Για τον ΚΛΙΝΤ ΗΣΤΓΟΥΝΤ και το πως κάνει ταινίες και το ποιά είναι η βαθιά του σχέση με το σινεμά, τα έχω πει πολλές φορές και κάθε φορά έχω την αίσθηση ότι επαναλαμβάνομαι…
… Κι αυτή η συγκίνηση, μοιράζει τους «fan» στα δύο: Σε εκείνους που θέλουν το παλικάρι τους να παραμένει αλώβητο, μακριά από συγκινήσεις και συναισθηματισμούς και να είναι μονίμως στο «απίκο» για δράση και για γυναικείες αγκαλιές και στους άλλους που επειδή αγάπησαν τον ΤΖΕΗΜΣ ΜΠΟΝΤ ως ήρωα 60ετίας, γουστάρουν να το δουν κι άνθρωπο δικό τους, με τις ευάλωτες, συναισθηματικές πλευρές του.
Ο ΑΣΓΚΑΡ ΦΑΡΑΝΤΙ, ο παγκόσμια αναγνωρισμένος Ιρανός σκηνοθέτης ΚΑΙ ΣΕΝΑΡΙΟΓΡΑΦΟΣ, κάτοχος δύο Ξενόγλωσσων (Διεθνών) Οσκαρ, έχει φτιάξει σχολή στο ιρανικό σινεμά, όπως διαπιστώνω. Μια σχολή, με κοινωνικά θέματα που περνάνε μέσα από προσωπικά δράματα και γύρω τους αναπνέει ο ρεαλισμός με αναδημιουργικές παρεμβάσεις. Το «ΜΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΟΥ ΜΑΪΟΥ» είναι ταινία ενός τέτοιου «μαθητή», του ΒΑΧΙΝΤ ΖΑΛΙΛΒΑΝΤ, είναι ντεμπούτο, βέβαια στο σενάριο δεν είναι βιρτουόζος στο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ (τονίζω τη λέξη «αποτέλεσμα»), σε αντίθεση με τον «δάσκαλο», παρόλο- κι αυτό τον τιμά!- έχει δύο σεναριογραφους για συνεργάτες, όπου συμμετέχει κι ο ίδιος.
Και δημιουργός αυτής, ο ΑΛΜΠΕΡ ΝΤΥΠΟΝΤΕΛ, ηθοποιός-σκηνοθέτης-σεναριογράφος, δηλαδή ένας πλήρης «auteur» αλλά δεν λαμβάνεται υπόψη ως τέτοιος από τους aurer-ιστές…..
Σκέφθηκα την «επανεκκίνηση» της σειράς να την κάνω μέσα από το PANTIMO.GR, έτσι για να του δώσω μεγαλύτερη επισημότητα…
Διότι κατά τα άλλα, τη διάδραση δεν μπορώ να την κάνω μέσα από το blog, για λόγους και πρακτικούς αλλά κι αισθητικούς μα κι ως αμεσότητα, αφετέρου στο PANTIMO.GR δεν μπορεί να γίνει κριτική σειρών αν δεν έχουν ολοκληρωθεί.
Μαθητής είναι η ΔΑΝΙΑ, το ΣΙΝΕΜΑ της δηλαδή, Δάσκαλος είναι το ΧΟΛΥΓΟΥΝΤ
Δύο είναι οι βασικές παράμετροι βάσει των οποίων θέλω να μιλήσω για αυτή την ταινία. Γι αυτό και τις όρισα κι ως τίτλο της Κριτικής.
Άλλη μια ΕΠΑΝΑΛΗΨΗ που αξίζει ξεχωριστής αναφοράς. Για ένα έργο σπάνιο, για μια εικόνα του ΣΟΒΙΕΤΙΚΟΥ Κινηματογράφου που αξίζει να γνωρίζουμε.. Για αυτόν τον αρκετά παρεξηγημένο κινηματογράφο, ο οποίος γέννησε μεγάλους σκηνοθέτες και μεγάλα έργα, ωστόσο με ευθύνη ενίοτε και των ίδιων των Σοβιετικών, προς τα έξω, προς τον έξω κόσμο, έστελνε άλλο μήνυμα. Άλλη εικόνα, άλλη εντύπωση…
Πολύ δυνατή ταινία αυτή η ΟΥΚΡΑΝΙΚΗ, η οποία είναι κι ωραία σκηνοθετημένη ώστε τα συναισθήματα, που είναι και το περιεχόμενο (η ΔΙΑΝΟΙΑ, που λέει κι ο Φιλόσοφος), να βγαίνουν ανάγλυφα και να γίνονται κινηματογραφική εικόνα.
Το οποίο υπογράφει ο ΛΕΟ ΚΑΡΑΞ και ξαφνιάζει όλο αυτό. Επειδή έρχεται από αλλού..