Η Κόκκινη Πλατεία με το Κρεμλίνο είναι εκεί που συναντάς στο ακέραιο την ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΡΩΣΙΩΝ. Εκεί όπου συνυπάρχουν οι Τσάροι με την Οκτωβριανή Επανάσταση κι η Ορθοδοξία με τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. Και κοινός παρονομαστής η Μεγάλη Τέχνη.
Ένα ακόμα ωραίο δράμα από την Δανή ΣΟΥΖΑΝΕ ΜΠΙΕΡ, η οποία, στο προηγούμενο φιλμ της, που γύρισε στο Χόλυγουντ, την «Serena», είχε παρουσιάσει σοβαρή κάμψη, ήρθε να μας προτείνει τη δραματική απόλαυση. Εδώ ξαναβρίσκει τη φόρμα της, κυρίως τον «δανέζικο» εαυτό της. Είναι μια θαυμάσια αφηγήτρια δραματικών ιστοριών.
Στο ξενοδοχείο μας περίμεναν εκπλήξεις. Η πρώτη είχε να κάνει με τη συμπεριφορά, η δεύτερη με την αγάπη προς τους Ελληνες, η τρίτη, όμως δεν ήταν καθόλου ευχάριστη για τους καπνιστές- και όχι μόνο, συμπληρώνω εγώ.
Toάρθρο αυτό γράφεται «εκτάκτως», λόγω δυσάρεστης εμπειρίας που βίωσα Παρασκευή βράδυ, 8 Μαίου και την αφιερώνω ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΤΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ, που ελληνικός κινηματογράφος γι αυτούς είναι μόνο η αλλαγή προσώπων στους «θρόνους» του δημοσίου και των οργάνων.
Η πρώτη εικόνα της Μόσχας είναι έως κι απογοητευτική.
Εχουμε αφήσει το αεροδρόμιο της Ζυρίχης, στο οποίο κάναμε αλλαγή αεροπλάνου, το οποίο αεροδρόμιο διαθέτει όλων των ειδών τις ανέσεις και τους πολιτισμούς και στο Ντομοντέντοβο της Μόσχας πέφτουμε , κυριολεκτικά, έστω κι ελαφρά, από τα σύννεφα…
Η πρώτη εικόνα της Μόσχας είναι έως κι απογοητευτική.
Εχουμε αφήσει το αεροδρόμιο της Ζυρίχης, στο οποίο κάναμε αλλαγή αεροπλάνου, το οποίο αεροδρόμιο διαθέτει όλων των ειδών τις ανέσεις και τους πολιτισμούς και στο Ντομοντέντοβο της Μόσχας πέφτουμε , κυριολεκτικά, έστω κι ελαφρά, από τα σύννεφα…
Ωστόσο προφέρεται για αποθέωση της εν Ελλάδι υποκρισίας όπου θα κατηγορήσουν για «ψυχροπολεμικό» κλίμα (τους Αμερικάνους) αυτοί που μισούν εξίσου τόσο τον Στάλιν όσο και τον Πούτιν. Βρε δεν μας παρατάτε…
Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση εις βάρος του ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΣΙΝΕΜΑ. Για κάποιο «ανεξήγητο» (τα πάντα , όμως, εξηγούνται) λόγο, οι «αστεράκηδες» έχουν βάλει στο σημάδι το ιταλικό σινεμά κι ότι έρχεται από εκεί το διασύρουν με χείριστο τρόπο μέσω των «αστερακίων» τους. Το κοινό, από την άλλη, ανοίγει τη σελίδα, κοιτάζει τα αστεράκια και πάει εκεί που βλέπει τα περισσότερα για να βγει μετά και να τους βρίσει και την επόμενη εβδομάδα να ξανακάνει το ίδιο.
Άλλο το θρίλερ, άλλο το αστυνομικό! Ένα καθαρόαιμο αστυνομικό είναι αυτό το γαλλικό φιλμ που το είδα καθυστερημένα. Όπως, όμως, έχω εξηγήσει – και θα το επαναλαμβάνω από άποψη- οι ταινίες δεν τελειώνουν στην πρώτη εβδομάδα προβολής. Οι ταινίες έχουν διάρκεια. Κι η ενδυνάμωση τους ή η ενασχόληση με αυτές έχουν, επίσης, διάρκεια
Μία Αυστραλή σκηνοθέτης, η Τζένιφερ Κεντ, «ψάχνεται» στο είδος «θρίλερ». Είναι ένα καλό μάθημα για όσους νομίζουν ότι «δημιουργός» είναι εκείνος που κάνει μόνο ό, τι του κατέβει. Κι αυτό, ανεξάρτητα από τα αν κάποια στιγμή η βιομηχανία της χτυπήσει την πόρτα.