγουντιανής περιπέτειας, κυρίως του παλιού Χόλυγουντ, όπου φυλές στο Νότιο Ειρηνικό βρίσκονται σε διαμάχη μεταξύ τους κι ο ΤΖΩΝ ΧΟΛ με την ΝΤΟΡΟΘΥ ΛΑΜΟΥΡ (που έγραψαν κάποτε Ιστορία ως εξωτικό ζευγάρι- σήμερα τους θυμούνται λίγοι) ερωτεύονται αλά Ρωμαίος και Ιουλιέτα.
Εννοείται πως το φιλμ αυτό το έχω δει τον αμέτρητο και το επισκέφτηκα ξανά. Για μια ακόμα φορά λάτρεψα τη ΡΟΜΜΥ ΣΝΑΙΝΤΕΡ και κατέληξα οριστικά ότι είναι η καλύτερη ταινία του ΑΝΤΡΕΙ ΖΟΥΛΑΦΣΚΙ ο οποίος εδώ βρίσκεται πραγματικά σε μεγάλη φόρμα, στο απόγειο των δυνατοτήτων του και της προσωπικής υπογραφής.
Το 8ο επεισόδιο ήταν εξαιρετικό. Κι είναι εξαιρετικό επειδή είναι για χάζεμα και για μάθημα η έννοια της σεναριακής κλιμάκωσης. Κι όταν αυτά είναι για «χάζεμα» ή για «μάθημα» πάνε κι ακουμπάνε στον θεατή τον οποίο τον μεθάνε, τον ενθουσιάζουν, τον καθηλώνουν. Τότε μιλάμε για ΕΠΙΤΥΧΙΑ.
Το καλοκαίρι ενεργοποιεί κι ο PANTIMO.GR την Β’ Προβολή του για κάποια έργα που «χάθηκαν» στη λαίλαπα της πληθώρας και τα οποία έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τη «σωρεία» των θερινών. Ένα από αυτά είναι το «ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ», που ως , σχεδόν, αυτολεξεί μετάφραση αφαιρεί από τη δυναμική της ταινίας.