Τρεις γυναίκες της οθόνης ερωτεύτηκα βλέποντας τες στο πανί, ως πιτσιρικάς και σε όλη τη δεκαετία της εφηβείας: Την ΤΖΕΗΝ ΦΟΝΤΑ, την ΚΛΑΟΥΝΤΙΑ ΚΑΡΝΤΙΝΑΛΕ και την ΖΑΚΛΊΝ ΜΠΙΣΕ.
Για αυτό και την «τελετή» για την Κλαούντια, που μας έφυγε στα 87 της, θέλησα να την κανω με επισημότητα από το pantimo.gr κι όχι με ανάρτηση στο φβ. Ετσι, για τις ονειρώξεις της εφηβείας που η Κλαούντια εκπροσώπησε. Οι Ιταλοί την τονίζουν ως «Κλάουντια», έχουν έρωτα με την προπαραλήγουσα, εμείς στην απόδοση μας, τους τόνους τους ανεβοκατεβάζουμε, οι Γάλλοι μένουν σταθερά στη λήγουσα, οι Ισπανοί ανάλογα με το αν τελειώνει σε φωνήεν κι οι Αγγλο-Αμερικάνοι «συγχωνεύουν» και την κάνουν «Κλώντια».
Τι είναι αυτό που τον έκανε τόσο ξεχωριστό; Εχουν φύγει αμέτρητοι μεγάλοι καλλιτέχνες κι αγαπημένοι και συμπαθείς και δημοφιλείς που λάτρεψε κι εκτίμησε ο κόσμος. Αυτό του ΡΟΜΠΕΡΤ ΡΕΝΤΦΟΡΝΤ, είναι κάτι άλλο. Περισσότερο από όλα δηλώνει μια ΕΚΤΙΜΗΣΗ.