Ο ΤΖΙΜ ΤΖΑΡΜΟΥΣ είναι ένα εκ των πιο τρανών παραδειγμάτων στα οποία δοκιμάστηκε και διατυπώθηκε η προσωπική, κινηματογραφική μου ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ: Του ΕΡΓΟΚΕΝΤΡΙΚΟΥ.
Κι επειδή είμαι πάντα ειλικρινής με τους αναγνώστες μου εξομολογούμαι , σαν τους ιερείς της ταινίας, πως δύο φορές αισθάνθηκα τα βλέφαρα να γλαρώνουν. Σε προβολή των 7.00 μμ, όχι σε… μεταμεσονύκτια.
Ετσι, να μπαίνουμε δυναμικά ώστε να καταλαβαίνουν κάποιοι και μερικά πράγματα.
Η πρώτη κινηματογραφική απογοήτευση, ανήμερα την Πρωτοχρονιά, ήρθε με αυτή την ταινία για την οποία άλλα περίμενα , ξεχνώντας τα σοφά λόγια που με δίδαξαν κάποτε « Να ζεις τα πάντα, να δοκιμάζεις τα πάντα αλλά να μην έχεις προσμονές»
Το είχα προγραμματίσει να το έβαζα τέτοιες μέρες- τέλος ’16 ή αρχή ’17 και τόσο η ταινία όσο και κάποια γεγονότα, το ενίσχυσαν.
Το ήθελα για τέλος επειδή το «STAR WARS» που δεν είναι πια ταινία αλλά σειρά η οποία απλώς κάνει πρεμιέρα στη μεγάλη οθόνη, έχει τους fan του. Κι όταν λέμε fan, δεν περιοριζόμαστε στην έννοια του γούστου αλλά σε «στρατό» παγκόσμιο πιστών οπαδών.
Ταλεντάρα η ΝΤΕΜΠΥ. Ηθοποιός, τραγουδίστρια, χορεύτρια, εξαιρετική κομεντιέν, showwoman, αρτίστα. Και καλή μάνα. Στα πλαίσια που το Χόλυγουντ τους αφήνει χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Γι αυτό και μου φαινόταν ότι θα άντεχε δύσκολα τον χαμό της Κάρι, της Κάρι Φίσερ, της κόρης της
Με την οποία είχαν εξαιρετική σχέση παρόλο ότι δεν έλειπαν, τουλάχιστον στο παρελθόν, κι οι μεταξύ τους προστριβές, αλλά ήταν πάντα κοντά.
«Η Ρόζα της Σμύρνης» έρχεται να αποδείξει πως το ελληνικό κοινό είναι στενά συνδεδεμένο με τη Μικρά Ασία και με τα θέματα που προέρχονται από εκεί. Πιστεύω ότι στην τελευταία αναβίωση έχουν παίξει ρόλο η «πολίτικη Κουζίνα» και προπάντων η θεατρική παράσταση «Σμύρνη μου αγαπημένη» που συγγενεύει και…. γεωγραφικά .
Το βράδυ της Παραμονής Χριστουγέννων, όπως είχα βγει στην Αθήνα, και περίμενα να δω κόσμο και κίνηση, που δεν είδα, το μυαλό μου έφυγε καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής με το ταξί, στη ΜΑΛΕΚΟΝ. Στη μεγάλη παραλιακή λεωφόρο της ΑΒΑΝΑΣ. Με τη διάθεση να έβλεπα κόσμο και πλήθη. Ηταν η στιγμή που σηματοδοτήθηκε ότι έπρεπε να ξαναπιάσω το ταξίδι της Κούβας, που το «διέκοψα» προσωρινά, αφενός με τον θάνατο του ΦΙΝΤΕΛ κι αφετέρου με τη σωρεία κινηματογραφικών θεμάτων , που πάντα ενσκήπτουν τον Δεκέμβριο- ταινίες και προ-οσκαρική κατάσταση. Το σήμα ελήφθη. Και διακτινίζομαι εκ νέου στην Κούβα.
Το «La-La-Land» βάζει σφραγίδα νέας εποχής στο είδος κι αυτό είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα διότι το είδος από τη φύση του απαιτεί άλλα.
Η λέξη «ΚΟΠΙΑΡΙΣΜΑ» δεν είναι μομφή, δεν είναι υπαινιγμός, είναι ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ. Είναι η ουσιώδης διαφορά από την ΔΙΑΣΚΕΥΗ. ΚΙ εδώ δεν πρόκειται περί «διασκευής» αλλά περί «κοπιαρίσματος». Σύμφωνα με τα συμβόλαια και την αρχική, ξεκάθαρη ιδέα της ελληνικής μεταφοράς του «PERFETTI SCONOSCIUTTI» (για το οποίο έχω γράψει στο PANTIMO.GR και θα το βρείτε αποθηκευμένο στην ενότητα «Ευρωπαική Ακαδημία»)