Με τη σειρά.
Το ξέρουμε ως βιβλίο του ΠΑΥΛΟΥ ΜΑΤΕΣΗ. Ο τρόπος γραφής του Μάτεση είναι αποτυπωμένος στο βιβλίο όπως και στα θεατρικα του άλλωστε που κυριαρχούσε ένας κόσμιος και λογοτεχνικός σουρεαλιστικός κωδικας. Δεν θα ξεχασω το «Φαντασμα του κυρίου Ραμόν Νβάρο» που είχα δει πιτσιρικάς στο Εθνικό ή το «Η ποδοσφαιρική βραδιά της Αυτής Μεγαλειότητος « με τη Σμαρούλα Γιούλη και τον Γιώργο Κωνσταντίνου, η απόλυτη σουρεάλα. Και φυσικά, στην «Τελετή» που τον έκανε θεατρικά γνωστό.
Στη «Μητέρα του σκύλου» υπάρχει το σουρεαλιστικό στοιχείο, κυρίως εντοπισμένο στην ηρωίδα,τη Ραραού, και την ιστορία της, που θα φάει τα μπουλούκια με το κουτάλι και γυρω της θα αναβιώσει μια ολόκληρη εποχή.
Το βιβλίο είναι γραμμενο ως μονόλογος σχεδόν μια κι η Ραραού υποτίθεται ότι αφηγείται την ιστορία της αν κι υπάρχει ο Αφηγητής στη θεατρική παράσταση που διευκολυνει τον τρόπο διασκευής.
Κι αυτο επειδή επιλέχθηκε να γίνει διασκευή πολλών προσώπων (τη συνυπογράφουν η ΥΡΩ ΜΑΝΕ κι η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ) κι όχι θέατρο μονολόγου της ηρωίδας. Καλά έκαναν διότι εχει ψωμί το έργο για να φτιάξει ωραίο θέατρο.
Ως προς τη διασκευή όμως έχω τις αντιρρήσεις μου, ότι λείπει ο δόκιμος θεατρικός συγγραφέας, ότι λείπει ο Μάτεσης αρχιτεκτονικά, όχι περιεκτικά. Ότι αν το είχε γραψει ο ίδιος ως θεατρικό, θα ειχε κάποιες διαφορές που θα έκαναν τη διαφορά.
Ωστόσο, πέρα από αυτή την ένσταση η οποία είναι καθαρά προσωπική απέναντι γενικά στις διασκευές όταν δεν γίνονται από συγγραφέα που ξαναγραφει ένα έργο από την αρχή και το κάνει πλέον δικό του, όσον αφορά στη Σκηνή, η διαχείριση του λογοτεχνικού υλικού του Μάτεση, από τον Κώστα Γάκη, έγινε με πολύ ευχαριστη διάθεση και την έστειλε στο θεατή. Και την έστειλε διότι βεβαίως η «Ραραού» έγινε ο άξονας για να κινηθούν γυρω της τα αλλα πρόσωπα, που φτιάχνουν την τοιχογραφία της, αλλά βρέθηκε κι η «Ραραού», αν δεν υπήρχε προκαταβολικά και δεν ήταν αυτή που ξεκίνησε το εγχείρημα. . Διότι αν δεν έχεις τη «Ραραού» το έργο δεν ανεβαίνει. Δεν γίνεται έργο. Μένει βιβλίο.
Η ΥΡΩ ΜΑΝΕ δεν βρεθηκε απλώς, ενσαρκωσε κι ενσαρκώθηκε, ξαναγενησε τη Ραραού, αυτή τη φορά επί Σκηνής, γεμίζοντας τη χυμούς και χρώματα, ακτινοβολία και ουσία, θεατρική παρουσία κι εκτόπισμα παράλληλα, την έπαιξε με την ελαφρά διάθεση της επιθεώρησης και με την συναίσθηση ενός σχολιασμού λογοτεχνικής ηρωίδας, όλα αυτα επί Σκηνής. Ο λόγος της, προ πάντων ο ρυθμός της, ναι, γέμιζαν τη σκηνή του «Ακροπόλ».
Κι ο Κώστας Γάκης τη φρόντισε πολύ πάνω σε αυτό. Με αυτή τη διασκευή το έστρεψε σε ένα κλίμα θεάτρου μπουλουκιών, τα μπουλούκια τα έκανε «φίλτρο» για να δούμε μέσα από εκεί την εποχή και τους ανθρώπους της και βέβαια την ιδιότυπη ηρωίδα, το να έχει συνοχή και προπάντων συνέπεια με το ύφος της Ραραού και της εποχής της η παράσταση, κι όλα κινήθηκαν ρολοι
Θεωρώ ότι ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΚΡΑΟΥΝΑΚΗΣ γίνεται ο έτερος πολύτιμος για να γίνει αυτή η παρασταση, πιάνοντας τη διαθεση του σκηνοθέτη αλλά και την αρχική του Μάτεση, φτιάχνοντας μουσική που να θυμίζει τα θέατρα εκείνα, με σατιρική ευωδία και νοσταλγία κι αγάπη κι η επί σκηνής ζωντανή εκτελεση της μουσικής, με μουσικά οργανα επι σκηνής, συνέβαλαν πολύ σε αυτο το κλίμα.
Στην παρασταση που είδα, δόθηκαν βοηθήματα στην πλαισίωση της Μανέ. Ο ΣΠΥΡΟΣ ΜΠΙΜΠΙΛΑΣ, ας πούμε, κι ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΩΤΟΣ, η ανεκτίμητη ΤΑΝΙΑ ΤΡΥΠΗ που ένα «θυσιασμένο» ρόλο τον έβγαλε μπροστά, ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΠΟΥΓΙΟΥΡΗΣ με την ωραία παρουσία, σε ένα ρόλο «παρουσίας», όπως τον πρόσταζε η διασκευή, επέβαλε την παρουσία. Κι όλα τα παιδιά, αγόρια και κοριτσια κινήθηκαν όπως έπρεπε.
Στα επι μέρους θα σταθω ξεχωριστα στα κοστούμια (ΧΑΡΑ ΤΣΟΥΒΑΛΑ) τα οποία έδιναν το κλίμα των μπουλουκιών, της Κατοχής αλλά και της ιδιαίτερης έως και παράταιρης ηρωίδας.