Εξαιρετικά ενδιαφέρον έργο είναι το «THE HUMANS» του ΣΤΗΒΕΝ ΚΑΡΑΜ που πήρε το «ΤΟΝΥ» καλύτερου θεατρικού έργου προ  ετών και παίζεται στο θέατρο «Μουσούρη» της Πλατείας Καρύτση.

Επειδή το έργο είναι Σκωτσέζου συγγραφέα, του ΑΝΤΟΝΙ ΝΙΛΣΟΝ αλλά τώρα ανεβάζεται επισήμως (κι όχι απατεωνίστικα) ελληνοποιημένο.  Στο «νεοσύστατο» ΘΕΑΤΡΟ «ΝΟΥΣ», που είναι ο πρώην κινηματογράφος «Ιλιον» στην οδό Τροίας , σχεδόν γωνία με Πατησίων.

Και του πάει εξαιρετικά η ελληνοποίηση.

Υπότιτλος : ΤΟ ΧΑΡΜΑ ΤΗΣ «ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗΣ»

Για τον ΑΡΘΟΥΡ ΜΙΛΛΕΡ  έχω διατυπώσει θέση, πως είναι ο αγαπημένος μου μεταπολεμικός συγγραφέας, όπως στην προγενέστερη περίοδο έχω τον Ιψεν, το Πιραντέλο και τον Σω .

Αυτό που με συγκλονίζει στα έργα του Μίλερ είναι η έντονη κοινωνική αναφορά ως πλαίσιο κι ο Ανθρωπος στη μέση όπου το πλαίσιο καθορίζει την πορεία του κι ο ίδιος προσπαθεί με τη σειρά του να παρέμβη σε αυτό το πλαίσιο. Συνήθως, του κάκου… Ενίοτε και..εις μάτην.

Ο Νορβηγός ΕΡΡΙΚΟΣ (ή ΧΕΝΡΙΚ) ΙΨΕΝ είναι ο συγγραφέας που λάτρεψα. Για το περιεχόμενο και τη δομή του, για το βάσανο της ΑΠΟΛΥΤΗΣ Αλήθειας. Οι άλλοι δύο είναι ο ΛΟΥΙΤΖΙ ΠΙΡΑΝΤΕΛΟ για το ακριβώς ανάποδο, την υποκειμενικότητα της Αλήθειας κι ο τρίτος είναι ο ΜΠΕΡΝΑΡNΤ ΣΩ απλά για τη ΜΕΓΑΛΟΦΥΙΑ ΤΟΥ. Κι από τους μεταπολεμικούς ο ΑΡΘΟΥΡ ΜΙΛΕΡ για τη σφαιρικότητα και την κοινωνικοποίηση του δράματος.