Κι άλλαξαν τα ΕΙΔΗ, και τα ΑΝΑΝΈΩΣΑΝ. Αυτά, στο μεγάλο σινεμά των 70ς, που βγαίνουν τα καινούργια παλικάρια κι ένα από αυτά είναι ο ΓΟΥΙΛΙΑΜ ΦΡΗΝΤΚΙΝ.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κι ως ένα βαθμό υποδειγματική η ταινία αυτή του Ισπανού ΑΛΜΠΕΡΤΟ ΡΟΝΤΡΙΓΚΕΖ, που είχε αρέσει στην Ελλάδα «Το μικρό νησί» του. Γίνεται υποδειγματική στον τρόπο κινηματογραφικής διαχείρισης ενός γεγονότος και στο πως μέσα στο γεγονός γίνονται ενέσεις μυθοπλασίας και πως καταλήγει το γεγονός να είναι κανονικό κινηματογραφκό σενάριο.
Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της ταινίας αυτής που είναι η καλύτερη από τις τρεις «ενδιάμεσες» που γύρισε η ΡΕΝΑ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ στην «Καραγιάννης-Καρατζόπουλος» πριν επιστρέψει στο Φίνο.
Θα μπορούσε το άρθρο να τιτλοφορηθεί «Η «ΚΛΕΜΜΕΝΗ EYTYXIA» ΤΗΣ ΤΖΕΝΗΣ». Διότι υπήρχε ένα φιλμ του 1946-47, το «Stolen life» (στον ελληνικό τίτλο η λέξη «ζωή» του ξένου αντικαταστάθηκε με την «ευτυχία») με την ΜΠΕΤΤΥ ΝΤΕΗΒΙΣ και τον ΓΚΛΕΝ ΦΟΡΝΤ, με ηρωίδες δυο δίδυμες αδελφές που ερωτεύονται τον ίδιο άντρα.
Εχει συγγένειες η κωμωδία αυτή με «Το σωφεράκι». Μόνο που η εν λόγω του ΝΙΚΟΥ ΤΣΙΦΟΡΟΥ είναι αυτή που προηγήθηκε έναντι της άλλης του Γιώργου Τζαβέλλα, χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτε περισσότερο πέρα από τη μελέτη ενός είδους και μιας εποχής.
Αυτό ήταν το εκπληκτικό που είχε συμβεί με την ΩΝΤΡΕΫ ΧΕΠΜΠΟΡΝ σε αυτή την ταινία κι έτσι εκτινάχθηκε με τη μία στους Εφτά Ουρανούς. Μπόρεσε να είναι από τη μια η Πριγκίπισσα , όπως την όριζε το σενάριο, κι από την άλλη, να πάρει πάνω της τη νέα εποχή και να γίνει το κορίτσι του ’50, να φτιάξει ένα πρότυπο, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΡΟΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ, κι όχι αυθαίρετα, με το οποίο ταυτίστηκαν τα κορίτσια του 50 σε όλη την υφήλιο, στο νέο τύπο κοπέλας που γεννιόταν, στη νέα εποχή, αμέσως μετά τον πόλεμο, που ξεκίναγε η αποκατάσταση….
Είναι μια ταινία που όταν θέλω να μιλήσω για αυτήν, με κάνει να αισθάνομαι κουραστικός, σχολαστικός. Διότι αυτά που θαυμάζω πάνω της με σπρώχνουν στις εξειδικεύσεις και να μιλήσω τη γλώσσα τους.
Πάμε πίσω στο 1946. Νοερά ας ταξιδέψουμε. Είναι κάτι που το κάνω σε κάθε φιλμ, σε κάθε θεατρικό έργο, σε κάθε μυθιστόρημα, σε κάθε ανάγνωσμα. Μεταφέρομαι με το νου στην εποχή που γράφτηκε ή που γυρίστηκε και προσπαθώ να επικοινωνήσω με ένα βαθύτερο τρόπο με τα έργα χάρη στη βοήθεια που μου παρέχουν τα γενέθλια. Αυτό με βοηθά να τα αντιλαμβάνομαι καλύτερα. Και προσπαθώ να μεταδίδω αυτές τις πληροφορίες και στους αναγνώστες-θεατές διότι έτσι θα αντιληφθούν καλύτερα τί σήμανε ένα έργο στον Ενεστώτα του παρά στο τι λένε κάποιοι μετά από χρόνια που ασχολήθηκαν με αυτό, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη ΧΡΟΝΟ και ΤΟΠΟ, τις ΒΑΣΕΙΣ των ΡΙΖΩΝ για τα ΕΡΓΑ.
Το να αρχίσουμε να λέμε για την «Barbie» ποιος ο λόγος να ασχοληθούν μαζί της, δεν είναι ερώτηση της κριτικής αλλά της λογοκρισίας. Δεν υπάρχει [περιορισμός ούτε στα θέματα. Με ό,τι επιθυμεί ,ασχολείται ο καθένας. Και το κάθε έργο κρίνεται με βάση την καλλιτεχνική διαχείριση του θέματος, αναλόγως, φυσικά, με το Είδος.
Είναι τα τρία βασικά στοιχεία συνύπαρξης που δίνουν την ΠΝΟΗ σε αυτή την ταινία, κι ας είναι απροσδιόριστη.