…..Ισως τότε να μοιραζόμουν με τους άλλους ενθουσιώδεις τους ενθουσιασμούς για αυτή την ταινία. Ισως τότε να μιλούσα κι εγώ για «επίτευγμα» και να καταλάβαινα γιατί η ΔΑΝΙΑ σπρώχνει τόσο πολύ αυτή την ταινία του σκηνοθέτη ΓΚΟΥΣΤΑΒ ΜΕΛΕΡ ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο και μας την έχει στείλει στα βραβεία της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ και παραλλήλως την έχει υποβάλει και για το Ξενόγλωσσο ΟΣΚΑΡ. Ισως τότε να μιλούσα κι εγώ για «θαύμα» όπου σχεδόν εξ ολοκλήρου βλέπουμε έναν άνθρωπο στο τηλέφωνο και δεν αλλάζουμε πλάνο ούτε σκηνικό, έναν αστυνομικό στο κέντρο λήψης σημάτων ο οποίος έχει λάβει ένα παράξενο τηλεφώνημα από μια γυναίκα που δηλώνει «απαχθείσα» και ο αστυνομικός διευθύνει και κατευθύνει τόσο την ίδια τη γυναίκα όπως και τις επιχειρήσεις εντοπισμού και διάσωσης από αυτό το τηλέφωνο. Με ό,τι άλλο, συνυφαίνεται παραλλήλως.
Το λέω αυτό επειδή στην περίπτωση της καινούργιας «Μαίρη Πόπινς» από κι διεθνείς κοντυλοφόρους, πληρωμένους ή μη, κι από κατά τόπους αντιγραφείς τους, περνά η «διαβεβαίωση» ότι πρόκειται για sequel, ότι πιάνει την ιστορία μερικά χρόνια μετά από εκεί που την είχε αφήσει η αλησμόνητη ταινία που γνωρίζουμε , ότι τα παιδάκια εκείνα έγιναν άντρας και γυναίκα κλπ, κλπ κι ότι θα δούμε μια νέα ιστορία με την «Μαίρη Πόπινς». Σας πληροφορώ λοιπόν ότι όλο αυτό λειτουργεί απλώς προσχηματικά, κι ότι τα έργο δεν είναι sequel επί της ουσίας αλλά κανονικότατo REMAKE. Πιο…remake δεν γίνεται.. Ομως, ΤΙ REMAKE!!!!
«Αυτή» είναι η ΡΟΖΑΜΟΥΝΤ ΠΑΫΚ. Μια ηθοποιός που την είχα θαυμάσει στο «ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ», για το οποίο είχε προταθεί για το Οσκαρ το 2015, και σε ό,τι άλλο την έχω δει κι ας μην ήταν οι ρόλοι τις περισσότερες φορές, από εκείνους που λέμε «χρυσούς». Χάρη σε «αυτήν» , δίνεται κινηματογραφική αναγνώριση κι ευρύτερη πληροφορία για τη δημοσιογράφο – πολεμική ανταποκρίτρια ΜΑΡΙ ΚΛΟΒΙΝ που σκοτώθηκε στη Συρία, κατά την πολιορκία της πόλης Χομς το 2012.. Κι η ερμηνεία της Πάυκ, η ενσάρκωση της Κλόβιν από την Πάυκ, τιμά την ηρωική δημοσιογράφο και κάνει το έργο να αξίζει για «αυτήν». Η αντωνυμία, όπως βλέπεται, έχει διπλή χρήση αξίας.
Είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι μόλις προχτές ανακοινώθηκαν τα βραβεία της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ όπου οι 4 από τις 5 υποψήφιες ήταν και υποβολές των χωρών τους για το ΟΣΚΑΡ κι από αυτές ΜΟΝΟ ο πολυνίκης «ΨΥΧΡΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ» της ΠΟΛΩΝΙΑΣ πέρασε. Εξω το Βέλγιο με το «Κορίτσι», η Ιταλία με το «Dogman», η Σουηδία με το «Border», όσο για τη Γαλλία που είχε υποβάλει την «Οδύνη» από το έργο της Μαργκερίτ Ντυράς , δεν ήταν ούτε στα Ευρωπαϊκά. Μα κι η Ισπανία το ίδιο αλλά αυτή εντελώς αλόγιστα είχε υποβάλει μια κωμωδία μπάσκετ, το «Campeones» άγνωστο για ποιους λόγους πλην ίσως εμπορικών…. Κι έφαγε κόκκινη κάρτα κι από τα Οσκαρ κι από τα Ευρωπαϊκά.
Η υπεροχή ήταν ολοφάνερη κι έμενε να αποδειχτεί και στα χαρτιά.
Το «ROMA» είναι η απόλυτη τελειότητα!! Κατά μία εκδοχή μπορεί να είναι κι η καλύτερη ταινία του ΑΛΦΟΝΣΟ ΚΟΥΑΡΟΝ, ενός σκηνοθέτη που βρίσκεται σε διαρκή και καλπάζουσα άνοδο κι ο οποίος έχει περάσει εδώ και χρόνια τα σύνορα του Μεξικό, της πατρίδας του, με έργα σαν τα «ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ» και κυρίως το «GRAVITY» που του είχε χαρίσει και το ΟΣΚΑΡ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ τα 2014.
Αχ αυτοί οι κριτικοί!!!! ΦΥΣΙΚΑ και λείπει από την υποψηφιότητα του Σωματείου ο ΗΘΑΝ ΧΩΚ στο «First Reformed» που είχαν πέσει όλοι οι κριτικοί πάνω του. Την έχω δει την ταινία και(δεν) απορούσα διότι ήξερα πως όταν έρθουν τα βραβεία των αρμοδίων και των κανόνων, η θέση του θα είναι επισφαλής. Όχι διότι δεν είναι καλός ηθοποιός αλλά δεν βραβεύουν πρόσωπο μα ερμηνεία. Κι εδώ είχαμε ένα μονοκόμματο παίξιμο σε ένα μονοκόμματο ρόλο!!!
Συνεχίζουμε με την παρακολούθηση της πορείας του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΝΘΙΜΟΥ και της ταινίας του «Η ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ», τώρα πια επί αμερικανικού εδάφους όπου ξεκίνησαν οι πρώτες διακρίσεις. Διότι στην πρώτη συγκομιδή, από τις πρώτες ενώσεις, ήταν στην απέξω. Υπενθυμίζω ότι η αισιοδοξία ανέβηκε με τις δέκα διακρίσεις στην ΑΓΓΛΙΑ από τα BRITISH SPIRIT AWARDS και στη συνέχεια ήρθαν οι ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ από τις "ΧΡΥΣΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ» (ξανά δηλαδή πίσω στην Αμερική) όπου κατέληξαν στο «ναι μεν αλλά…» . Πέντε υποψηφιότητες για την ταινία, ο Λάνθιμος όμως εκτός σκηνοθεσίας.
Τα τελευταία χρόνια σαν να διαπιστώνω ότι ο «Χρυσός Φοίνικας», σε αντίθεση με το υπόλοιπο Φεστιβάλ των Κανών και την καλλιεργημένη σχετική νοοτροπία του, δεν καταλήγει σε auter- ίστικο φιλμ αλλά σε… φιλμ. Ο Χρυσός Φοίνικας του 2018 είναι μια τέτοια περίπτωση μια και το φιλμ είναι περισσότερο «Κλέφτες Καταστημάτων» παρά γενικώς κι αορίστως «ένα έργο του Κορε-έντα». Ο οποίος ΧΙΡΟΚΑΖΟΥ ΚΟΡΕ-ΕΝΤΑ είναι ένας θαυμάσιος σκηνοθέτης και το είχαμε διαπιστώσει στο αστυνομικό, ψυχολογικό φιλμ «ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ».
Σκέφτηκα, μια και το θέμα μας αφορά ιδιαιτέρως κι επειδή δεν το ζούμε πολύ συχνά, να παρακολουθήσουμε όλες τις εξελίξεις της διαδρομής Γιώργου Λάνθιμου με την ταινία του «ΕΥΝΟΟΥΜΕΝΗ», στον δρόμο προς τα Οσκαρ και μέχρι που θα φτάσει και πως θα φτάσει. Να δούμε τα «εμπόδια» που παρεμβάλλονται αλλά και τις χαρές που εναλλάσσονται , όπου σιγά- σιγά θα βγάζουμε κι εμείς ένα ασφαλές συμπέρασμα. Και να ξέρουμε και τι αγωνίες θα ζούσαμε αν ήμαστε στη θέση του. Και προς τα πού σιγά σιγά θα στρέφεται το ενδιαφέρον για αυτή την ταινία και σε ποια σημεία μπορεί να αναμένεται η κορύφωση.