Τα μυθιστορήματα της ΑΓΚΑΘΑ ΚΡΙΣΤΙ, της Πρωθιέρειας της αστυνομικής λογοτεχνίας, δεν έχουν ευτυχήσει ιδιαιτέρως στον κινηματογράφο. Όμως κι οι πιο μέτριες αποδόσεις τους , για το θεατή καταλήγουν πάντα «συμπαθητικές» επειδή, αν μη τι άλλο, υπάρχει πάντα ο ΑΙΝΙΓΜΑ έτσι περίτεχνα όπως το πλέκει η ΜΕΓΑΛΗ, κι ο θεατής αν μη τι άλλο, την ώρα του την έχει «σκοτώσει», προσπαθώντας να «λύσει» το αίνιγμα» που του έβαλε η Αγκαθα.

Ο «ΓΙΓΑΝΤΑΣ» αυτό υποδηλώνει όχι ως εξαίρεση αλλά ως μέρος ενός συνόλου παραγωγής. Τιμήθηκε με ΔΕΚΑ βραβεία ΓΚΟΓΙΑ, τα περισσότερα που κέρδισε ισπανική ταινία στην απονομή του 2018, όμως σε αυτή την δεκάδα δεν περιλαμβάνονταν ούτε η Καλύτερη Ταινία», ούτε η «Σκηνοθεσία» . Κι αυτό κάτι σημαίνει.

Στον τίτλο επιχειρώ να τονίσω την «ταυτότητα» της ταινίας κι αν γίνει αντιληπτό ότι η αξία της είναι καθαρώς ψυχαγωγική. Με την έννοια ότι πάμε και βλέπουμε μια περιπέτεια με ήρωα υπαρκτό πρόσωπο για το οποίο έχουν γραφτεί κι ειπωθεί τόσα και τόσα κι επίσης ότι πρωταγωνιστεί ίσως το Νο 1 ζευγάρι της ΙΣΠΑΝΙΚΗΣ κι ΕΥΡΩΠΑΪΚΉΣ σημερινής Κινηματογραφίας με διεθνή αναγνώριση που έχει περάσει και τον Ατλαντικό και τους έχει κάνει αμφοτέρους κατόχους βραβείου ΟΣΚΑΡ, δηλαδή τον ΧΑΒΙΕ ΜΠΑΡΔΕΜ και την ΠΕΝΕΛΟΠΕ ΚΡΟΥΖ. Από εκεί και πέρα, όλα είναι «ανοιχτά» αλλά για την ψυχαγωγική αξία της ταινίας σε μια θερινή έξοδο στην Ελλάδα, δεν θα είχα να προσάψω το παραμικρό.