Στην περίπτωση του Χιλιανού σκηνοθέτη ΠΑΜΠΛΟ ΛΑΡΑΙΝ και των βιογραφικών έργων του, υπάρχει μια παρερμηνεία, μια παρεξήγηση , πάνω στο τι θεωρείται «biopic». Ταινία με ήρωα υπαρκτό ή  ιστορικό πρόσωπο δεν προϋποθέτει υποχρεωτικώς «βιογραφικό δράμα». Θεωρώ ότι ο Πάμπλο Λαραίν κάτι ήθελε να δείξει, οι κριτικοί εντός κι εκτός εισαγωγικών το παρερμήνευσαν, χωρίς αυτό να  βγάζει λάδι το αποτέλεσμα. Διότι τα έργα κρίνονται εκ του αποτελέσματος και στο αποτέλεσμα, στο σύνολο δηλαδή, οι «βιογραφικές» ταινίες του Πάμπλο Λαραίν μπάζουν, χωλαίνουν

Το περίεργο με αυτή την ταινία , γαλλο-βελγικής συμπαραγωγής , είναι πως γοητεύεσαι κατά την παρακολούθηση ακόμα κι όταν στη λήξη διαπιστώνεις ότι δεν έχει καταλήξει πουθενά.

Την θρυλική ηρωίδα του σεναριογράφου ΦΡΕΝΤΕΡΙΚ ΡΑΦΑΕΛ, που απαθανάτισε σκηνοθετικά ο ΤΖΩΝ ΣΛΕΣΙΝΓΚΕΡ κι εκτόξευσε στα ύψη την ΤΖΟΥΛΙ ΚΡΙΣΤΙ, θυμίζει  έκτυπα η ταινία αυτή.

Όταν μάλιστα συμβαίνει και το «παράδοξο», ένα έργο «δύσκολο» να καταφέρνει να γίνεται Νο 1 εμπορική επιτυχία της εβδομάδας.