Είναι πλέον πολύ δεδομένος ο κινηματογράφος που κάνει ο σκηνοθέτης ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΝΘΙΜΟΣ με τον συνεργάτη του στα σενάρια ΕΥΘΥΜΗ ΦΙΛΙΠΠΟΥ, ώστε να αρχίσουμε πάλι τα «αν σας αρέσει το σινεμά του « ή «αν δεν σας αρέσει» κλπ..κλπ. Αυτή είναι μια κουβέντα που έχει πλέον ολοκληρωθεί, το σινεμά αυτό έχει δική του ταυτότητα κι υπογραφή, συνεπώς δεν μπορούμε να επαναλαμβάνουμε τα ίδια κάθε φορά. Διότι όπως έλεγε κι ο σοφός Ακης Ασημακόπουλος «Πληροφορία επαναλαμβανομένη ίσον άκυρη», από τη στιγμή δηλαδή που ξαναλέει τα ίδια δεν είναι πλέον πληροφορία. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όλοι ξέρουμε τι είδους σινεμά κάνει ο Λάνθιμος κι επ’ αυτού θα μιλήσουμε κι όχι επί του αν ταιριάζει στα γούστα του καθενός μας. Αλλωστε, η δουλειά (ή κι η αποστολή) της κριτικής δεν είναι να λέει για τα γούστα της ως χρήση ή και κατάχρηση εξουσίας αλλά να δίνει την εκάστοτε ταινία στο κοινό και να τοποθετείται επ’ αυτού που είναι το έργο κι όχι επί ενός άλλου έργου που θα ήθελε να δει ο κριτικός με εισαγωγικά ή άνευ..
Είναι αντιπροσωπευτική ταινία του ΑΚΙ ΚΑΟΥΡΙΣΜΑΚΙ και σίγουρα φέρει την υπογραφή του. Αλλωστε , ο γνωστότερος σκηνοθέτης της Φινλανδίας ανήκει στους auteur εξού και τα αστεράκια πέφτουν στις ταινίες του βροχή. Το ίδιο έχει γίνει και σε αυτήν.
Σκέφτηκα πολλές φράσεις με τις οποίες ήθελα να χαρακτηρίσω την ταινία στον τίτλο του κειμένου που θα έγραφα. Κατέληξα σε αυτόν. Διότι το καλλιγράφημα μπορεί να ηχεί ως κάτι συγγενικό με την καλλιγραφία, την οποία το φιλμ τη διαθέτει, παραπέμπει όμως και σε ποίηση. Κι έτσι η καλαίσθητη αισθητική, ο λεπτός χειρισμός θέματος, τα ψυχανεμίσματα των ανθρώπων και προπάντων το ξύπνημα του έρωτα έτσι όπως δίνεται, σε αυτούς τους απαλούς τόνους, προέκρινε την επικράτηση του «τρυφερού καλλιγραφήματος»
Ως εισαγωγή στην κριτική θα ήθελα να ΣΥΓΧΑΡΏ τα παιδιά του «ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ» που συνέταξαν το πρόγραμμα κι έγραψαν τα κειμενάκια των ταινιών. Διότι στην ταινία του ΜΙΚAΕΛ ΧΑΝΕΚΕ, την πρόσφατη του, που συμμετείχε στο διαγωνιστικό των Καννών με απογοητευτικά ,για τον Βαυαρό της Αυστρίας auteur, αποτελέσματα, συνέταξαν την υπόθεση του έργου που είδαμε. Γύρω από μια εύπορη γαλλική οικογένεια σε περίοδο δικής της κρίσης. Ενώ σε διάφoρα ξένα sites ή και δημοσιεύματα διάβαζα πως πρόκειται για ταινία που αφορά στην προσφυγική κρίση ή στα γεγονότα του Καλαί κι άλλα σχετικά παρόμοια που ποτέ μου δεν είδα στην ταινία. Αυτό που είδα ως φιλμ ήταν το σημείωμα του συνεργάτη του «Νύχτες πρεμιέρας» που μας κατατόπιζε πλήρως για το θέμα. Ας μου επιτρέψει να τον συγχαρώ κι ας μην υπογράφει- δεν ξέρω ποιος είναι.
Αν και δεν είμαι θαυμαστής των ταινιών της ΚΛΑΙΡ ΝΤΕΝΙ, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι η δουλειά της στη συγκεκριμένη ταινία, από άποψη καθαρώς κινηματογραφική, είναι εξαιρετική. Όμως ρε παιδί μου, πόσες φορές στην ταινία δεν αναρωτήθηκα αν τους Γάλλους κι ειδικότερα τις Γαλλίδες τις απασχολεί τίποτε άλλο εκτός από την κλειτορίδα τους; Και συγγνώμη για την έκφραση.