Πάμε πάλι- όπως κάθε χρόνο: Η ΜΟΥΣΙΚΗ στον ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ είναι για να «ΒΛΕΠΕΤΑΙ» κι όχι για να ακούγεται.. Δεν είναι ραδιόφωνο, δεν είναι δισκογραφία. Το score πρέπει να εξυπηρετεί κινηματογραφικά την αντίληψη, την σκηνοθετική αντίληψη της ταινίας μέσα από τη μουσική.  Η φετινή 5άδα είναι ένα καλό τέτοιο μαθηματάκι, περί της κινηματογραφικότητας της Μουσικής, για όσους, φυσικά, θέλουν να το πάρουν… Οι υπόλοιποι θα συνεχίζουν να μιλάνε για…soundtrack και θα νομίζουν τη μελωδία από μόνη της…Δεν είναι όμως Φεστιβάλ Μουσικής. Την Κινηματογραφική Μουσική για να την καταλάβουμε πρέπει να τη δούμε στην ταινία. Με το να βάλουμε να τα ακούσουμε στο cd , κινηματογραφικό συμπέρασμα γύρω από τη Μουσική δεν βγαίνει.

Δίνουν και κάτι «ψιλούλι» στην «TA’R» και στο «TOP GUN :MAVERICK»

Όπως αποδίδεται νοηματικά το «production design» ή το παλαιότερο «art direction» που δεν είναι ούτε «σχεδιασμός παραγωγής» στην αυτολεξεί μετάφραση του πρώτου ούτε «καλλιτεχνική διεύθυνση» στην περίπτωση του δεύτερου..Οπως και το «Best PICTURE» είναι «Καλύτερη ΤΑΙΝΙΑ»…Κι όχι.. «εικόνα» όπως την μεταφέρουν στις αυτολεξεί …. περιπτώσεις.

Το πρώτο ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΟ βραβείο απονεμήθηκε χτες Σαββατο κι είναι από Μακιγιέρ-Κομμωτές

Στις φετινές «στηρικτικές», τις supporting που λένε, υπάρχει κάτι ενδιαφέρον, δυο εξωπραγματικοί ρόλοι, γραμμένοι στο απολύτως φανταστικό να διεκδικούν το ενδιαφέρον πάνω τους, για το πως παίζονται υπό διαφορετικές συνθήκες  σε έργα εντελώς του φανταστικού αμφότερες…Είναι οι περιπτώσεις της ΑΝΤΖΕΛΑ ΜΠΑΣΕΤ και της ΣΤΕΦΑΝΙ ΧΣΙΟΥ, στα φιλμ «BLACK PANTHER: WAKANDA FOREVER» και «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ» που μπορούν να γίνουν αντικείμενο μελέτης πάνω στην εννοια supporting ρόλος και πως παίζεται κι από που καθορίζεται. Θα τα πούμε παρακάτω. Διότι ενδιαμέσως υπάρχουν κι άλλες που σηκώνουν κουβέντα

Αν η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ, όπως έγραψα στη σχετική με αυτήν Ανάλυση, δεν είναι (μόνο) ακρογιαλιές-δειλινά, τοπία ή χρώματα, έτσι και το ΜΟΝΤΑΖ δεν είναι αποκλειστικά αυτό που νομίζει η παρεξηγημένη  περί αυτού άποψη, δηλαδή συγκρούσεις, τρακαρίσματα, κυνηγητά και παράλληλη δράση. Ακριβώς όπως η Φωτογραφία είναι η Οψη, έτσι και το ΜΟΝΤΑΖ είναι ο ΡΥΘΜΟΣ, η ΡΑΧΟΚΟΚΑΛΙΑ. Και κρίνεται με βάση το πως εξυπηρέτησε το έργο και την αντίληψη του. Δηλαδή κι ένα έργο «αργό» μπορεί να διακριθεί για το μοντάζ, αν αυτός ήταν ο απαιτούμενος εσωτερικός ρυθμός, αν ήταν ένα έργο με πλάνα διαρκείας.

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ είναι η ΟΨΗ. Θα το επαναλαμβάνω κουραστικά μεν, κάθε χρόνο δε. Δεν είναι μόνο ακρογιαλιές-δειλινά ή ωραία τοπία ή ζωηρά χρώματα. ‘Η, τουλάχιστον, δεν είναι μόνο αυτά. Το  βασικό είναι η ΟΨΗ. Τι όψη διάλεξε ο διευθυντής φωτογραφίας να έχει η ταινία που του ανέθεσε ο σκηνοθέτης.  Κυρίως εκείνες που είναι κάπως δύσκολο να αντιληφθούμε οι κοινοί θνητοί το «πάτημα», το που «πάτησε» για να βγάλει Οψη και τί Οψη έβγαλε.

Ενιαίος πιά ο Ηχος, από τα πέρσι, εκλαμβάνεται ως ένα συνολικό επίτευγμα  με τις άφθονες επιμέρους υποδιαιρέσεις-ειδικότητες είτε μιλάμε για σύνθεση ήχου είτε για σχεδιασμό ήχου είτε για  εγγραφή ήχου είτε για μοντάζ ήχου είτε για εφφέ ήχου…. Ζητούμενο , μαζί με την απόδοση είναι κι η ηχητική επιλογή. Κι αυτό έχει να κάνει με τη σκηνοθεσία  και με το είδος. Άλλο ήχο θα βάλεις σε περιπέτεια κοινωνικής αναφοράς, διαφορετικό στην ίδια περιπέτεια αν στοχευει αποκλειστικά στη δράση κι εντελώς άλλον αν αυτή η περιπέτεια ορέγεται και το φανταστικό.. Ετσι, σαν μια πρώτη σύσταση όλα αυτά.

Καλή χρονιά για τα Οπτικα Εφφε θα λέγαμε ότι ήταν κι η φετινή μια κι η κατεξοχήν κατηγορία των blockbusters στήριξε ταινίες και στηρίχτηκαν σε αυτή την ειδικότητα κι οι σκηνοθέτες τους. Βάσισαν τη σκηνοθεσία τους σε αυτά, στα εφφέ, κι ακριβώς αυτό εννοώ - η σκηνοθεσία πέρασε γύρω τους και μέσα τους

Με καθυστέρηση ανακοίνωσαν τις πολλαπλές υποψηφιότητες του κλάδου τους τα μέλη του Σωματείου ΜΟΝΤΕΡ.