Από το κινηματογραφικό μου πόστο μιλώντας, θα ήθελα να επισημάνω το εξής: Ότι θέατρο και σινεμά πηγαίνουν παράλληλα παρά τις μεταξύ τους διαφορές. Και τούτο, επειδή, ξεκινώντας από τη δραματουργία, στον ίδιο αριστοτελικό ορισμό στηρίζονται αμφότερα. Κι αν προχωρήσουμε θα δούμε να υπάρχουν κι η φωτογραφία που στο θέατρο είναι οι φωτισμοί κι η ατμόσφαιρα, η σκηνογραφία, η ενδυματολογία, το μακιγιάζ, φυσικά η ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ κι η ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, που από το θέατρο τη δανείζεται κι ο κινηματογράφος, τουλάχιστον στην ελληνική του ορολογία.. ΚΙ έμενε μόνο το ΜΟΝΤΑΖ. Ως κατεξοχήν κινηματογραφικό στοιχείο.

Όπως είχα κάνει αφιέρωμα στα ντοκυμαντέρ με τα θέατρα κι είχα πει για τη γοητεία που ασκεί στο θεατρόφιλο κοινό η καταγραφή της διαδικασίας μιάς πρόβας, φανταστείτε το άλλο: Ένα ντοκυμαντέρ-πορτραίτο σε ένα εμβληματικό κινηματογραφιστή που έφαγε το ελληνικό σινεμά με το κουτάλι κι υπήρξε από τους πρωτοπόρους. Εδώ κι αν μιλάμε για τη χαρά του κινηματογραφόφιλου.

Όπως έλεγα λοιπόν στο πρώτο δημοσίευμα, το σενάριο λέει σε έναν από τους βασικούς κανόνες του πως υπάρχει ηλικία πριν αρχίσει το έργο. Τις πληροφορίες τις δίνει το σενάριο καθ’οδόν, κατά την εξέλιξη του. Ετσι και στη Θεσσαλονίκη μπορεί να ξεκίνησα με τα θέατρα επειδή μου έκαναν πιο ωραίο «μπάσιμο» αλλά είχαν προηγηθεί κάποια που έδιναν ένα άλλο στίγμα. Και σήμερα είναι η μέρα τους.

Κι επειδή, όπως λέμε στο σενάριο, ότι υπάρχει κι η ηλικία του ήρωα πριν ξεκινήσει το έργο, θα το βάλω κι αυτό το στοιχείο αλλά αφού θα έχω ξεκινήσει τις ανταποκρίσεις, με κάποια που προηγήθηκαν και τους οφείλω μνημόνευση.