Πρώτα ήταν το «Deadpool» που είχα παρατηρήσει μια τάση ανανέωσης και προέκτασης δυνατοτήτων. Τώρα παρατήρησα κάποια ανάλογα και στο «CAPTAIN AMERICA:ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ», το οποίο , για να κριθεί… «κριτικά» χρειάζεται δύο πράγματα: Πρώτον, την κατανόηση των απαιτήσεων του ΕΙΔΟΥΣ και δεύτερον την εξ αυτής πιθανότητα ανάδειξης σκηνοθετικών υπογραφών.
Ας πει λοιπόν κι ο PANTIMO.GR τη γνώμη του κι είναι η παρακάτω που κυοοφόρησε πρώτα από το fb και δεν έχω να προσθέσω κάτι περισσότερο σε αυτό που ακολουθεί
Πολύ με παίδεψε η κριτική αυτής της ταινίας και το πώς θα τη διατυπώσω. Διότι δεν είναι μόνο τα περιβόητα spoilers(αυτό που λέγαμε παλιά «μην πεις το τέλος») μα το ότι «spoiler» στη συγκεκριμένη ταινία είναι ΟΛΗ η ταινία.
Toκείμενο αυτό είχε αναρτηθεί στο PANTIMO.GR όταν είχα δει το φιλμ στο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.
Το αναρτώ εκ νέου. Όπως ακριβώς ήταν γραμμένο ΤΟΤΕ
Βέβαια κι οι ΚΡΙΤΙΚΟΙ δεν είμαστε ΙΔΕΩΔΕΙΣ στο να κρίνουμε ΚΩΜΩΔΙΕΣ. Άλλος επειδή νομίζει πως θα τον θεωρήσουν μη σοβαρό επειδή γέλασε, άλλος επειδή έχει εντρυφήσει στα δράματα ως πιό σοβαρά κι ο οργανισμός του μπορεί να μην τις σηκώνει, άλλος επειδή τις μπερδεύει με τις σάτιρες, άλλος επειδή δεν έχει αντιληφθεί ότι ζητούμενο της κωμωδίας και δη της καθαρόαιμης είναι να βγάλει γέλιο. Εδώ όμως, στη συγκεκριμένη ταινία, ξεπερνιούνται , πιστεύω, κάποια όρια. Κι όπως διατεινόταν ένας σοφός καθοδηγητής μου και μέντορας μου, «ΟΤΑΝ ΞΕΠΕΡΝΙΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΟΡΙΑ, ΕΠΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΞΕΦΤΙΛΑ»
Και μετά από όλο αυτό το «καλλιτεχνικομάνι» των ημερών, σειρά όφειλε να έχει και το BLOCKBUSTERως είδος. Τώρα, το αν οι προκρούστειοι του auter-ισμού δεν θεωρούν καλλιτέχνες αυτούς που έκαναν το έργο, είναι δικό τους- και ΣΟΒΑΡΟ- πρόβλημα. Το καλλιτεχνικό ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ συνάγεται από το αν ένα έργο επιτελεί το σκοπό για τον οποίο έγινε. Κι ο σκοπός φαίνεται ότι επιτελέστηκε αν , όπως στην περίπτωση τη συγκεκριμένη, απολαύσαμε αυτό που μας έδειξαν το οποίο το έκαναν με αυτή τη στρατηγική: Να το ΑΠΟΛΑΥΣΟΥΜΕ.
Η ταινία αυτή ήταν η τελευταία ΕΚΠΛΗΞΗ για μένα της χειμερινής περιόδου όσον αφορά στις ελληνικές ταινίες. Είχα μερικές ακόμα στη φετινή περίοδο, γεγονός που με κάνει να αισιοδοξώ- αυτή ήταν το «καπάκι». Και καταλήγει στο όνομα ΒΑΓΓΕΛΙΩ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗ, που είναι η πρωταγωνίστρια, αλλά η αφετηρία από την οποία ξεκίνησε αυτό το λεωφορείο ονομάζεται ΗΛΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, σεναριογράφος και σκηνοθέτης του φιλμ.
Πάνω από όλα , αυτή είναι η αξία τούτης της ταινίας για μας τους Δυτικούς θεατές. Της ταινίας από την ΙΟΡΔΑΝΙΑ, που έφερε τη χώρα της για πρώτη φορά στην 5άδα του Ξενόγλωσσου ΟΣΚΑΡ. Η αξία της είναι στην επικοινωνία αυτού του μηνύματος που είναι ΤΟ ΣΙΝΕΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Και που μπορεί να μας φέρει σε επαφή με άλλους πολιτισμούς, άλλες νοοτροπίες, άλλα θέματα πάντα όμως μέσα από τη γλώσσα του κινηματογράφου.
Ποιοι; Οι ίδιοι ακριβώς που πήγαν να μας πείσουν ότι η «ΦΩΤΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ» είναι συγκλονιστικό ντοκυμαντέρ για το ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ. Λες και δεν θα βλέπαμε ώστε να καταλάβουμε πως μας κοροιδεύουν; Τώρα το ανάλογο, από την ανάποδη ασφαλώς, συνέβη εδώ.
Στα αστέρια σε πάει αυτή η ταινία, που είναι ένας ύμνος στο τανγκό και στο πάθος του, μόνο που δεν αφηγείται την ιστορία του τανγκό αλλά ενός χορευτικού ζευγαριού που διέπρεψαν στις αργεντίνικες τανγκερίες και μιλιόνγκες και δείτε πως το πάθος του χορού αυτού επηρέασε τη ζωή τους και τη σχέση τους. Και πως τα έκανε όλα αίσθηση, μελαγχολία και μελωδία! Όπως ακριβώς ένα τανγκό, έτσι κι η ζωή τους, Κυρίες και Κύριοι, ο ΧΟΥΑΝ ΚΑΡΛΟΣ ΚΟΠΕΣ κι η ΜΑΡΙΑ ΝΙΕΒΕΣ