Χάρη σε αυτήν, επίσης, υποχρεώθηκαν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού να παρακολουθούν στενά το διεθνές σινεμά, που είχε να πει τα δικά του πράγματα και να επιτρέψει στους Αμερικανούς -κι όχι μόνο ,να διευρύνουν τους κινηματογραφικούς τους ορίζοντες.
Η ίδια η καθιέρωση της μιλά εύγλωττα, όταν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ιταλία έχει ταρακουνήσει δια παντός τα κινηματογραφικά νερά με το νεορεαλισμό κι ως συμμετοχή στην απήχηση αποφασίζουν, στην απονομή του 1948, να βραβεύσουν ξεχωριστά, τον «ΣΙΟΥΣΙΑ» του Βιττόριο Ντε Σίκα με ένα ειδικό Οσκαρ, που το ονόμασαν «ξενόγλωσσης ταινίας» και που δεν περιλάμβανε άλλες υποψηφιότητες.
Αυτή ήταν η απαρχή. Το βραβείο καθιερώθηκε , πλην του έτους 1954 που για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο δεν απένειμαν κι από το 1957 καθιερώθηκε σε πεντάδα κανονική.
Ο κανονισμός ρίχνει το μπαλάκι στις χώρες, η κάθε χώρα αποφασίζει ποιο καλλιτεχνικό έργο της διαλέγει να την εκπροσωπήσει κι η Ακαδημία διαλέγει από αυτά που έστειλαν οι χώρες.
Ζητούμενο της Ακαδημίας στην κατηγορία αυτή, ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ, δεν είναι ο auteurκαι το «πρόσωπο» αλλά το έργο, όπου το περιεχόμενο δηλαδή το σενάριο παίζει τον κύριο λόγο. Το σενάριο κι όχι το στυλ, το ύφος, η γραφή κλπ. Το τι δικό της έχει να δείξει και να πεί η κάθε χώρα. Αυτό δεν απέτρεψε τη σύμπλευση έργου και auteur μόνο που σε αυτές τις περιπτώσεις όφειλε να είναι αληθινά μεγάλος όπως θα διατυπωνόταν μέσα από το έργο κι οι περιπτώσεις αυτές έφεραν το όνομα ΦΕΛΙΝΙ, ΝΤΕ ΣΙΚΑ, ΜΠΕΡΓΚΜΑΝ, ΚΟΥΡΟΣΑΒΑ, ΜΠΟΥΝΙΟΥΕΛ, ΤΡΥΦΦΩ κλπ.
ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ για το ΟΣΚΑΡ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ είναι:
- «IDA» του Πάβελ Παβλικόφσκι (ΠΟΛΩΝΙΑ)
Προιστορία Χώρας στα Οσκαρ: Η Πολωνία είναι η πιο ταλαιπωρημένη ΧΩΡΑ του θεσμού, μαζί με το Ισραήλ. Εχουν από δέκα υποψηφιότητες εκάστη χωρίς νίκη. Ενώ είναι εκείνη που «έσπασε» τον αποκλεισμό του Ανατολικού Μπλοκ και προτάθηκε πρώτη (το 1964 με «Το μαχαίρι στο νερό» του Ρομάν Πολάνσκι), είδε σχεδόν τις περισσότερες του Συμφώνου της Βαρσοβίας να ανεβαινουν στο βάθρο (Σοβιετική Ενωση, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακια- κι όχι μόνο μια και δύο φορές) καθώς και στη συνέχεια, μετά την πτώση του Τείχους του Βεριολίνου μια σειρά από πρώην να επανέρχονται, καθώς κι από την πρώην Γιουγκοσλαβία την Βοσνία-Ερζεγοβίνη, κι αυτή να παραμένει ΑΒΡΑΒΕΥΤΗ. Ακόμα και τον Ρομάν Πολάνσκι είδε να παίρνει Οσκαρ ενώ αυτή είναι εκεί κι ακόμα περιμένει… Ούτε με τον Αντρέι Βάιντα δεν τα κατάφερε τέσσερις φορές ενώ στον ίδιο τον Βάιντα κάποια στιγμή η Ακαδημία απένειμε Οσκαρ τιμητικό.
Φέτος προτείνεται για ΔΕΚΑΤΗ φορά
Οι υποψηφιότητες της είναι : «Το μαχαίρι στο νερό» του Ρομάν Πολάνσκι (1964- χάνει από την Ιταλία με το «Οκτώμιση» του Φεντερίκο Φελίνι), «Φαραώ» του Γέρτζι Καβαλιέροβιτς (1967, το παίρνει η Γαλλία με το «Ενας άντρας και μια γυναίκα» του Κλοντ Λελούς), «Ο κατακλυσμός» του Γέρζι Χόφμαν (1975- χάνει και πάλι από την Ιταλία, ξανά εξ αιτίας του Φελίνι, με το «Αμαρκορντ»), «Η γη της επαγγελίας» του Αντρέι Βάιντα (1976, χάνει από την ΕΣΣΔ που εκείνη τη χρονιά την εκπροσωπούσε ο Ακίρα Κουροσάβα με το «Ουζαλά»), «Νύχτες και μέρες» του Γέρζι Ασκατς( 1977, το παίρνει η Ακτή Ελεφαντοστού που «έτρεχε» την ταινία του Ζαν Ζακ Αννό «Ασπρο και μαύρο σε χρώμα»), «Οι δεσποινίδες του Βίλκο» του Αντρέι Βάιντα (1980, χάνει από την τότε Δυτική Γερμανία με «Το ταμπούρλο» του Φόλκερ Σλαίντορφ), «Ο άνθρωπος από σίδερο» του Αντρέι Βάιντα (1982, το παίρνει η Ουγγαρία με το «Μεφίστο» του Ιστβαν Ζάμπο), «Katyn» του Αντρέι Βάιντα (2008- νικήτρια η Αυστρία με τους «Παραχαράκτες» του Στέφαν Ριζοβίτσκι), «Νικώντας το σκοτάδι» της Ανιέσκα Χόλαντ (2012- κέρδισε το Ιράν με το «Ενας χωρισμός» του Ασγκάρ Φαράντι
Το φιλμ: Μαυρόασπρο δράμα που διαδραματίζεται στην ενδοχώρα του 1962. Μια κοπέλα, απόφοιτος καθολικού μοναστηριού, πληροφορείται για το παρελθόν της και για την οικογένεια της. Πως ήταν Εβραία και πως οι δικοί της βρίσκονται κάπου θαμμένοι και χαμένοι. Τα μαθαίνει από μια θειά, πρώην επιστημόνισσα, που τη ρήμαξε το καθεστώς. Η συνειδητοποίηση της αλήθειας, η σύγκρουση της καταγωγής με την Καθολική πίστη της κι η γνωριμία με ένα νεαρό, παιδί των 60ς αλλά κι η επαφή με την άγνωστη θεία που τώρα κυκλοφορεί σαν πουτάνα, της φέρνουν τα μέσα έξω
Ταυτότητα Κατηγορίας: Η Πολωνία στέλνει ένα σημερινό κοίταγμα στα παλιά. Τόσο στην Ιστορία της χώρας και στις κρυμμένες ντροπές όσο και στον κινηματογράφο , στον κινηματογράφο που η χώρα υπηρέτησε , και που αυτός δείχνει να περνάει και στη νέα γενιά, με όπλο, μαζί με το θέμα και τις ερμηνείες την ίδια τη φωτογραφία, που αποτελεί και πολωνέζικη παράδοση κι έχει προταθεί για το Οσκαρ και στον τομέα της φωτογραφίας.
- «ΛΕΒΙΑΘΑΝ» του Αντρέι Ζβιαγκίντσεφ (ΡΩΣΣΙΑ)
Προιστορία Χώρας στα Οσκαρ: ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ νικήτρια ως ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (1969 με το «ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ» του Σεργκέι Μπονταρτσούκ, 1976 με το «ΟΥΖΑΛΑ» του Ακίρα Κουροσάβα, 1981 με το «Η ΜΟΣΧΑ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΑ ΔΑΚΡΥΑ» του Βλαντιμίρ Μενσώφ- ΝΙΚΗΤΡΙΑ ως ΡΩΣΣΙΑ το 1995 με το «ΨΕΥΤΗΣ ΗΛΙΟΣ» του Νικίτα Μιχάλκοφ
Ως ΕΣΣΔ είχε συνολικώς ΕΝΝΕΑ υποψηφιότητες. Οι έξη που το έχασε ήταν: «Αδελφοί Καραμαζόφ» των Κύριλ Λαβρόφ, Ιβάν Πύριεφ , Μιχαήλ Ουλιάνοφ (1970- το έχασε από το «Ζ» του Κώστα Γαβρά που διαγωνίστηκε ως εκπρόσωπος της συμπαραγωγού Αλγερίας), «Τσαικόφσκι» του Ιγκόρ Ταλιάνκιν (1972, το πήρε η Ιταλία με τον «Κήπο των Φίντζι Κοντίνι» του Βιττόριο Ντε Σίκα), «Ηρεμες ήταν οι αυγές» του Στανισλάβ Ροστότσκι (1973- νίκησε η Γαλλία με την «Κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας» του Λουίς Μπουνιουέλ), «Μη ζητάς ανθρώπινη αγάπη» του Στάνισλαβ Ροστότσκι- δεύτερη φορά ο σκηνοθέτης (1979, το έχασε από τη Γαλλία με το «Prepare vos mouchoirs» του Μπερτράν Μπλιέ), «Ιδιωτικές ζωές» του Γιούλι Ράισμαν (1983- το πήρε η Ισπανία με το «Αρχίζοντας ξανά» του Χοσέ Λουίς Γκαρθί), «Ιστορία αγάπης σε καιρό πολέμου» του Πυότρ Τοντορόφσκι (1985, το πήρε η Ελβετία με τα «Επικίνδυνα παιχνίδια» του Ρισάρ Ντεμπό)
Ως ΡΩΣΣΙΑ , μαζί με τη φετινή, έχει έξη υποψηφιότητες συμπεριλαμβανομένης και της νίκης της του 1995.
Οι τέσσερις ηττημένες υποψηφιότητες είναι: «Ουργκά» του Νικίτα Μιχάλκοφ (1993, το πήρε η Γαλλία με την «Ινδοκίνα» του Ρεζί Βαρνιέ), «Αιχμάλωτος του Καυκάσου» του Σεργκέι Μποντρόφ (1997, το παίρνει η Τσεχία με τον «Μικρό Κόλια» του Γιάν Σβέρακ), «Ο κλέφτης» του Πάβελ Τσουχράι (1998, το πήρε η Ολλανδία με το «Μοιραίος χαρακτήρας» του Μάικ Βαν Ντιεμ), «Δώδεκα» του Νικιτα Μιχάλκοφ (2008, νικήτρια η Αυστρία με τους «Παραχαράκτες» του Στέφαν Ριζοβίτσκι.
Το φιλμ: Στη σημερινή Ρωσσία, ένας άνθρωπος χτυπημένος από τη μοίρα του, έρχεται αντιμέτωπος με τον διεφθαρμένο δήμαρχο που με δικαστικά κόλπα του παίρνει το σπίτι, προδίδεται από το φίλο δικηγόρο που πλαγιάζει με τη γυναίκα του, δεν βρίσκει έλεος ούτε από την Εκκλησία, ούτε από το γιό του, ούτε από την Κοινωνία. Ενας άλλος Ιώβ
Ταυτότητα Κατηγορίας: Με όπλο το σενάριο κατεβαίνει η Ρωσία στη φετινή κούρσα αλλά τι σενάριο. Θαρρείς κι έρχεται από τα βάθη όχι μόνο της ρώσικης ψυχής αλλά και της ρώσικης λογοτεχνίας. Η σκηνοθεσία έχει αναλάβει να αναδείξει αυτό το σενάριο και το πετυχαίνει στο ακέραιο.
- «TANGERINES» του Ζάζα Ουρουζάτζε (ΕΣΘΟΝΙΑ)
Προιστορία Χώρας στα Οσκαρ: Πρώτη της υποψηφιότητα.
Toφιλμ: Ενας Εσθονός αγρότης , σε ένα χωριό της Γεωργίας όπου καλλιεργεί μανταρίνια, τον βρίσκει ο πόλεμος ανεξαρτησίας της Αμπχαζίας. Το αγρόκτημα του θα γίνει τόπος περίθαλψης δύο τραυματιών που θα αποδειχθούν ότι ανήκουν στα αντίπαλα στρατόπεδα: Ενας Γεωργιανός κι ένας Τσετσένος.
Ταυτότητα Κατηγορίας: Λιτός κινηματογράφος αλλά με μεγάλη έμφαση στο περιεχόμενο, αυτό που λέμε «έργο που κάτι έχει να πει». Ο σκηνοθέτης είναι Γεωργιανός και μέσα από τρεις-τέσσερις χαρακτήρες απομονωμένους σε αγρόκτημα βγάζει αντιπολεμικό δράμα εσωτερικής έντασης.
- «TIMBUKTU» του Αμπντεραχμάν Σισάκο (ΜΑΥΡΙΤΑΝΙΑ)
Προιστορία Χώρας στα Οσκαρ: Πρώτη της υποψηφιότητα.
Toφιλμ: Μια ομάδα Τζιχαντιστών εισβάλει στο Μάλι το 2012 κι επιβάλουν τους δικούς τους νόμους των δικών τους απαγορεύσεων και βιαιοτήτων. Οι νομάδες κάτοικοι το βάζουν στα πόδια, ο κτηνοτρόφος ήρωας μαζί με τη γυναίκα του αντιμετωπίζουν το δίλημμα να μείνουν στον τόπο τους και να υπακούουν στους νόμους των Τζιχαντιστών ή να πάρουν κι αυτοί το δρόμο της εξορίας.
Ταυτότητα Κατηγορίας: Η αυθεντικότητα είναι εδώ το μέγα όπλο, πάνω σε ένα θέμα που ολοένα κλιμακώνεται και στο πως το έζησαν κάποιοι άνθρωποι της ερήμου χωρίς εμείς να έχουμε υπόψη μας το παραμικρό.
- «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓΡΙΟΥΣ» (Relatos selvajes)(Wild tales) του Νταμιάν Σζίφρον (ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ)
Προιστορία Χώρας στα Οσκαρ: ΔΥΟ φορές ΝΙΚΗΤΡΙΑ η Αργεντινή- Το 1986 με την «ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ» του Λουίς Πουέντζο και το 2010 με «ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ» του Χουάν Χοσέ Καμπανίλε.
Εχει και τέσσερις ηττημένες υποψηφιότητες: «Η ανακωχή» (1975, χάνει από την Ιταλία με το «Αμαρκορντ» του Φεντερίκο Φελίνι), «Καμίλα» της Μαρία Λουίζα Μπέμπεργκ (1985- το παίρνει η Ελβετία με τα «Επικίνδυνα παιχνίδια» του Ρισάρ Ντεμπό), «Ο γιός της νύφης» του Χουάν Χοσέ Καμπανίλε (2002, νικήτρια η Βοσνία-Ερζεγοβίνη με το «No man’s land» του Ντάνι Τάνοβιτς)
Εβδομη συνολικώς υποψηφιότητα η φετινή.
Το φιλμ: Κοινωνική σάτιρα με έξη ιστορίες που έχουν ως κοινό παρονομαστή την ΕΚΔΙΚΗΣΗ.
Ταυτότητα Κατηγορίας: Μια ιταλική πατέντα, που έχει εξελιχθεί σε παγκόσμια, υιοθετείται από τους Αργεντίνους κι ο σκηνοθέτης Νταμιάν Σζίφρον κάνει ένα έργο που κερδίζει τις εντυπώσεις διότι σε όλες τις ιστορίες, ακόμα και τις πιο πικρές, κυριαρχεί το χιούμορ, ο θεατής απολαμβάνει κι οπωσδήποτε του μένει κάτι ενώ εκείνο που κάνει να του βγάζουν το καπέλο είναι ότι πετυχαίνει ενότητα ύφους ενώ κάθε ιστορία γράφεται διαφορετικά και σκηνοθετείται με το δικό της τρόπο.
ΠΡΟΒΛΕΨΗ: Η «IDA» ως φαβορί διεθνών διακρίσεων απειλείται από τον «Λεβιάθαν» αλλά κι οι «Ιστορίες για αγρίους» δεν θα αφήσουν ασυγκίνητα τα μέλη. Όμως, αυτή είναι μια «απρόβλεπτη» κατηγορία πάντα επειδή δεν επιλέγουν με λογική Φεστιβάλ.