…Όπως «καλό είναι», στη δική μου αντίληψη, να αφήνεις και την κριτική να κατασταλάζει λιγάκι πριν τη γράψεις, και να επιτρέπεις στην ταινία να κινηθεί λίγο κι αυτή από μόνη της. Όταν κάνεις το χρόνο να σου το επιτρέπει. Αυτό που καταστάλαξε, στην ταινία του Πάνου Καρκανεβάτου, δεν διαφέρει από εκείνο που εισηγήθηκε η πρώτη εντύπωση. Αυτό είναι πολύ καλό.
Αυτό είναι το συναίσθημα που αποκόμισα από αυτή την ταινία στην οποία είδα τον αγαπητό φίλο Φατίχ Ακίν να χάνει ένα μεγάλο στοίχημα. Δυστυχώς, η επέκταση κι η αλλαγή πλεύσης σε μεγάλους ορίζοντες, δεν είναι κάτι εύκολο.
Ενας από τους λόγους που αγαπώ την κατηγορία της Ξενόγλωσσης Ταινίας στα Oscar είναι ότι μου δίνει τη δυνατότητα να ανακαλύπτω ταινίες από απίθανα μέρη του κόσμου, που, αν δεν έπεφτε πάνω τους ο συγκεκριμένος προβολέας, θα χάνονταν κι αυτές μέσα στο χάος της παγκόσμιας παραγωγής. Το «TIMBUKTU» ήρθε από τη ΜΑΥΡΙΤΑΝΙΑ.
Ο «Νυχτερινός ανταποκριτής» (NIGHTCRAWLER) είναι ταινία με ωραίο θέμα. Το οποίο προκύπτει από το σενάριο. Για να μιλήσουμε και για μεγάλο ή αστραφτερό κινηματογράφο, χρειάζεται να διανυθεί μεγάλη απόσταση…..
Ναι, είναι έργο που το βλέπεις με ανακούφιση, έτσι όμορφο κι ευχάριστο που είναι, αλλά η λέξη «ανακούφιση» παίρνει και μια ακόμα έννοια, αφορά στο είδος. Ναι, μπορούν να κάνουν ωραία blockbusters άμα θέλουν- είναι ζήτημα βούλησης.
Το «Cake» προ-διαφημιζόταν ως ταινία με «Oscar worthy performance» της Τζένιφερ Ανιστον. Τώρα, που η ταινία παίζεται στους ελληνικούς κινηματογράφους μπορούμε να πούμε μερικά άλλα κι απολύτως διαφορετικά, σχετικά με την μη ευοδωθείσα ρήση της «ρεκλάμας»
Οσο περνάει ο καιρός, όλο και πείθομαι περισσότερο, ότι ο σκηνοθέτης- σεναριογράφος ΠΟΛ ΤΟΜΑΣ ΑΝΤΕΡΣΟΝ είναι περισσότερο σεναριογράφος και λιγότερο σκηνοθέτης. Σύμφωνα με τα έργα που βλέπω. Μόνο που αυτό που πληρώνει στο τέλος τη νύφη είναι το σενάριο το οποίο καταλήγει να φαίνεται ακαταλαβίστικο ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ.
Συνολικά βραβεία: Ταινία, Σκηνοθεσία, Σενάριο, Φωτογραφία. Είναι τα τέσσερα αδιάσειστα στοιχεία που την κατέστησαν «μεγάλη». Περιεχόμενο αλλά και σκηνοθετικό εύρημα που χωρίς τον διευθυντή φωτογραφίας να κινήσει την κάμερα σαν να επρόκειτο για φιλμ-μονοπλάνο, δεν θα είχαν βγει όλα αυτά. Μόνο που ο σκηνοθέτης είχε όραμα γύρω από τον ήρωα, εξού κι η «κυκλική» επιλογή της κάμερας και ο ήρωας έβγαινε από ένα πυκνό κι ασυνήθιστο σενάριο
Toπήρε με την Πέμπτη υποψηφιότητα. Ηταν άνευ αντιπάλου. Εξουσίαζε πλήρως τον εαυτό της ακόμα κι ως γυναικεία παρουσία. Θύμιζε την Βίβιαν Λι στο «Λεωφορείον ο πόθος» όπου, όπως εκείνη τρελαινόταν σε κάθε πλάνο ένα τόνο παραπάνω από το αμέσως προηγούμενο, έτσι κι η Τζούλιαν ΜΟυρ στο κάθε πλάνο έχανε κάτι από το νου της λίγο παραπάνω από το πλάνο το αμέσως προηγούμενο.
Με την Πέμπτη υποψηφιότητα έχουν κερδίσει η Σούζαν Χέιγουορντ, η Σίρλει Μακ Λέιν, η Σούζαν Σάραντον.
Η Τζούλιαν Μουρ ανήκε και σε ένα άλλο «δυσάρεστο» club, εκείνων που είχαν μια φορά διπλή υποψηφιότητα, είχαν χάσει και στις δύο και δεν είχαν πάρει Οσκαρ σε προηγούμενη ευκαιρία. Τώρα, στο clubαυτής της ηττας άφησε ολομόναχη την Σιγκούρνι Γουίβερ
Στην ανάλυση για τον Α’ ανδρικό ρόλο εδώ στο PANTIMO.GR, είχα αναφέρει τη λέξη κλειδί στην ερμηνεία του κάθε υποψήφιου. Για τον Εντι Ρεντμέιν είχα γράψει τη λέξη «Ταυτοποίηση». Ε, αυτό ακριβώς. Ο ηθοποιός έγινε ένα με το ρόλο. Το κύριο ζητούμενο. Και νίκησε.
Για τον ηττημένο αντίπαλο Μάικλ Κίτον στο «Birdman» που βαδίζει καλπάζοντας έχω να πω εκείνο που είχα γράψει και στην κριτική για την ταινία. Περιμένουμε να δούμε αν η προσωπικότητα του είναι τέτοια ώστε να βάζει τα προσωπικά στοιχεία του ηθοποιού που απαιτεί ο ρόλος. Ηταν ένα starperformance σε ένα «ρόλαρο», που όμως δεν «επαρκούν» τα στοιχεία προσωπικότητας… Αν ήταν μια άλλη «μούρη» ο ερμηνευτής…