Πραγματικά, ειδική περίπτωση. "Ο ΕΛΒΕΤΟΣ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗΣ ΜΕ ΤΑ 6 OSCAR"
Το "Ελβετος" είναι πραγματικό, Ελβετός ήταν, το "τραπεζίτης" είναι προσχηματικό. Ηταν γιός τραπεζίτη κι είχε πολύ καλά πάρε δώσε με τις τράπεζες στην Ελβετία. Κι από εκεί μπορούσε κι εξασφάλιζε κεφάλαια και τα έριχνε σε ταινίες που αν δεν τον είχαν μπορεί να μην είχαν γίνει ποτέ. Ο ίδιος βεβαια δηλωνόταν "παραγωγός" κι ουσιαστικά αυτό ήταν, αυτο ήθελε κι ο ίδιος να είναι. Τι έκανε; Εξασφαλιζε τα χρήματα από τις ελβετικές τράπεζες, σε ταινίες που πίστευε κι οι οποίες δυσκολεύονταν να συγκεντρώσουν το ποσόν, κι ο ίδιος ως μεσολαβητής ζητουσε να μπαίνει το όνομα του ως επίσημου παραγωγού.
Πήρε 3 OSCAR (ΞΕΝΗΣ-τότε, ΔΙΕΘΝΟΥΣ -σήμερα ταινίας), το καθένα για διαφορετική χώρα. Για την ΙΤΑΛΙΑ το 1972 με το "Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΦΙΝΤΣΙ ΚΟΝΤΙΝΙ" του ΒΙΤΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ, που του ειχαν πάει το βιβλίο του Τζόρτζιο Μπασάνο οι παραγωγοί οι οποίοι είχαν αγοράσει τα δικαιώματα κι ο ίδιος ζήτησε για σκηνοθέτη τον Ντε Σίκα ώστε να τους δωσει τα λεφτα, σε σπάνια "αποκόλληση" του Ντε Σίκα, ειδικά εκείνη την εποχή, από τον Κάρλο Πόντι.
To 2o Oscar το πήρε ως ….ΑΚΤΗ ΕΛΕΦΑΝΤΟΣΤΟΥ. Αναδεικνύοντας μια χώρα, η οποία δεν είχε δει ούτε στο όνειρο της Oscar, ούτε και ξαναείδε μετα από αυτό το φιλμ το 1977, και συγχρόνως ανέδειξε κι έναν νεαρό, άγνωστο Γάλλο σκηνοθέτη που χάρη στον Κον εκτινάχτηκε στα ύψη κι έγινε πολύ μα πολύ διάσημος, κυρίως ως σκηνοθετης «ταινιών στοιχημάτων»: ΖΑΝ ΖΑΚ ΑΝΝΩ. Και το φιλμ: «ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟ ΣΕ ΧΡΩΜΑ». Μια αντι-αποικιοκρατική σάτιρα στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με Γάλλους αποικιοκράτες στην Ακτή Ελεφαντόδοντος, όπου ο Κον βρίσκει υποστηριξη διευκολύνσεων από το εκεί Κράτος, κάνει εκεί τα γυρίσματα, ενώ η ταινία είναι καθαρά γαλλική, η συμφωνία όμως λέει ότι θα τη «τρεξουν» ως Ακτη Ελεφαντοστου με παραγωγό τον ίδιο κι η ταινία όχι απλώς μπαίνει στην 5άδα αλλά ανεβαίνει και στο βάθρο: Εκτοπίζει και τη Γαλλία, ουσιαστικά πατρίδα της ταινίας και του σκηνοθέτη αλλά και της θεματικής του φιλμ, τη γαλλική αποικιοκρατία στη Δυτική Αφρική, η οποία Γαλλία ήταν υποψήφια με ένα φιλμ το οποίο διεκδικούσε δάφνες όχι μόνο στην Ξένη Ταινία αλλά και στο Σενάριο (πρωτότυπο) και στον Α’ γυναικείο ρόλο με την Μαρί Κριστίν Μπαρό, που είχε εκτοπίσει από την 5άδα την Μπαρμρα Στρεηζαντ στο «Ένα αστερι γεννιέται». Με τετοια δυναμική κατέβαινε. Ηταν το "Ξαδελφος, ξαδελφη" του Ζαν Σαρλ Τασελά. Κι όχι μόνο τη Γαλλία αλλά και την Ιταλία τάπωσε που ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί με το "Ο Πασκουαλίνο κι οι 7 καλλονές" έχοντας κι άλλες υποψηφιότητες, και στον Α’ ανδρικό τον Τζαν Κάρλο Τζανίνι,και στο σεναριο , κυρίως όμως στη Σκηνοθεσία όπου καταπατείτο ένα «άβατο», την πρώτη υποψηφιότητα γυναίκας στη Σκηνοθεσία- τη Λίνα Βερτμύλερ. Φυσικά μετα από ένα τέτοιο θρίαμβο, ο σκηνοθετης αναπόφευκτα γίνεται φίρμα, ο Ζαν Ζακ Αννω ,ενώ ο παραγωγός -εκταμιευτής των Τραπεζων γίνεται πολύ σημαίνων παίκτης.
Το 3ο το πήρε για την ΕΛΒΕΤΙΑ το 1985. Ηταν το φιλμ «ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ» (Dangerous moves) (La diagonale du fou) Μια διεθνής παραγωγή, με ένα εντελώς πρωτοτυπο σεναριο, ένα σκακιστικό αγώνα στην Ελβετία, μεταξύ ενός Εβραίου Σοβιετικού , κομμουνιστη, με επισφαλή υγεία κι ενός Σοβιετικού που έχει αυτομολήσει στη Δύση και παίζεται σκάκι όχι μόνο μεταξυ των παικτών αλλά και των μυστικων υπηρεσιών και των οικογενειών των δύο αντιπάλων. Χάρη στον Κον μάζεψε χρήματα, εξασφαλισε Ευρωπαίους σταρ (Λιβ Ούλμαν, Λέσλυ Καρόν, Μισέλ Πικολί, Ντανιέλ Ολμπρίνσκι), το σκηνοθέτησε ο Ελβετός ΡΙΣΑΡ ΝΤΕΜΠΟ που είχε γραψει και το σεναριο, κι η ταινία έφτασε ως το Oscar. ΚΙ ήταν η πρωτη νίκη επίσης της Ελβετίας
Πήρε τρία ακόμα Oscar, αυτά στην κατηγορία του ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ, το «The sky above, the mud below» το 1962 του Πιερ Ντομινικ Γκαισό, γυρω από ένα ταξίδι εξερευνητών στο Παπούα-Νεα Γουινέα, το «American dream» της Μπάρμπαρα Κοπλ,το 1991, γυρω από μια απεργία στη βιομηχανία τροφίμων, και για το «Μια μέρα του Σεπτέμβρη» του Κέβιν Μακ Ντόναλντ το 2000, γύρω από τη σφαγή στο Ολυμπιακό χωριο . στο Μόναχο, με 11 νεκρους Εβραίους αθλητές από επίθεση του «Μαυρου Σεπτέμβρη».
Τον γνώρισα το 1998, στην απονομή των Oscar, που γιορταζαν τα 70 χρόνια κι είχαν καλεσμένους όλους τους νικητές του παρελθόντος.. Είδα έναν απίστευτα καταρτισμένο κινηματογραφικά ανθρωπο, ήταν μαζί κι ο Σπήλμπεργκ που τον θεωρούσε «κινηματογραφική διάνοια».. Συνόδευε, ένα είδωλο μου, την οποία τότε μπόρεσα να γνωρίσω, την Τζένιφερ Τζωνς. Από όσα είπαμε κι από όλους τους θαυμασμούς που της κατέθεσα προσωπικά, κρατώ τη φραση που μου είπε, δείχνοντας μου τον Αρτουρ Κον : «Είναι ο πιο καταρτισμένος άνθρωπος του σινεμά μαζί με τον αείμνηστο σύζυγο μου Ντέηβιντ Ο.Σέλζνικ, όσο ο Σέλζνικ το αγαπούσε και το ήξερε άλλο τόσο το ξερει και το αγαπά κι ο Κον»
Αυτό το επιγραμματικό της Τζένιφερ Τζωνς κράτησα για τον Αρτουρ Κον
Στην Ιερουσαλήμ πέθανε, εκεί είχε αποφασίσει να κλείσει τη ζωή του, είχε φυγει πια από την Ελβετία.