ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ και ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ πάνε φέτος μαζί, ως ενιαίο πακέτο, όπως είχα τονίσει στην Ανάλυση της δεύτερης. Η απόλυτη ταύτιση 5άδας σε δυο κατηγορίες- και μάλιστα σχετιζόμενες άμεσα. Αυτό σημαίνει – επαναλαμβάνω κι εδώ-πως οι δύο τομείς «Οψης» των Ταινιών θεωρούν τις 5 συγκεκριμένες ταινίες ότι είναι αυτές που ξεχώρισαν αδιαπραγμάτευτα για την όψη τους, τη εικόνα τους.
Φέτος, συμβαίνει κάτι πολύ ενδιαφέρον , που αξίζει προσοχής και μελέτης: Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΤΑΥΤΙΣΗ της ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΚΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ με τη ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ. Οι 5άδες και των δύο Ειδικοτήτων είναι πλήρως ταυτισμένες.
Με το ΜΑΚΙΓΙΑΖ και τις ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ ξεκινάμε τη φετινή διαδρομή μας, μια κατηγορία που μας βάζει ήπια στη διεξαγωγή της κούρσας αυτής.
Είναι πολύ γοητευτική, είναι ΑΠΕΙΡΩΣ γοητευτική, η νέα ταινία του ΓΚΙΓΙΕΡΜΟ ΝΤΕΛ ΤΟΡΟ, η οποία είναι remake παλιού φιλμ νουάρ του 1947
Τα πρώτα που θα σταθώ είναι η απόλυτη υπεροχή της ΤΖΕΗΝ ΚΑΜΠΙΟΝ με την «ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ» και τις 12 υποψηφιότητες που κυμαίνονται σε όλα τα επίπεδα. Από Ταινία-Σκηνοθεσία – Σενάριο ως Μοντάζ και Ηχο , και μεσολαβούν και 4 ερμηνείες. Το δεύτερο είναι ότι το αμέσως επόμενο «DUNE» ναι μεν με 10 αλλά δεν το αναγνωρισαν οι ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΣ. Μένει εκτός σκηνοθεσίας.
Αυτή είναι η ΛΙΣΤΑ με ΟΛΕΣ τις ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ. Το κειμενο με τις αναλύσεις και τις εκτιμήσεις θα το δείτε σε παρακείμενη ανάρτηση
Αν κι έχει γερμανικό θέμα, η ΑΥΣΤΡΙΑ είναι αυτή που το «τρέχει» στις διεθνείς εκδηλώσεις του, άλλωστε ο σκηνοθέτης και συν-σεναριογράφος του φιλμ, ο ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΜΑΪΖΕ, είναι Αυστριακός (στο σενάριο συνεργάζεται ο ΤΟΜΑΣ ΡΑΪΝΤΕΡ, επίσης Αυστριακός) κι υπό αυτή τη σημαία περιμένει να δει αν θα μπει και στην 5άδα του ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΣΚΑΡ μια και επί του παρόντος έχει αναγνωριστεί στη short list των 15 που ξεχώρισαν.
Εχουμε πει ότι τα BAFTA ενδιαφέρονται να παίζουν περισσότερο στο οσκαρικό κινηματογραφικό γήπεδο, παρά στο βρετανικό. Εν τούτοις, φέτος στις υποψηφιότητες τους διαπιστώνουμε και κάποιες σημαντικές διαφοροποιήσεις ενώ από πλευράς οσκαρικής αξίζει να επισημανθούν τρία πράγματα: Το ένα αφορά στο σαφές προβάδισμα πλέον της ΛΑΙΔΗ ΓΚΑΓΚΑ για τον «Οίκο Gucci», τη στιγμή που ΑΠΕΚΛΕΙΣΑΝ από τις υποψηφιότητες και τις τρεις φερόμενες ως αντιπάλους της, την Τζέσικα Τσαστέιν, την Νικόλ Κίντμαν και την διαρκώς φθίνουσα Κρίστεν Στιουαρτ την οποία απέκλεισε και το Σωματείο Ηθοποιών.
Η συγκυρία – ή μήπως η ..Μοίρα:- θέλησε να δω με αυτή η τη σειρά, το ένα κατόπιν του άλλου, το «BELFAST» του ΚΕΝΕΘ ΜΠΡΑΝΑ και την «ΠΙΤΣΑ ΓΛΥΚΟΡΙΖΑ» του ΠΩΛ ΤΟΜΑΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ. Και να βάλω και τις κριτικές τους, τη μία δίπλα στην άλλη και να βροντοφωνάξω με όλο τον ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟ που με διακατέχει, για το ΄΄ότι από την ίδια περίοδο, σε δυο διαφορετικά σημεία του κόσμου, στο Μπέλφαστ της Βορείου Ιρλανδίας και στο San Fernando Valley της Καλιφόρνιας , δύο καλλιτέχνες μεταπλάθουν το βίωμα σε Τέχνη με εντελώς διαφορετικό τρόπο και με εντελώς διαφορετικό σεναριακό υλικό. Το οποίο έχει να κάνει με τα εντελώς διαφορετικά βιώματα. Του καθενός.
Ταινία βιωμάτων και παιδικών αναμνήσεων είναι στην ουσία αυτό το «BELFAST», με το οποίο διεκδικεί «δάφνες» ο ΚΕΝΕΘ ΜΠΡΑΝΑ: Σκηνοθέτη, Σεναριογράφου, Δημιουργού (δεν συμμετέχει ως ηθοποιός)